Deel 9: Peru – “The Inca Trail”

Cusco, Ollantaytambo, Aquas Caliente, Puno (ft. Stefan & Toni)

“Dont stop believing” (Journey, Escape)

Het was ruim twee weken geleden dat Steve was aangekomen in Peru en inmiddels waren we, na een enerverende reis, al bij zijn eindstation aangekomen. We waren beland in Cusco, de stad waar de Inca Trail voor ons zou gaan beginnen, dé vier-daagse tocht naar Machu Picchu.

Voor de ongetrainde bekt het wellicht wat lastig, maar de googlelaar zal al snel een ‘Ohja-erlebnis” hebben. Het plaatje van Machu Picchu is voor veel mensen bekend en is dan ook beeldschoon. In vele lijstjes wordt het meegenomen als wereldwonder en het scoort wellicht nog hoger op menig bucketlist. Zo ook het geval bij; deze plek, met bijbehorende wandeltocht, deed mij de knoop doorhakken voor Zuid-Amerika te kiezen. Ik moet deze plek in het echt zien!
Het beste nieuws was dat Stefan hier ook wel oren naar had . Daar zaten we dan, een paar maanden later, met 12 wereld-vreemden aan tafel. 4 Australiërs, 3 Engelsen, 2 Canadezen, 1 Oosterijker en twee Dutchies luisterden aandachtig naar de strikte instructies. Daarna werden de tassen alvast gepakt en schoven we aan voor een zeer goed gevulde tafel. Ons laatste avondmaal; Chinees in Peru.

De eerste dag werd er koers gezet naar Ollantaytambo, de plaats waar vandaan we zouden beginnen met lopen. Onze tourguide, Pedro, had echter nog een dag voor ons in petto, te besteden in de Sacred Valley. Met een busje toerden we door plaatsjes en aanschouwden een lokaal weefproject, diverse Inca-sites en stopten voor een ongelooflijke lunch.
Stefan en ik brachten al snel wat gekheid toen we een mototax (tuktuk) chauffeur zo gek hadden gemaakt om ons 4 rondjes over de ‘Plaza des Armas’ te laten cirkelen. We waren, met een boel lol snel in ons hotel, maar belangrijker; we hadden Stefans wens eindelijk kunnen vervullen.
U merkt het wellicht, de sfeer sloop er in en bij het diner werd de basis gelegd voor de komende dagen. Onder aanvoering van de Engelsen werden de luchtige onderwerpen overgeslagen en vlogen de meest gure gespreksonderwerpen over tafel.

Die hilariteit en de dorstige instelling werd de basis van de komende dagen. Geleid door 2 gidsen en ondersteund door maar liefst 16 porters en 2 chefs vertrokken we vroeg in de ochtend. De Inca Trail is letterlijk een pad uit de het Inca tijdperk, wat leidt naar de heilige/verborgen stad; Machu Picchu. Onderweg vind je behalve prachtige bergketens en uitzichten, diverse Inca bouwwerken. De bouwwerken hebben hun eigen functie en verhaal en de gidsen waren zeer kundig in het langzaam onthullen van deze geheimen en verhalen.

Vier dagen wordt er gewandeld; afstanden variërend tussen de 16 en 8 kilometer per dag, meestal zowel bergop als bergaf. Gezien de omstandigheden een stevige missie, maar de ervaring leerde dat wij hier wel tegen opgewassen waren. Zeker na het Colca avontuur, die klim was absoluut een
buitencategorietje.
Het feit dat we het relatief eenvoudig hadden was groot en deels te danken aan onze “porters”. Porters zijn mannen of jongens die alle benodigdheden voor de toeristen meezeulen zodat er gegeten en geslapen kan worden. De mannen, vaak niet groter dan 1,60, hebben tassen van zo’n 20 kilo op de rug en gaan dan ook nog eens dubbel zo snel het parcours af om te zorgen dat alle spullen tijdig klaar staan. Absoluut onnavolgbaar en een grote inspiratie voor ons klungelaars.
Zelf tillen we een rugzak met benodigdheden van zo’n 6 kilo, terwijl we ook 6 kilo aan schone kleren, slaapzak en matras hebben afgestaan aan de porters. Het is nogal een verschil, maar het is wel hoe het de tocht dragelijk maakt. Bijzonder dragelijk zelf kan ik je vertellen, want ook al sta je bovenop een berg in de boesboes, de chefs weten wonderen te bereiden in de kooktent.

Het voedsel was absoluut een grote luxe, dit en de goede zorgen maakten dan ook dat we zorgeloos de dagen doorkwamen. Verder waren de middelen namelijk beperkt; geen bed, douche of badkamer, maar we sloegen ons door de lange dagen en koude nachten heen. Zowel onderweg als in de grote tent was het lachen, gieren, brullen geblazen. Vooral toen we onderweg wat flesjes alcohol hadden opgescharreld.

Werkelijk een unieke ervaring om het gebied op deze manier te doorkruisen. We lieten de vallei achter ons toen we op dag twee de gevreesde ‘death womans pass’ beklommen. Deze heftige beklimming bracht ons aan de andere kant van het Andesgebergte, waar het regenwoud langzaam overgaat in het amazone gebied.
De te volbrengen 16 kilometer op dag drie was indrukwekkend en liet ons kennis maken met diverse landschappen en meer prachtige Inca nederzettingen. De gidsen vertelden ons interessante en eigenaardige feiten over de Inca geschiedenis. Helaas hebben zij nooit het schrift gebruikt en is de kennis daarom gebaseerd op hetgeen onderzocht is en de in de oudheid overgedragen kennis.

De verhalen en landschappen werden op dag vier tot een ware apotheose gebracht. Het begon met een waar drama; de regenponcho’s moesten tevoorschijn gehaald en aangekomen bij de “sungate” was er in plaats van een prachtig landschap enkel een witte muur van mist. Langzaam werden de contouren van de bergen zichtbaar, maar we moesten wachten tot de middag voordat de mist en wolken opklaarden. Het resultaat was te gek, de grote beloning voor 4 dagen zwoegen: Een betoverende wandeling door de stad en later vanaf de top een prachtig zich op Machu Picchu.
Terwijl de honderden dag-gasten poseerden en er driftig op los klikten, vierde ik een persoonlijk feestje in mijn hoofd. Ik was ontzettend trots dat ik hier stond. Het uitzicht was adembenemend, maar de gedachte dat ik mijn voorgenomen plannen had waargemaakt was nog veel mooier. Al jaren zie ik de plaatjes van Machu Picchu voorbijkomen en altijd heb ik gezegd; ooit sta ik op exact dezelfde plek. Dat ik die droom en belofte waar heb kunnen maken voelt fantastisch! Absoluut een hoogtepunt van mijn reis!

Dit gevoel werd gelukkig gedeeld, en de euforische stemming (en een verjaardag) werd gevierd door stevig te lunchen. De reis terug naar Cusco is normaal een slaperige bedoening, maar we maakten onze naam als “die paarse, knettergekke, luidruchtige alcoholgroep” waar . We bouwden een feestje in zowel de trein als in de bus. Na de beste en noodzakelijkste douche ooit, ontmoette iedereen elkaar, opgedoft en wel, voor een feestelijk diner met Cuy en Alpaca (cavia en lama). Uiteindelijk werd er keurig afgesloten in één van de uitgaanslocaties van Cusco.
Vandaar dat het rustig bleef bij het ontbijt. Na 6 dagen knapte de ballon en moest iedereen weer verder met de eigen reis. Ongemakkelijk droop iedereen af en koos zijn of haar eigen weg.

Ook voor Stefan en mij betekende dit bijna het einde van ons samenzijn. Stefan had nog twee dagen te besteden voor zijn vliegtuig zou vertrekken. Deze dagen werden we bijgestaan door Toni, hij was de malle Oosterijker van de groep en had een grote bijdrage aan de lol die we met de groep hadden gehad. Een gouden gozer waar je ontzettend mee kan lachen. Toni had besloten bij ons te blijven en wij hadden hem, nadat we hem natuurlijk eerst hadden verzocht weg te gaan, in onze armen gesloten.

Inmiddels was de pijp redelijk leeg en werd de dag gevuld met het broodnodige; eten, pingpongen en souvenirs kopen. Er werd, wonderbaarlijk genoeg, nog een bezoek aan het Inca museum uitgeperst. Maar eenmaal bijgekomen werd de laatste dag in grote stijl afgesloten. Nadat Stefan en ik hadden, gemountainbiked, gesandboard, geraft, bergbeklommen, gehiked, gevlogen, quadgereden en geziplined gingen we vandaag… Paragliden!
Samen met Tony werden we vervoerd naar een hoge berg waar we één voor één als een malle van af renden. Gegrepen door de wind en warme lucht vlogen we als vogels door de vallei van Chincherro. Een geweldig gevoel en de kroon op een fantastisch tijd die Stefan en ik samen hadden.

Drie weken gingen alle remmen los, de portemonnees open en was het non-stop genieten geblazen. Onnozele, hilarische en adembenemende momenten werden gedeeld, alles zonder onenigheid en dat is zeker wat waard. Je zit toch drie weken boven op elkaars lip en dat moet maar net goedkomen. Het vertrouwen dat we hier vooraf wel in hadden, werd gelukkig bevestigd.

Ondanks dat je wat minder tijd hebt voor jezelf en je in je keuzes rekening moet houden met een ander, was er nooit een probleem. Dit kwam voornamelijk omdat we dezelfde behoeften en hetzelfde ritme hadden. Financieel had ik ingecalculeerd dat ik drie weken de big-spender kon uit gehangen en dat werd gewaardeerd door Stefan (en vervolgens door beide driftig uitgebuit).
Toen het afscheid daar was, vond ik het uiteraard erg vervelend. Ik had graag de laatste twee weken met een metgezel volgemaakt. Natuurlijk was ik erg blij dat ik nog even te gaan had, maar de luxe van het samen reizen beviel me prima.

Door de ogen van Steve beleefde ik een boel dingen overnieuw. Straatbeelden en gewoonten waar ik inmiddels niet meer van op keek werden ineens weer onderwerp van gesprek. Terecht; want veel dingen aan de andere kant van de wereld zijn apart, niet te begrijpen en soms te belachelijk voor woorden. Ik genoot van deze vernieuwende inzichten en verraste mezelf soms met mijn backpackers/wereld kennis en kunde

Ik waardeer Steve zeer voor de keuze die hij heeft gemaakt. Voor iemand die veel veiligheid inbouwt in alles wat hij doet, was dit misschien wel de grootste gok die hij ooit heeft genomen. Ik ben zo blij dat het goed heeft uitgepakt en ik weet zeker dat het hem als persoon ook wat gaat brengen (of wellicht al heeft gebracht). Reizen is een manier van jezelf onderwijzen; dat het in dit geval gepaard gaat met een boel plezier en versnaperingen, is een prettige bijkomstigheid.
Zijn bezoek heeft mij ook veel gebracht en ik ben hem dan ook erg dankbaar voor zijn komst. Het feit dat ik straks aan de bar mijn verhaal met hem kan delen is goud waard. Als er mensen willen meeluisteren is dat geen enkel probleem, maar ik weet dat we straks aan een paar woorden genoeg hebben om de meest onbegrijpelijke anekdotes te vertellen.

Inmiddels is Stefan veilig aangekomen in Groningen en heb ik toch nog iets aan zijn bezoek overgehouden; mijn nieuwe metgezel; crazy Toni. Hij wilde na onze avonturen graag met me mee richting Puno en Lake Titicaca, en zo geschiedde.
Samen met Toni had ik 3 dagen de slappe lach. Vier handen op één buik en in dit geval 2 mafketels in een boot op het Titicacameer. Puno was vanuit Peru (het meer grenst tussen Peru en Bolivia) de voornaamste havenstad die zich richtte op meerdaagse toertochten. Met zo’n 14 anderen bezochten we de drijvende eilanden van Uros en aten en overnachtten we bij de lokale gezinnetjes op Armantari eiland. Prachtig om te zien hoe mensen in deze tijd nog op de wijze van ‘vroeger’ leven. We waren dankbaar om dit leven met minimale middelen en vele tradities te mogen delen. Met twee wervelwinden over de vloer durf ik te zeggen dat ze zelf ook een gedenkwaardige tijd hebben gehad. Het blijft mooi om een andere cultuur van zo dichtbij te kunnen zien. Het hoogtepunt was absoluut tijdens het grote dorpsfeest waar iedereen in traditionele klederdracht de lokale dansmoves onder de knie probeerde te krijgen.

Op de terugreis leerden we dat gewone crème (per ongeluk) gebruiken als zonnebrandcrème geen goed idee is op 3800 meter hoogte. De zon op het hoogstgelegen meer ter wereld had ons te grazen genomen en we verschenen dan ook rood geblakerd tijdens het laatste avondmaal.
Ik had samen met ‘Selfietime-Toni’ de grootste lol en als het aan hem had gelegen, was hij nog steeds bij me geweest. Helaas zijn tickets rond de wereld niet goedkoop en moest hij halverwege omkeren om zijn vliegtuig naar Fiji te halen. Jaloers, maar vooral blij met een nieuwe vriend, nam ik afscheid van Toni!

Inmiddels ben ik weer alleen en dat is wel even goed. Ik was er aan toe, bovendien is het met het einde in zicht, ook een prettige manier van reizen. De laatste paar dagen wil je er toch alles van maken en die haast kan een metgezel, die nog alle tijd van de wereld heeft, niet gebruiken.
U hoort het, de afscheidsparade is officieel ingezet. Terwijl ik koers zet naar Bolivia merk ik dat ik al aan het afsluiten ben. Mijn brein is zich aan het voorbereiden op de thuiskomst en langzaam krijg ik er vrede mee. Gelukkig heb ik een mooie eindsprint bedacht, want Bolivia heeft nog een aantal mooie en gevaarlijke beproevingen te bieden.

Bedankt voor het lezen!
Lobi da Basi

Bart