Deel 6: All you need is; Ecuador!

Tena, Baños, Riobamba, Guayaquil, Moñtanita (Ecuador)

“It’s about time” (Young the Giant, Mind over Matter)

Met een plan en frisse moed was ik begonnen aan mijn reis richting het Zuiden. Ik had de eilanden en de grote stad achter me laten en zou verder gaan met het verkennen van de binnenlanden van Ecuador. Er werd me beloofd dat ik nog een aantal mooie natuurverschijnselen zou treffen, voordat ik de grens van Peru over zou gaan. Het zou een adrenaline verhogende beleving gaan worden.

Tijdens mijn laatste dag in Quito had ik al voorzichtig kennis gemaakt met Carnaval. Als Groninger is carnaval me niet onbekend gebleven, sinds een aantal jaar actief onder de rivieren en ook op Curaçao mocht ik het één maal vieren. Mijn referentiekader bleek echter nul, want het ging er hier weer heel anders aan toe.

In Quito werd er wel gedanst en gefeest, maar niet wat ik er van had verwacht. Vooral opvallend waren de water en schuim gevechten. Toch leidde mijn solo dinertje in een lokale toko, tot een Spaanse les met cerveza’s en tequila’s op het menu. Aangekomen in Tena, was het duidelijk dat Carnaval een 24uurs feest was en werd ik iets nadrukkelijker geconfronteerd met de watergevechten.
Als gringo heb je het wat zwaarder te verduren in deze gebieden. De prijzen zijn vaak iets hoger en je bent de prooi van alle verkopers, taxichauffeurs en zelfbenoemde drugsdealers .Dit neem je dan maar voor lief, maar ook tijdens het Carnaval word je niet gespaard. Bij vlagen waren er enorme straatgevechten waarin jong en oud elkaar bestreed met water; soms ballonnen, vaak emmers. Maar het meest gezien zijn de schuimkanonnen, al snel had ik er ook een paar aangeschaft om mijn belagers van me af te schudden. Voor je het weet heb je je oor vol met aardbeienschuim…brr

Menig ritje, zelfs in officiële taxi’s, biedt plaats in de achterbak van een pick-up en dat is niet de meest veilige plek om te reizen. Naast het moeten ontwijken van de grondsoldaten, ben je ook een makkelijke prooi voor de luchtaanvallen. Veel belagers hebben namelijk een plek gekozen op het dak of balkon, waar ze hun emmers naar beneden gooien. Het resulteerde in een boel ongein en 3 maal daags een nat pak. Ik hou d’r van.

Ik verbleef in een prachtig hostel in Tena, tegen de grens van het oerwoud aan. De tuin (maar dikwijls ook de zolderkamer) bood plek aan bizarre bloemen en planten en “creepy crawlers”. Een heel vredig plekje in een stad die toch aanzienlijk van formaat was. Samen met mijn slaapzaal genootjes, 3 dames uit Ecuador (want het was immers vakantie) ging ik die dag ‘white water raften’, kennelijk is dit de plaats waar je moet wezen voor wat actie op het water. Geen woord was gelogen, binnen 30 seconden peddelde ik mezelf zeiknat door een 2 meter hoge golf. De tocht bood nogal wat risico en avontuur, maar er waren ook genoeg plekjes om te dobberen en spelletjes te spelen in de boot. Een topactiviteit werd afgesloten met empanada’s aan de waterkant. We regelden een lift naar Laguna Azul, waar ik als enige blanke vakantieman demonstreerde hoe je fatsoenlijk van een rots af springt!

De jungle van Tena moest plaats bieden aan de bergen van Baños. Dit is de, soort van, adrenaline hoofdstad van Ecuador, waar je van alles kan beleven. Bedenk echter wel dat je niet je portemonnee verliest, want anders bijt je 2 dagen op een houtje. Het was eventjes afzien, maar gelukkig waren de problemen snel opgelost en kon ik met wat hulp mijn ondernemingen vervolgen.
Ik huurde een mountainbike waarmee ik de “watervallenroute” zou doen. Baños lag iets hoger dan haar buurdorpjes en door de grote weg af te slingeren, bracht hij je langs een aantal mooie ‘cascada’s’. Echter was het niet alleen maar bergafwaarts zoals beloofd, ik moest af en toe stevig op de pedalen. Het werd nog on Nederlandser toen bleek dat er geen fietspaden waren; dit was ik wel gewend. Je deelt toch de snelweg en tunnel met de meest roekeloze chauffeurs.

Het draaide uit, zeker door een lekke band, op een intensief dagtochtje met als hoogtepunten ‘Pailon del Isla’, een 100 meter lange waterval, en de ‘mackay cascadas’. Net voordat het licht uitging kon ik mijn fiets achterin een bus gooien. Waarna ik, eenmaal aangekomen, bijkwam ik één van de terminale baden, waar Baños om bekend staat.

Voordat ik verder zou reizen had ik me aangemeld voor een sessie “canyoning”. Wat er in principe op neer komt, dat je jezelf van een aantal glibberige rotsen en watervallen naar benden gooit. Beetje klauteren is helemaal mijn straatje. Zeker wanneer je enkel omlaag hoeft is de kamikaze los, ik had het dan ook aardig te pakken. De rivier, stromend vanuit de enorme bergen waarin Baños is gelegen, deed haar best om tijdens het afdalen zoveel mogelijk water in mijn oogkassen te krijgen. Een spannende en ijskoude ervaring kan ik je vertellen. Onze bizar supersnelle gids; goed voor het wereldrecord canyoning, was onder de indruk van onze prestaties. Je had hem moeten zien. 50 meter naar beneden in amper 7 seconden.
Enfin, er was dan ook nog genoeg tijd om af te reizen naar “Casa del Arbol”. Bovenop één van de bergen is een ‘boomhut’ en het is misschien wel het leukste plekje in de wijde omgeving. Ze hebben een schommel waarop je balanceert op het randje van de wereld. Verder vind je een kabelbaan, eten, koeien en puppy’s. Leuker kan haast niet. Daar wil je zijn geweest voordat je de bus pakt naar Riobamba.

Over eten gesproken.. Ik ben er niet vies van en ik kan je verzekeren dat Ecuador garant staat voor een keuken waarin iedereen wat lekkers kan vinden. Het mooiste is dat je nooit echt op zoek hoeft, want het wordt overal aangeboden. Naast de vele restaurants zijn de straten gevuld met karretjes en standjes waar de bossen rook vanaf vliegen. Je moet wel je best doen om te weten wat er daadwerkelijk allemaal te krijgen is, maar in vrijwel alle gevallen is het lekker en betaalbaar (en zit er waarschijnlijk iets van banaan in)

Zelfs in de bus weten ze je te vinden. Geen enkel moment hoef je je zogen te maken. Voor of zelfs tijdens het vertrekken van de bus komt er nog een lading fruit, kipspiesjes, zoetigheid en pinda’s binnen. Niet alleen de verkooplieden hebben de bus gevonden, ook hadden we onlangs een lesje over seksueel overdraagbare aandoeningen en werd ik geïnformeerd over prostaatkanker. Los daarvan, zijn de busritten prima te doen. Er was er zelfs één bij die ons langs de toppen van de Andes leidde. De weg was deels in de wolken gehuld en de ondergaande zon zorgde ervoor dat we bij vlagen in een sprookjesachtige paarse wereld rondreden.

Rio Bamba, bracht me via Alaousi tot “Nariz del Diablo”. Een authentieke treinritje op het resterende spoor wat 100 jaar geleden werd aangelegd om de Andes te doorkruisen. De trein pufte van het meest idyllische stadje tot de “neus van de duivel”, een berg die de constructie behoorlijk in de weg had gezeten. Met flink wat slaven en ladingen dynamiet was er een richeltje gecreëerd waardoor de trein zich letterlijk zigzaggend een weg door de bergketen kon banen. Interessant en indrukwekkend was het zeker, maar na mijn adrenaline3daagse viel het wat in het niet. Ik had gehoopt op het dak te mogen zitten, maar helaas bleek dat al een paar jaar niet meer te mogen.

Met de dames uit Ecuador, die ik ontmoet had in Tena, had ik contact gehouden. Ze hadden me gevraagd om langs te komen in hun stad. Ondanks dat ik weinig plannen had voor Guayaquil, bleek dat ik er toch aan moest geloven. En hoe.. Ik had er in één klap persoonlijke tourguides en een compleet nieuwe familie bij. Ik mocht verblijven in het huis van Denisse, waar mijn beloofde bank op dag 1 al een bed bleek te worden. Ik had gemikt om aan te komen op een vrijdagavond en dat bleek direct al een groot succes. Tijdens de ‘open mic’ hoorde ik een aantal lokale klassiekers voorbijkomen, maar na aandringen en twijfelen bracht ik ook wat Nederlandstaligs ten gehore. Het werd bijzonder gewaardeerd.

Het weekend stond in het teken van een ocean-roadtrip. Samen met 5 dames en Pancho reisden we af naar de warme strandzijde van Ecuador; het enige terrein wat ik nog niet had echt had gezien. Warm en droog was het zeker, al viel het zonnetje wat tegen. Ik was er niet zo rouwig onder, mijn neus had het namelijk al aardig te verduren gehad de afgelopen dagen. Bovendien maakte het stadje zelf veel goed. Montañita is een typisch surfstadje met een idem hippie sfeertje. De straten zijn overladen met cocktailbars en muziek komt van alle kanten. Ik opende met m’n beperkte heupinzet de dansvloer van één van de discotheekjes, waar een te gekke live band stond te spelen. Het bleek een lange avond te worden.

De volgende morgen konden we alle tijd nemen om uit te brakken in het hotel, deze was namelijk van de vader van één van de dames. Ik had een boel geluk (afgedwongen?), voldaan en enigszins opgedroogd verlieten we het hotel. Voordat we terugkeerden naar Guayaquil, de op één na grootste stad van Ecuador, bezochten we Les Fraile. Dit zijn de “bijna” onaangeraakte stranden in prachtige vormen. De roadtrip werd afgesloten met het uitwisselen van de meest heerlijke deuntjes.

Teruggekomen in mijn nieuwe huis versterkte ik de band met mijn nieuwe moeder en zusjes. In een korte tijd werd er veel gedeeld en uitgewisseld en ondanks de taalbarrière ontstond er een ongekend wederzijds respect. Ik hielp braaf mee met boodschappen, vuilnis en wasjes en samen keken we familie en YouTube filmpjes.
De dagen werden volgepropt met sightseeing stuff en ik propte vooral mezelf vol met al het lokale voedsel. Ik werd van toko naar toko gesleurd omdat ik dit toch echt geproefd moest hebben voordat ik weer weg ging. Vaak hadden ze gelijk…

Het leukste van even een soort van huis hebben zijn de normale dingen. Je hoeft niet altijd het wiel uit te vinden voordat je wat gaat ondernemen. Sterker nog deze dagen werd mijn leven ongeveer uitgestippeld. Maar er zit soms toch ook een beetje plezier in de normale dingen. Voornamelijk zelf autorijden was alweer even geleden en stond hoog op de lijst. Wat een mafketels hier zeg, ja dat zeg ik, maar dat was te gek. Buiten de steden is het prima te doen, stiekem toch blij toen we veilig door het gedrang en getoeter heen waren.

Wat ik misschien wel het meeste mis tijdens het reizen is “voetballen”. De georganiseerde sportmomenten aangevuld met de sociale functie is iets wat ik zeker mis, maar vooral het plezier om achter een bal aan te rennen staat voorop. Ik had via Denisse wat lijntjes uitgegooid en niet veel later stond ik in de regen, jawel dat gebeurd ook, op mijn te gladde hardloopschoenen. Het was flink aanpoten op een prima uitgemeten kunstgrasveldje, maar ik deed zeker niet onder voor mijn teamgenoten en tegenstanders. Genieten.

De wederzijds open gesprekken kwamen uiteraard ook tot vragen over mijn achtergrond. U heeft hopelijk ooit ondervonden dat ik mijn afkomst niet onder stoelen of banken steek. Openhartig vertel ik over wie ik ben en hoe ik groot ben geworden. In Nederland een niet veel voorkomende situatie, maar nauwelijks bekritiseerd. Hier is dat wel anders, maar niet iets waar ik direct voor terugdeins. Uiteindelijk is het wel wie ik ben en wil ik graag dat, wanneer de situatie zich voordoet, de mensen om me heen dit weten.
Los van het feit dat ik hier niet over wil 'liegen', kies ik mijn momenten zorgvuldig. Het roept meer vraagtekens op bij de lokale bevolking (de backpack scene is het geen issue volgens mij) en wordt het toch een ander gesprek. Niet gelijk negatief, maar het is duidelijk onbekend terrein. Dit gesprek wil je niet altijd aangaan met iemand die je net hebt leren kennen (en vooral nooit meer zal ontmoeten). Maar ik ben ook gewoon wel trots op mijn situatie en wil dit graag delen, sterker nog, ik wil de mensen om me heen graag ‘onderwijzen’.

Ik kies wel uit wie ik hierin betrek. De reacties zijn gematigd positief, het is hier voor het grote gros toch nog not-done. Het mooiste vind ik nog wel dat men direct mijn seksuele voorkeur in twijfel trekt. Een verband wat in Europa niet (meer) wordt gemaakt als ik het verhaal vertel.
Uiteindelijk was de vraag waarom ik niet katholiek was opgevoed een eenvoudig beantwoord. Ze vinden het vernieuwend, interessant en uiteindelijk schijnt het dat God zelfs een plan met mij heeft;)

Het was fijn om zo welkom te zijn. Het mes sneed duidelijk aan beide kanten. Als het aan hun had gelegen was ik volgens mij nooit meer gegaan. Ikzelf had ook nog even willen blijven, maar de tijd danst hier. Als dank organiseerde ik een feestje in naam van de vrouw des huizes. Alle vrienden en vriendinnen die ik had gemaakt waren welkom en ik verraste ze met de “Gringo Loco Show” (genoemd naar mijn inmiddels beruchte bijnaam.) . Het concept was natuurlijk afgeleid van de “Crazy Quiz Night” en diegene die wel eens heeft meegedaan, weet dat het er fanatiek aan toe kan gaan. Moet je voorstellen oe het gaat met een huiskamer vol temperamentvolle latino’s. Maar het was een groot succes en alles, zelfs de verkleedkleren, kwamen uit de kast.

Voordat ik richting Peru kon gaan had ik iedereen op school en kantoor goedendag gezegd en stapte ik in de eerste van de vele nachtbussen. Geen groot succes, maar door de volle planning van de afgelopen dagen kon ik aardig slapen. Helaas was hiervoor niet te veel ruimte omdat we rond 2:00 uur de grens over gingen.

Ecuador had mijn hart gestolen, al was het enkel begonnen met de wens om de Galapagos eilanden te zien. Peru, de vooraf bestempelde favoriet moet nog komen, ik ben benieuwd. Maar ik ben me er ook van bewust dat ik over de helft van mijn trip ben en dat de afscheidstour begint.

Adios Muchachos!

Bedankt voor het lezen!
Lobi da Basi