Deel 2: Mexico & Belize
Door: B3
Blijf op de hoogte en volg Bart
27 Januari 2015 | Belize, Belize-stad
“King of Spain” (Tallest Man On Earth)
Hatsé, ik ben inmiddels weer een stukje verder en het is alweer de hoogste tijd voor een update. Niet alleen omdat mijn vorige verhaal met veel enthousiasme werd ontvangen, maar vooral omdat er zo belachelijk veel gebeurt! Het mooiste is dat alles eigenlijk steeds leuker wordt en de ervaringen erg intens zijn. Genoeg stof om te schrijven, het ontbreekt me alleen aan tijd. Helaas heb ik geen assistent die alles voor me op kan schrijven en dus moet ik de momentjes pakken wanneer ik eventjes op mezelf ben. In mijn sociale hostelbestaan is dit niet aan de orde en dus zit ik nu in een ontzettende schommelbus een verhaaltje te tikken.
Ik word geflankeerd door de twee Duitsers Flo en Michel, u kent ze wellicht nog uit deel 1, die ik gaandeweg heb teruggevonden. Nieuw aangesloten is Will, hij komt uit Londen en ligt nu op mijn schouder te kwijlen. De bus maakt baan naar Flores een stadje in Guatemala. Een busreis van zo’n 5 uur vanaf Belize City, waar ik vanochtend vroeg aankwam met de boot. De afgelopen dagen was ik op Caye Caulker. Een caribisch eilandje voor de kust van Belize. Hier later meer over, we pakken het eerst op waar we waren gebleven.
Ik liet jullie achter in Tulum, waar ik de bus pakte naar Bacalar. Een ijskoude airco rit, onder het motto; als er een airco is dan gaat hij ook goed aan! Ik kwam ‘s nachts aan in het kleine, nog van toeristen behouden stadje. Ik moet toegeven dat het dan toch een dubieus sfeertje krijgt. Vooral met mijn beperkte Spaanse taalkennis voel je je ineens heel klein. Gelukkig leverde de vriendelijke taxichauffeur me netjes af bij Casa China.
In het donker kon ik bij aankomst in het hostel nog weinig zien van de omgeving. Ondanks dat ik eigenlijk een tentje had besteld in de tuin, belandde ik wegens een overboeking op de bank. (Minder chill, maar ook minder peso’s).
Wanneer je tijdens het reizen in hostels verblijft kom je veel mensen tegen. De kennismakingsbabbeltjes met kamergenoten gaan eigenlijk altijd in de volgorde van; land, plaats en naam. Dit wordt vaak vervolgd met de hoelang-, waarvandaan- en waar-ga-je-heen-vragen. De sociale updates zijn leuk maar ook praktisch van aard. Je moet je oren goed open houden want vaak liggen hier de diamantjes verborgen.
Ik had de naam Bacalar (onthouden als “klinkt als; Baklava”) een paar keer gehoord en ondanks dat dit niet in mijn reisschema stond, er wel een pitstop van gemaakt. Toen ik wakker werd in Casa China merkte ik al snel dat Bacalar inderdaad zo’n diamant was. Nog niet heel groot aangeschreven bij de boekingsbureaus, maar onder de kenners een stille must-see . De sfeer is heel relax en door het onbekende karakter nog uniek; het prachtige meer maakt het bezoek aan Bacalar spectaculair.
Casa China maakte de hele ervaring compleet. Een hostel waar iedereen zijn eigen gang gaat, maar toch heel sociaal met elkaar omgaat. Als de vroege Yoga-vogels klaar zijn, wordt er haast gezamenlijk ontbeten. Met een bakje fruit zoekt ieder zijn plekje op de een van de terrassen om te genieten van een magistrale uitzicht. Casa China ligt pontificaal aan ”Het meer van de 7 kleuren”.
Iedere gast, zeker degenen die vanuit Playa del Carmen komt, moet even terugschakelen naar de ‘tijdszone’ van Bacalar. Vreemd genoeg duurt dat bij niemand lang. Binnen zetten de geur van wierook en de klanken van Bob Marley de sfeer, terwijl buiten de temperatuur wel zorgt dat je een hangmatje in de schaduw opzoekt. Het stadje, waar weinig te beleven is, ligt op enige afstand van het hostel. Dat maakt dat je de mensen om je heen goed leert kennen en je je verkoeling en avontuur zoekt in of op het meer.
Samen met 2 dames uit Zwitserland verkende ik het meer en zag ik de kleuren van het meer. Het verschil in diepte maakt het kraakheldere water veranderen in prachtige groenblauwe kleuren. In het meer bevinden zich ook 3 cenotes. Dit zijn de in deel 1 beschreven “sinkholes” die onder water liggen en voor een aanzienlijke verschil in diepte (van 2 naar 50 meter) en dus kleur zorgen.
Met de dames zag ik echter vooral een zandbank waar een fles wijn langzaam verdween en een rode kleur op mijn benen langzaam verscheen. Een dag later ging ik het meer op met drie Engelsen; Will, Will & (je raad het al) Will. Als missie hadden we onszelf het vinden van de “black cenote” opgelegd. Na een stevige peddelsessie kwamen we bij de een inham, langzaam zagen we de kleur van het water donkerder worden. Onder ons verdween de nog zichtbare bodem en verscheen een angstaanjagende afgrond; een drop-off van maar liefst 100 meter. Een bizarre plek en een hele eigenaardige maar indrukwekkende ervaring.
Het duurde dan ook even voordat ons oog viel op het slingertouw. Het touw bleek een hulpmiddel om in de boom te klimmen, maar dat wisten wij (nog) niet. De overtuigende slingerpoging van Will ging dan ook faliekant mis en bij het knappen van het touw aanschouwden we een bijna dood ervaring die u ongetwijfeld kent van YouTube.
We konden er uiteindelijk gelukkig om lachen en na het realisatie proces was ik natuurlijk binnen no time omhoog geklommen. Een van de uiterste takken bood een gezellig verend springplankje. De truckendoos werd opengetrokken en vanaf ca. 4 meter dook je precies ter hoogte van de drop-off de cenote in. Echt te gek.
Mijn verblijf op Bacalar was een aaneenschakeling van ultieme chill momenten. Casa China beschikte over een uitkijktoren waar ik mijn plekje zocht voor zonsondergangen en sterrenkijksessies. En altijd gecombineerd met lekker eten. Helemaal niet verkeerd was de aanwezigheid van een chef-kok uit Oostenrijk in Casa China. Hij kookte graag voor iedereen en voor een minimaal aantal peso’s had je een heerlijk maal voor je neus.
U zult begrijpen, na 3 nachten was ik helemaal zen en was het tijd om te gaan. Een magisch plekje, maar ik ben erg benieuwd hoe lang dit zo zal blijven…
Door mijn onverwachte verblijf in Bacalar moest ik mijn rit naar Chetumal zelf verzorgen. Samen met één overgebleven Will had ik een lift te pakken. Met veel genoegen sprongen we achterin de bak van een pick-up truck. Door al mijn geplande busreisjes was het echt genieten om ook op deze manier een stukje van de route mee te pakken. De lift was mooi meegenomen, maar het grootste geluk was misschien wel dat we vertrokken voor het kraampje met de lekkerste quesedillas van Mexico
Naast de mensen en de omgeving is ook het eten een goede en leuke manier om een land te leren kennen. Het eten is hier zo belachelijk lekker. Het probleem is dat er altijd wel tijd en ruimte (zowel financieel als lichamelijk) is voor een taco van de straat.
Toch is 3 maand uit eten gaan geen optie en dus wordt er zelf ook een boel gekookt en gesmeerd. Bijna alle hostels hebben een gezamenlijke keuken en tafelgenoten zijn snel gevonden. Voor de snelle actie doe ik ook aan mijn backpackersmaaltjes; cereals; (peanutbutter)jelly-sandwiches, tonijn en noodles (handig om mee te nemen).
Nadat ik was afgezet in Chetumal, zat ik na een aantal Mexicaanse minuten op de watertaxi naar Caye Caulker. Caye (lees; Key) is een ander woord voor eilandje, in dit geval voor de kust van Belize. Voor de toponoobs; Belize is een land. Dit betekende dat de grenscontrole plaats vond op een steiger in San Perdo. Een vreemde gewaarwording, maar nog niets vergeleken met het eiland zelf.
Het kleine Carribische eilandje wordt bewoond door de traditionele Rastafari. Elke dag wordt het eiland ververst met nieuwe backpackers/vakantiegangers die het eiland voor een paar dagen komen bezoeken. Caye Caulker is een “Go Slow” area en alles gaat dan ook heel erg relaxed. Wanneer je wel vindt dat je ergens snel moet zijn dan pakt men een golfkarretje. In het stadje vind je namelijk geen auto’s. Het eilandje leent zich uitstekend voor snorkelen, duiken en vissen; en dat was dan ook precies wat ik van plan was te doen.
Zoals sommige zullen bevestigen ben ik niet bepaald een “Go Slow” type. Zeker na mijn status-Zen was ik wel toe aan wat actie. Met gepast enthousiasme regelde ik een boot en verzamelde ik mijn crew. Captain Breeze nam ons mee de oceaan op om te snorkelen en te vissen. Colin, een Canadees die ik net had leren kennen was ook mee in volledige semi-pro Harpoenvis outfit. Hij nam ons mee op jacht voor een avondmaal.
Het werd een bindende activiteit. We snorkelden met onschuldige Stingray’s en Nursesharks en neusden in de prachtige riffen die op een kleine afstand van het eiland gelegen zijn. In de boot werd er met hengels gevist en een aantal gingen samen met Collin op jacht.
Ook ik gooide mijn ‘ik hou van de natuur en alle beestjes zijn lief’ principes overboord en nam gretig de harpoen in de hand. Één voor één speurden we de bodem af naar de juiste vis met de passende omvang. Aquaman Collin bewees al snel dat hij geoefend had; hij spieste een mooie “Snapper” maar had per ongeluk nog een vis te pakken! Terwijl dit merkwaardige moment werd gevierd zwom er een grote zeeschildpad voorbij!
Na een zinloze Baracuda achtervolging en 2 missers had ik ook beet, maar “the catch of the day” werd mijn Lobster. Ik had een zeer goed verstopte kreeft gespot en met uiterste precisie schakelde ik hem uit. Het respect was afgedwongen en terwijl de zon onderging zetten we moe, voldaan en met een zak vol avondeten koers naar huis. Het zou een feestmaal worden.
Na een dramatische poging om de vissen zelf schoon te maken, hebben we dat klusje snel overgelaten aan een vakman. Zorgvuldig voorzien van groenten en smaakstoffen zorgde de BBQ van het hostel voor een uiterst belonende en jaloersmakende maaltijd. Gelukkig was er genoeg om te delen. Ik was helemaal in mijn nopjes; voor het eerst in mijn leven at ik kreeft. Zelf geschoten en bereid; lekkerder gaan ze niet worden denk ik.
Het was een topdag. Het belangrijkste; de vriendengroep voor de komende dagen was vastgesteld.
De volgende ochtend mocht ik me melden bij de duikschool. Ik had me aangemeld voor 2 duiken op het rif dat zich uitspreid in de Golf van Mexico. Op het Great Barrier Reef van Australië (V) na is dit het langste rif van de wereld en er zijn dus talloze mooie duikspots.
Ondanks dat ik al langer dan 3 jaar niet had gedoken, ontsnapte ik aan de opfriscursus en kon ik gelijk beginnen aan het serieuze werk. Gelukkig is duiken net als fietsen; rechts heeft voorrang. Gekheid; ondanks dat het iets risicovoller is, is dit ook iets wat je niet verleerd.
De begeleiding van de duikschool was top en ik voelde me direct als een vis in het water. Binnen no time zweefde ik 20 meter onder de zeespiegel door koraaltuinen met een legio aan dieren. De haai, de lionfish en een enorme krab werden gevinkt, maar ik zag vooral een boel nieuwe kleinere visjes en organismen. Iedereen die wel eens heeft gedoken weet hoe mooi dit is. Dus ben je ook ooit eens in de gelegenheid; doen!
Zo blij als een klein kind meldde ik me bij het hostel waar team lobster zich opmaakte voor een mooie avond. Het bleek ‘de’ avond te worden. “John” was namelijk aangekomen. Toen ik vanuit Bacalar een lift kreeg was Will niet mijn enige medepassagier. Een stel uit Canada zat toen op de achterbank en zij waren inmiddels ook op het eiland.
John is een zeer begaafd muzikant en niet te scheiden van zijn gitaar. Al pingelend gaat hij de straat door en trekt veel bekijks van de lokale bevolking. Zo stonden we op de straathoek met locals te “freestylen”. De mix van Stir it up, Bagagedrager en Carribean freestyle resulteerde in een gastoptreden in een nabijgelegen restaurant, de manager was namelijk ook op het geluid afgekomen.
Voordat ik het doorhad was de gitaar ingeprikt, waren de cocktails ingeschonken en werd het optreden vervolgd. Nog voor we terug waren hadden we (vooral John) 3 nummers geschreven en aangekomen bij het hostel genoot en zong de hele veranda mee tijdens de grote sit-in improvisatieshow.
Onder leiding van koning-John liet ik ook mijn entertainment kant zien. Zonder te willen opscheppen moet ik zeggen dat ik in vorm was. Het was een memorabele avond, die keurig werd afgeblust in de lokale reggaebar.
De volgende ochtend werd menig hostelbewoner wakker met de souvenirs van de vorige dag. Hoofdpijn en het deuntje van het pakkende “German Words”. Deze laatste, belachelijk warme, dag werd groot en deels gespendeerd bij “the split”, de plaats voor een drankje en een duikje.
In een kayak bewonderden we de zonsondergang, wat is de wereld mooi als je er de tijd voor kan nemen. Extra fijn als je het met mooie mensen mag beleven.
Hoewel ik bij aanvang toch wat opzag tegen het alleen reizen, merk ik nu wel weer dat dat juist hetgeen is wat het mijn reis maakt. Wat me het prettigst stemt is dat ik wederom binnen no time een groep mensen om me heen verzamel waar ik eigenlijk nog geen afscheid van wil nemen. (En andersom).
Maar goed, we mott’n deur. Inmiddels zit ik met een gehalveerde crew en een gevulde tas met schoon gevouwen kleertjes in de bus naar Flores. De grens is na een aantal tragisch langzame handelingen gepasseerd en de binnenlanden van Guatemala langs me heen vliegen.
Het duurde even, maar eindelijk zie ik heuvels, heftige begroeiing en een belabberd geasfalteerde weg. (het document kleurt rood van de verkeerde aanslagen;)
Kortom; het gaat hier fantastisch, ik maak elke dag de meest bizarre dingen mee en het lijkt met de dag gekker te gaan en mooier te worden. Hoewel het al voelt alsof ik maanden weg ben, ben ik eigenlijk pas net begonnen en ligt er nog zoveel moois in het verschiet………
Tot slot; ik startte wederom met een soundtrack of muziektip. Ik heb een zootje goede albums meegenomen en ook dat wil ik een beetje vastleggen. De oplettende lezer herkende de vorige keer een track van Typhoon. Gek genoeg zette hij, exact op het moment dat ik mijn vorige verhaal plaatste, de Oosterpoort op de kop. Via diverse stations kreeg ik mee hoe mijn held alle harten veroverde tijdens Noorderslag. Nog mooier is het dat ik mijn terugvlucht zo heb geboekt dat ik bij zijn concert kan zijn.. Checken dus allemaal!
Bedankt voor het lezen en geniet mee door de foto’s te bekijken. Geniet van de sneeuw. Al vrees ik dat die alweer weg is als ik dit kan plaatsen.
Lobi da basi, Bart
-
27 Januari 2015 - 08:11
Margriet:
Heerlijk verhaal batjuh ! Je doet t goed ;-) x -
27 Januari 2015 - 11:55
Lars:
En of wij dan in de oosterpoort staan na een wereldreis (L). -
27 Januari 2015 - 15:05
Marieke:
Fantastisch geschreven! Pas op voor de pijlstaartrog he Steve.
Tot ziens op 10 april! -
27 Januari 2015 - 15:29
Erik:
Lekker bezig Bart -
27 Januari 2015 - 20:51
Klausie:
Doe je wel voorzichtig jongen?! -
27 Januari 2015 - 22:05
Peter:
Bart, ik als analfabeet lees je verhalen heerlijk door. Ik zie uit naar het volgende "verhaaltje voor het slapen gaan" enjoy!! -
28 Januari 2015 - 12:57
Marcel:
He Bart, klinkt goed allemaal...en doorrrrrrr! -
28 Januari 2015 - 22:23
Lieke En Trudy:
goed om weer van je te horen, mooie verhalen over mooie belevenissen, ga zo door en vergeet vooral niet ons er over te vertellen .................. liefs -
29 Januari 2015 - 15:03
Dieuwertje:
Ik geniet een beetje mee! Wat een ervaring! Ik voel de warmte, de rust, de gezelligheid! Goede reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley