Deel 3: Guatamala, Welcome to the Jungle

Flores, Lanquin, Semuc Champey, Antiqua (Guatemala)

"Times like these" (Foo Fighters, Greatest Hits)

Leuk dat u weer begint aan een nieuwe editie van “Bart Brandt Los”. Toen ik een aantal maanden geleden mijn reisplan ging maken, was het pas laat duidelijk dat Latijns Amerika de bestemming zou worden. Er zijn immers zo veel mooie plekjes in de wereld en keuzes maken is niet bepaald mijn sterkste punt.
Toen ik deze knoop had door gehakt, kon ik vervolgens niet kiezen tussen Midden- en Zuid-Amerika dus besloot ik gewoon beide te doen. Deze eenvoudige oplossing creëerde wel direct een ‘probleem’; tijdsdruk. Ik had enkel 3 maanden en moest nog beslissen welke landen ik wilde bezoeken.
De keuze viel op Guatemala en daardoor werd Cancun mijn portaal naar Midden-Amerika. De bezienswaardigheden in Mexico en Belize waren in dit geval een hele fijne en ingecalculeerde toevoeging op de route.
Na een periode van zon, zee en strand te hebben beleefd was het nu tijd voor het echte werk. Zoals beschreven was ik de grens van Belize gepasseerd. Binnen no time werd de begroeiing dikker, de lucht vochtiger en de heuvels hoger. En terwijl de bijzonder matig geasfalteerde wegen steeds hoger gaan, gaat de standaard voor hygiëne hard omlaag. Wellicht val ik jullie hier later nog even mee lastig.

Ook de vorm van vervoer wordt steeds minder Westers. De inmiddels iets minder comfortabele bus bracht ons naar Flores. Een prachtig stadje, gelegen aan een groot meer. Het stadcentrum ligt op een eilandje in het meer dat met een brug te bereiken is. Het eilandje heeft met de hoogte verschillen, gekleurde huisjes, rondscheurende tuktuks en typische winkeltjes een heel aangenaam karakter. Mijn gelijknamige hostel in San Miquel lag op een uur rijden vanaf het (dus verkeerde) hostel waar ik was afgezet, maar was met een watertaxi gelukkig was ik er binnen 5 minuten.

Tijdens de overtocht viel mijn oog op de ondergelopen straten. Jaarlijks stijgt en daalt hier de waterstand, maar nu was het wel heel erg. Het water in het meer stond 2 meter hoger en restaurants en winkels aan de rand van het eilandje waren genoodzaakt te sluiten of hadden hun aanbod verplaatst naar de eerste verdieping. Gelukkig zijn de mensen er aan gewend, de meeste huizen zijn er zelfs op gebouwd en hebben de deur om de eerste verdieping.
Mijn bootje meerde keurig aan op het asfalt van een weg (we waren immers al over de steiger heen gevaren). Bovenop de berg wachtte mijn eigen hut, inclusief prachtig uitzicht op het meer en de lichtjes van Flores.

Behalve een prettig stadje is Flores vooral het vertrekpunt van vele trips naar Tikal. Dit is het grootste en bekendste Maya tempelcomplex van Guatemala. De trip naar het park is lang en aangezien het in de middag vaak druk en regenachtig wordt, mocht ik me om 4 uur al melden voor vertrek.
Terwijl de zon opkwam en dieren in de jungle ontwaakten wandelden we het park binnen.
In tegenstelling tot Chitchen Itza (Maya tempelcomplex in Mexico) was het toeristische gehalte onverwacht laag, een bijzonder prettige verrassing. Het park was bovendien 16 vierkante kilometer groot en gevuld met zon 36 piramides en bouwwerken. Genoeg te zien dus.
We werden door de gids getrakteerd op prachtige bouwwerken (waar je ook echt op mochten klimmen), (te) lange verhalen, hilarische stopwoordjes, oneindige Mayaanse berekeningen en verrassingen van de plaatselijke flora en fauna. We zagen een boel kleurrijke vogels, aapjes en een vliegende banaan: een Toekan!

Na de tour hadden we vervolgens alle tijd van de wereld om zelfstandig door het park te struinen. Ik koos ervoor om bovenop de hoogste tempel, met Star Wars uitzicht, te genieten van mijn lunch en een doorkomend zonnetje.
Vervolgende dwaalde ik rond in de jungle tussen de half verborgen en begroeide tempels. Duidelijk het mooiste complex waar ik was geweest. Maar voorlopig had ik wel genoeg steen gezien en voldaan ging ik op weg naar de uitgang.

Omdat ik in het donker was aangekomen in en vertrokken uit Flores, werd voor mij op de terugweg het straatbeeld van Guatemala pas goed zichtbaar. Struinende mensen, kleine dorpjes, marktjes aan de straat en de meest rare beesten op de weg. Dit beeld zou later nog drastischer veranderen, Flores is namelijk een relatief grote stad. Voor het eerst heb ik het besef dat ik in een ander continent ben met andere gewoonten. Het voelt goed, het voelt ver weg, maar soms ook een beetje vreemd. Je komt toch als rijke toerist een beetje aapjes kijken en ondanks dat ze daardoor juist werk hebben, voelt het ook ergens een beetje oneerlijk.

In Flores waren mijn vrienden inmiddels aangekomen en was mijn oog gevallen op het basketbalveld op het hoogste puntje van de stad. Naast het kerkje was werkelijk het vetste basketbalveld ooit aangelegd, als onderdeel van een ontmoetingsplaats voor de bevolking.
Terwijl er een bandje stond te pingelen, veranderde een balletje gooien al snel in 5x5 wedstrijd tegen wat lokaal talent. We gingen de uitdaging aan en verloren met opgeheven hoofd.
Sportfanaat als ik ben was ik ouderwets fanatiek. Als een jonge hond over het veld, eindelijk mocht ik weer even achter een bal aan rennen. Ik onderneem genoeg, maar was zeker toe aan wat serieuze beweging. Sporten is een van de leukste dingen om te doen en door de interactie met de bewoners is het ook een geweldige manier om een stadje of cultuur te leren kennen.

Hoogste tijd om verder te gaan. Nogal wat later dan gepland was mijn busje vroeg in de ochtend gekomen. Ik moest er aan geloven, na de luxe tourbussen moest deze slopende rit plaatsvinden in een mini-van waarin we met 15 personen vervoerd werden. Bagage op het dak en het gaspedaal tot de grond. De chauffeur had overduidelijk haast, het zou dan ook een ritje van 10 uur worden. Het was helder; de go slow area was definitief gepasseerd.
Na een stop bij een benzinepomp wist ik dat je zeker in Guatemala niet zonder te betalen weg rijdt. Terwijl de pompbediende met één hand je je auto bijvult heeft hij in de andere hand een machinegeweer. We hebben netjes betaald.

De slingerende asfaltwegen werden al snel verruild voor hobbelende dirtroads. De karrenpaden brachten ons nog dieper de bergen in. Vooral het laatste stuk was genieten; diepe dalen onder ons zorgden voor een prachtig uitzicht, waar tegenliggers zorgden voor angstaanjagende situaties. Gaandeweg sprongen zelfs enkele landbewerkers op onze bus om mee te liften naar het volgende dorpje, terwijl we op weg waren naar Lanquin.

Lanquin is voor deze omgeving en omstandigheden een tamelijk grote nederzetting midden in de vallei. De arriverende busjes zorgen in de smalle straatjes voor een mierenhoop aan toeristen (die ergens een plekje moeten bemachtigen) en locals (die ze iets te graag een plekje wilden geven). Zodoende werden diverse pick-uptrucs volgeladen met bosjes mensen om ze naar hun hotel of hostel te brengen
Ik had een plekje bemachtigd in de geroemde Zephri Lodge, schijnbaar het mooiste en vooral gezelligste hostel van de omgeving. Een kort ritje bracht me naar een prachtige villa bovenop een bergje. Er was geen woord gelogen; het was prachtig én vooral heel erg gezellig. De eigenaar van het hostel is Australisch en laat het nou net die dag Australia Day (soort van Koninginnedag) zijn. Ozzies houden wel van hun drankje en ik denk dat er een aantal al begonnen waren rond de tijd dat ik in de bus stapte. Kortom; ik deed mijn best, maar had de boot een beetje gemist.

De volgende dag ging ik, met de groen/gele glitters nog op m’n gezicht, naar Semuc Champey. Dit is de hoofdattractie van dit gebied en voor velen de enige reden dat ze deze kant op komen. Met een mannetje of wat werden we achterin een pick-up geladen om nogmaals een halfuur dieper de rimboe in te duiken.

Vlak voordat je aankomt in Semuc Champey is de toon al gezet. De brug is werkelijk een nachtmerrie voor iedereen met hoogtevrees. De losliggende planken met gigantische kieren rammelden als er een auto overheen probeert te gaan. Wanneer je de overkant haalt vind je de ingang van het park, waar een prachtig natuurverschijnsel is te bewonderen. De rivier die door de bergen loopt, stroomt met veel geweld de vallei binnen en heeft haar weg gevonden door de rotsen heen.
Boven de kolkende rivier bevinden zich merkwaardig rustige vijvers. Overig water stroomt hierin en kabbelt rustig van bad naar bad. Deze trapconstructie creëert een prachtig landschap en zeer vermakelijke zwembadjes waar je kan glijden, springen en duiken.

Leuk om te doen en prachtig om te zien. Maar de nabij gelegen grotten waren misschien nog indrukwekkender. Met enkel zwemkleding aan kun je de pikdonkere grot, waar een rivier doorheen stroomt, verkennen. Een unieke ervaring, al was het alleen al omdat het onvoorstelbaar gevaarlijk is.
Geloof mij, dit had nergens in Europa gemogen. Het was gevaarlijk, zwaar, voor sommigen eng en er was zeker te weinig begeleiding. Ik vond het prachtig en gelukkig hadden we allemaal een kaars!
Het minimale licht wat hier vanaf kwam zorgde voor een spannende setting, omdat je eigenlijk nooit goed kon zien waar je was beland. Wanneer er genoeg kaarsjes in een kamer waren kon je de ruimtes, met stalactieten en vleermuizen net zien.
De grootste gedeeltes van de grot lagen onderwater waardoor je dus tot je middel in het koude water liep. Met ladders en klimtouwen baanden we onze weg door de tunnels en meerdere gedeeltes moest je zwemmend, jawel met een kaars in je hand, je weg vinden. Na het beklimmen van een waterval kon je aan het eind een nog absurdere beklimming volbrengen. Vanaf een richel kon je in een diep genoeg (was dat zo?) bad springen. De dubieuze beklimming en de sprong in het donker deden mij zelfs even bibberen.

Er werd afgesloten met een ritje tubing. Iedereen kreeg een binnenband en op de stroom van de rivier kreeg je een enkeltje koukleumen cadeau. De lokale bevolking, jong en oud, probeerde je bier (“want a beer, you pay after”) te verkopen. Van alle kanten kwamen de suggesties; jongetjes en meisjes op de oever die ze naar je willen gooien en zelfs fanatiekelingen die zelf, inclusief koelbox, mee dobberden.
Geniaal, maar na de koude grot ervaring, helaas te koud om echt van de biertjes te kunnen genieten. Voordat we terug zouden gaan opperde ik nog even om van de brug te springen. Plons..

Teruggekomen in Lanquin was er wederom een wederzien met Will, Flo en Michel. Omdat iedereen dezelfde route bewandeld waren we herenigd met de groep van Caye Caulker. Die avond miste niemand de boot en bleef het te lang gezellig op de berg.

Ik maakte van mijn laatste dag in de bergen een rustige. Het was in tegenstelling met de vorige dagen prachtig weer en met een ropeswing, een pooltafel en een zwembad was de dag snel gevuld. Het WiFi-loze junglebestaan werpt zijn vruchten af. Er worden in vergelijking met andere hostels veel spelletjes gespeeld en met name einzelgängers en nieuwkomers sluiten sneller aan bij een tafel. Ik durf zelfs te beweren dat het de baromzet verdubbelt. Gezellig is het zeker, minder praktisch wordt het wanneer je busreizen en hostels moet plannen.

In dit geval helpt het ook dat er buiten het hostel minder te doen is. In deze regio blijven de meeste backpackers dan ook binnen de poorten. Ik besloot wel even naar het dorpje te gaan om wat rond te neuzen. Na het plaatsen van mijn reisverslag in een internetcafe, waar ik via googletranslate een gesprek had met de werknemers, viel mijn oog op wat kids die in een hoek een spel aan het spelen waren. Ik had het natuurlijk al lang gehoord, de eeuwige deuntjes van Super Mario World vergeet je nooit. In huize Brandts Buys kreeg ik samen met mijn broer jaren geleden een Super Nintendo van Sinterklaas. Het mooiste cadeau in de geschiedenis heeft gezorgd voor uren plezier en de gave om enkele levels met de ogen dicht te kunnen spelen.

De jongens zaten overduidelijk vast en nadat ik onder toenemend enthousiasme verder dan ooit in het level kwam was de taalbarrière geen probleem meer. De internationale taal van plezier en succes werd bekroond met tik’m-aan’s, boks’en en hi-5’s. Die misplaatste blanke gozer in dat dubieuze internetcafé was heel even koning van de jungle.

Kortom het is hier fantastisch; de mensen, de gesprekken en de landschappen zijn te gek. Maar ja, je blijft Nederlander, dus er moet ook wat te klagen zijn. Ik zal daarom nog even terugkomen op de ongemakken van de backpacker. Natuurlijk sleep je de hele tijd met je spullen, heb je nooit de gemakken van thuis, deel je altijd je kamer met iemand die snurkt, moet je de verkopers, drugsdealers en zwervers van je af “bedanken”, maar toch is voor mij ergernis nummer één is toch wel de sanitaire voorziening.
Voor de geïnteresseerden; in Mexico en Belize mocht er al geen papier in het riool en heb je daar dus zo’n prullenbak voor; brrr. Dubieus, maar over het algemeen wel schoon te noemen. Inmiddels heb ik een aantal toiletten gezien die echt niet om aan te gluren waren. Tegenwoordig is een spoelende toilet al een genot!
Ik alle gevallen probeer ik vast te houden aan mijn “gone-in-60-seconds-rule”. Ondanks dat mijn gezondheid zich spiegelt aan het hygiëneniveau is me dit, tot ongenoegen van mijn medereizigers, aardig gelukt.

U hoort het, het gaat me goed. Zoals ik eerder al aangaf reist bijna iedereen op dezelfde route, de vraag is echter op welk station stapt iemand uit en hoe snel gaat hij of zij weer verder. Mijn trein zit comfortabel en gaat op mijn tempo. Zo wissel ik het alleen reizen af met het opzoeken van voorheen ontmoette vrienden om niet in een sociaal isolement te belanden.
Het wordt wel vervelend als je weet dat je mensen niet meer gaat zien en je afscheid moet nemen van onverwacht goed geworden vrienden. Het leukste van deze manier van reizen zijn de ontmoetingen en vriendschappen. Ongeacht waar je gaat en wie je bent zullen ze ontstaan als je alleen reist, maar je moet wel geluk hebben om de juiste mensen tegen te komen. Ik heb een boel geluk en dat betekent soms ook een ietwat droevig vaarwel. Ik ben liever geliefd en dus neem ik deze dan maar voor lief.
Echt alleen zijn is er eigenlijk niet bij en als het al zo is vind ik dit juist wel even prettig. En bij nood heb ik natuurlijk Russell nog. Mijn reisgenoot is mateloos populair (zowel hier als op facebook) en heeft het ook prima naar zijn zin, wellicht laat hij ook nog even van zich horen.

Inmiddels ben ik weer aangekomen in WiFi-land en heeft de jungle plaatsgemaakt voor vulkaanlandschap. Ik zal u beloven dat de foto’s van mijn volgende verslag u versteld zullen laten staan. Neem eerst de tijd voor onderstaande foto’s. Bedankt voor het lezen.

Lobi da Bassi.
Bart