Deel 7: Peru - Living on the Edge

Mancora, Trujillo, Huaraz, Lima & Iquitos (Peru)

“Quiero una chica” – Latin Dreams

Onlangs in een hostel: Iemand vroeg me met wie ik van de aanwezigen reisde, waarna ik aangaf dat ik dit gezelschap deels onderweg was tegen gekomen of zojuist had ontmoet. Hij was geïntrigeerd door het feit dat ik alleen reisde en noemde het “the Lonely Wolff”. De backpacker zelf, was met een grote groep op pad en dat lag hem goed. Met wederzijdse ‘jaloezie’ besproken we elkaars situaties met diens voor- en nadelen.
Ondanks dat ik na Australië had bedacht niet meer alleen te reizen, heb ik voor mijn gevoel een juiste keuze gemaakt om het toch te doen. Uiteindelijk kriebelt het reizen en is het niet altijd mogelijk een metgezel te vinden die beschikt over dezelfde wensen en mogelijkheden. Ik besloot dus om het juist wel weer alleen te doen, omdat het lekker is om de controle te hebben en exact te doen wat je zelf wil. (Waaronder het kiezen voor het sociale pad of juist gaan lekker undercover blijven.)
Naast genieten is reizen is voor mij een leerervaring, opzoek naar nieuwe invloeden, culturen en ontmoetingen. Het is absoluut een ontwikkeling voor jezelf. Het is niet zo zeer dat ik tijdens het reizen op zoek ben naar mezelf of een hoger doel, maar toch leer je jezelf onbewust wel beter kennen.
Ik merk dat ik beter weet wat ik wil en hoe ik dat moet bereiken. Ik maak de juiste beslissingen en ze pakken vaak goed uit. Elke keuze is eigenlijk een gok maar zoals iedereen weet ; “succes een keuze”.

Guayaquil, zoals beschreven in mijn vorige verhaal was een groot succes. Maar na een haast emotioneel te noemen afscheid in Guayaquil, was ik weer op mezelf aangewezen. Het blijft altijd weer schakelen als ik uit een vertrouwde omgeving kom. Het missen van gezelschap, het ontbreken van het ‘gemak’ van het bekende, het is inmiddels een bekend fenomeen. Ik word echter beter in het nemen van afscheid, ongemakkelijk blijft het zeker en wennen doet het nooit vrees (en hoop) ik.
De keerzijde is dat ik dan altijd weer even met de beentjes op de grond kom. Het is even schrikken, maar ik realiseer me dan ook gelijk weer dat in mijn uppie aan de andere kant van wereld rond waggel. Het gaat me goed af, dus wie doet me mij wat!

Na het sociale bestaan in Guayaquil, waarin ik amper een minuut voor mezelf had, stuif ik nu Peru binnen. Ik had door te kiezen voor die gezelligheid, inmiddels wat ‘vertraging’ opgelopen en dat resulteerde direct in de keuze om in mijn eentje wat tempo te maken.
Hier had ik geen enkel probleem mee, sterker nog ik had er wel zien aankomen. Want voordat ik bezoek zou gaan krijgen had ik mezelf nog een beloning gegund. De beloning kom ik later op terug, het bezoek is voor velen vast duidelijk.
Want na al dat gezwam over alleen reizen ben ik razend enthousiast dat Stefan me op komt zoeken. Samen reizen we 3 weken door Peru en stiekem kan ik niet wachten. Aan het eind van de rit is dit namelijk wel het mooiste wat er is. Dit betekent echter wel dat ik op tijd in Lima moet zijn om hem van het vliegveld te plukken…

“On the road again”. Peru is behoorlijk wat groter dan Ecuador, maar bied vergelijkbare landschappen. Ze staat uiteraard bekend om haar culturele erfgoed. Het resulteert voor mij in wat langere busritten die vaak s’ nachts ondernomen worden. Maar na elke busrit wacht er weer een onverwacht avontuur, dat is eigenlijk waar ik me al weken op heb geabonneerd.

Voor mij viel direct op dat de standaard van de hygiëne wat is gedaald ten opzichte van Ecuador.
Waar Ecuador mij eerder verraste is het nu Peru dat aan mijn verwachtingen voldoet. Of dit precies is waar ik op zit te wachten is anders wat. Het straatbeeld is wat minder verzorgd en de openbare toiletten zijn vaak een ramp. WC brillen zijn een luxe en toiletpapier is een bijkomstigheid. Goed voorbereid op reis dus; zeker als je twee weken hebt genoten van Ecuadoriaans-cultureel erfgoed en dat in je buik meedraagt ;)

De busreizen zijn voorzien van grote luxe en het is dan ook geen straf om ‘s nachts te reizen. Drie nachten achter elkaar is wellicht iets te enthousiast, maar wel een ideale manier om een boel kilometers te maken. Zelden schoot ik zo snel op. Wat ik wel mis van de busritjes overdag zijn de uitzichten. Overdag merk je toch goed het verschil in omgeving en vegetatie. Nu is het elke keer weer spannend waar ik uit kom.

Met grote sprongen baande ik mijn weg naar Lima. De eerste stop was Máncora, een surfstadje aan de noordelijk gelegen stranden van Peru. Een vergelijkbare ‘vibe’ als Montañita, maar in dit geval door mij op een totaal andere wijze ingevuld.
Bij aankomst in “Loki”, een geroemd party hostel, was duidelijk dat het hier goed voor elkaar was. Er bleek dan voor mij ook weinig reden het hostel te verlaten. Samen met mijn kamergenoten, 2 Canadese broers en een Ozzie, claimden we onze plek aan de bar, zwembad en de 2 dagen die ik hier besteden kon werden dan ook een heerlijke roes.
Overdag werd de warmte bestreden met alcoholische smoothies in het zwembad en s ’avonds werd er gefeest op het strand. Het hoogtepunt, en dat zegt een boel, was het wekelijkse ‘beerpong’ toernooi, waar ik samen met Sebastian een letterlijke gooi deed naar de titel. In Guatemala was ik samen met Will nog verliezend finalist, maar deze keer kwamen we als winnaars uit de bus! Wat om meerdere redenen een prestatie op zich was. En ja, ik ben te competitief en trots om dit niet te vermelden. Kortom, Máncora was goed voor me geweest, op naar Trujillo.

Ik had snel door dat deze stad één grote chaos was. Ik zou dezelfde dag weer vertrekken, maar vond een hotelkamertje en taxichauffeur die mij van mijn behoeften konden voorzien. Dat klinkt wat dubieus, maar ik kon me opfrissen en vervolgens de omgeving verkennen. De stad bied namelijk een aantal mooie plekjes en ik wilde natuurlijk alles zien en meemaken.
Dus samen met Pepe kruiste ik door de regio zag ik de indrukwekkende tempels. Het tempelcomplex van Chan-Chan was enorm, haast te massaal. Meer indruk op me maakte “Huacas del Sol y Luna”(de tempels van de zon en de maan). De opgravingen gaven steeds meer randjes bloot van een enorme piramide die door de Moche cultuur elke 100 jaar werd begraven en opnieuw opgebouwd. Zodoende kwam er steeds een randje bovenop de tempel, de laagjes aan de binnenkant werden zorgvuldig op gegraven en waren prachtig bewaard gebleven. Bizar om op deze manier terug in de tijd te kunnen kijken.
Ik sloot de dag af op het strand Huanchaco. Het stadje ligt aan Trujillo vast en is duidelijk een weekend bestemming voor bewoners van omliggende steden. Ik verkoos de regionale ijsjes boven het koude water en zocht even later mijn rust op m’n hotelkamertje om me op te maken voor de volgende nachtelijke busreis.

De volgende ochtend werd ik wakker in Huaraz, een totaal andere aangelegenheid. Deze stad is gelegen in de bergen en ik zag duidelijke overeenkomsten met stadjes als Tena en Baños. Ik besloot wederom een cultureel dagje te pakken en voor ik het wist werd ik met een busje de bergen ingevoerd op bezoek bij Laguna Llanganuco.
Onderweg waren er diverse plekjes waar we even konden rondneuzen en genieten van lokale proeverijen. Ook wel geldklopperij genoemd, maar de ijsjes en broodjes waren overheerlijk.
Een noemenswaardige, maar vooral indrukwekkende stop was de inmiddels verlaten stad van Yungay. Nog geen 35 jaar geleden kwam een grote gletsjer van de bergtoppen naar beneden en verwoeste de stad. Circa 20.000 inwoners kwamen om, een grote ramp waar de overblijfselen nog zichtbaar van zijn: Een indrukwekkend massakerkhof, een door de gletsjer opgerolde bus, en de restanten van de oude kerk.

Een enorme beklimming bracht ons tot de toppen van het gebergte. Aangekomen op een hoogte van 3.863 meter zagen we een adembenemende mooie plek, een prachtig blauw meer aan de voet van de in sneeuwtoppen gehulde bergen. Helaas werd ‘weer’ eens bewezen dat je op deze hoogte het weer niet voor het uitkiezen hebt. Want terwijl ik in de vallei nog flink was verbrand, moest ik me nu wapenen tegen de kou en sputters.

Mijn 7mijlslaarzen brachten me de volgende dag alweer in Lima. Als een zigeuner besteedde ik mijn nachten op de weg en maakte ik er overdag het beste van. De 3 daagse was gelukkig afgelopen, want het had zijn tol geëist. De laatste nacht, een hobbelige, was een ramp gebleken.
Nait souz’n, ik was op tijd in Lima en mocht, voor mijn eerder genoemde beloning, direct door naar het vliegveld. Ik had namelijk een paar dagen Jungle voor de boeg. In het kader van; ‘nu we er toch zijn’, kon ik het Amazonegebied niet laten schieten. De Amazone wordt namelijk gevormd vanuit de honderden rivieren die vloeien vanuit het Andesgebergte. En met een paar uur vliegen bevind je je in de binnenlanden van Peru, buiten de poorten van Iquitos bevind zich de ongerepte ‘Selva’.

Na een volle dag met een busrit, vliegreis, mototaxi-rit en een twee uur durende boottocht over de Amazone (inclusief volle maan en toch flitsende lichtshows in de nabije verte) was ik aangekomen in de jungle-lodge. In-the-middle of niks, met helemaal niks. Heerlijk. Een enorme hut op poten met enkel een bed. Pas later bleek het enige van waarde mijn mosquito-net te zijn, want naast de ongerepte natuur waren ook de insecten nadrukkelijk aanwezig.
Het was zeker niet wat je er van zou kunnen verwachten als je spreekt over een ‘lodge’. Eenvoud ten top; geen stroom, geen wifi, laat staan licht. Wel een generator die een uurtje per dag wordt aangeslingerd om alles op te laden. De toiletvoorziening was dan weer wel boven verwachting;
al scheen ik later met m’n zaklampje wel even goed om me heen, voordat ik me echt op m’n gemak voelde.

Vier dagen en drie nachten was de logde, gelegen in de ‘lowlands’ mijn toevluchtoord. De laaggelegen jungle werd op dit moment overspoeld door water, de amazone was namelijk aan het stijgen. Ze kennen hier geen 4 seizoenen zoals wij hebben, hier bestaan er enkel twee; hoog- en laagwater. Het verschil is aanzienlijk want waar normaal het land begint, staat het water nu al 1 meter hoger (en we zijn pas net begonnen).

Daarom gaan we in plaats van te voet altijd noodgedwongen per boot op pad. Ik word vervoerd als een prins met mijn twee gidsen. De jonge Isac, de Engels sprekende gids, wist me veel te vertellen over de jungle en haar geheimen. Glenn, meer de spoorzoeker van de twee, kende het gebied op zijn duimpje en ondanks dat ik hem niet goed kon verstaan, leerde ik dat hij ook de vulgairste van de twee was.
Met beide had ik 4 dagen grote lol en werden onze dagen gevuld met excursies. Maar er werd ook goed gedacht om de inwendige mens. Dit wil zeggen; 3 maal daags een regionaal gerecht, gepaard met veel rust. Vrijwel na zonsondergang en het diner ging men (met kip, banaan en rijst gevulde maag) gesloopt op bed. Er was immers geen stroom, maar vooral de opmarcherende insecten waren de reden dat iedereen de veilige thuishaven onder de klamboe koos.

De jungle biedt op elk moment van de dag de meest bizarre geluiden, maar s’ nachts was het zo stil dat het lawaai maakte. Het water stroomde praktisch onder me door, de meest vreemde insecten vlogen om me heen en de meest verdachte geluiden klonken in de verte. Echter sliep ik nog nooit zo lekker. Ik had m’n slaap nodig (het was al even geleden dat ik überhaubt een bed had), maar toch vond ik het vreemd genoeg heerlijk rustgevend.

Met een motorboot gingen we met succes opzoek naar roze dolfijnen waarmee ik al zwemmend het water van de amazone deelde. In de kleine roeiboot peddelden we door bossen (jaja), mangroves en moerassen, waar ik catfish en piranha’s ving die ik later opat. We speurden ‘s nachts in het pikkedonker en zagen enorme harige tarantula’s en bizarre insecten en amfibieën zo groot als je handen.
Met m’n rubberlaarzen banjerde ik door verlaten moerassen en zag slangen, reptielen, apen, vogels en insecten. Allen in bizarre kleuren, vormen, maar vooral formaten. Ik moest tot m’n middel door de drek om de reusachtige canopy-bomen te zien waar je met een auto onderdoor zou kunnen rijden. Gulzig slokte ik alle ervaringen, indrukken en informatie op en genoot met volle teugen.
Dat er een alligator op de loer zou kunnen liggen, dat we in een plas met elektrische alen zouden kunnen stappen of dat die anaconda ‘s nachts onze kippen te grazen nam; deed me niets zo veel. Ik sliep lekker door, wanneer ik veilig (voor de grootste vijand) onder m’n netje lag. Ik had zelfs tijd en kracht om, samen met Poirot, een moord op te lossen en zo dus mijn boek uit te lezen.

De missie om meneer kaaiman of anaconda in het wild te zien lukte helaas niet, wel kon ik ze later aanschouwen in een opvang. Stiekem was ik erg teleurgesteld, maar ik kan je zeggen dat het tot mijn eigen verbazing minstens zo indrukwekkend vond. In Zuid-Amerika doen ze niet zo moeilijk en zo ging ik bijna nokkie toen ik poseerde met een 3 meter lange anaconda iets te strak om m’n nek. En het noodlot sloeg bijna toe toen Russell voorover viel terwijl ik een alligator voerde. Godzijdank kon hij op wonderbaarlijke manier ontsnappen uit de kaken van de alligator, waarna ik hem voor de neus van de krokodil weg kon halen. Na het zien van een 2,5 meter lange vis met alleen al een mond als een emmer (de grootste zoetwater vis van de amazone) was het welletjes en vervolgden we onze rit naar Iquitos.

Ik had nog niet verteld dat ik het uit principe wel lekker vind als het slecht weer is wanneer ik die dag ‘moet’ vertrekken, of de regen barste los. De jungle liet nog even zien dat het, na 3 dagen heerlijk weer, flink los kon gaan. Met bakken kwam het uit de hemel en we werden tot op onze boxershorts nat. Met kletspoten en al vertrok ik naar het vliegveld van Lima, waar ik zou blijven wachten op mijn toekomstige reisgenoot.
Toen ik bij de val van de avond de ondergaande zon zag schitteren op de kronkelende rivieren wist ik het zeker. Een haast getekend landschap met prachtige eigenschappen dat je nergens anders in de wereld vind. Angstaanjagend en rustgevend lag nog nooit zo dicht bij elkaar!

Hoe groot kan het contrast zijn. Hier zit ik nu; op een foodcourt, tussen de McDonalds en de Subway mijn verhaaltje te tikken. Terwijl ik mijn hoofd met sterke verhalen opengooi, laat ik de tas met natte spullen naast me nog even dicht.
De middelen waren minimaal en menig mens zou het er niet lang uithouden, maar het ging me opvallend gemakkelijk af. Het was een prachtige onderneming. Wederom blij en trots dat ik hiervoor heb gekozen, maar wat ben ik blij dat ik de komende twee weken met iemand aan mijn zijde mag reizen. Het zal de minder gemakkelijke momenten hilarisch maken en de talloze mooie momenten als herinneringen vereeuwigen. Mooie woorden, eerst maar eens zien of Steve het überhaubt kan vinden…

Bedankt voor het lezen,
Lobi da Basi!

Bart