Deel 1: Mexico
Door: B3
Blijf op de hoogte en volg Bart
17 Januari 2015 | Mexico, Tulum
Torremolinos (SP), Groningen, Amsterdam (NL), Playa del Carmen, Cancun & Tulum (Mex)
“We zijn er” (Typhoon, Lobi da Bassi)
Nou daar gaan we weer. Inmiddels is gebleken dat ik graag wat mag opschrijven als ik op reis ben. Voor de thuisblijvers een geruststellende gedachte, maar voor de geïnteresseerde thuisblijvers soms een ware martelgang. Lappen tekst waar je je even doorheen moet slaan.
Hoe het schrijven me dit keer zal vergaan is nog onduidelijk. Ik wil het mezelf in ieder geval niet als verplichting opleggen. Wel merk ik dat ik het direct heel erg fijn vind om dingen op te schrijven. Ik moet er dan nog wel de tijd voor nemen, maar dat lukt tussen de bedrijven door heel aardig.
Muziekje op gezet en even achter de laptop gekropen in het barretje van m’n hostel (Playa Quinta, Playa del Carmen). Het kalmeert me en zet de opgedane ervaringen op een rijtje. Het gaat soms zo snel dat je geen tijd hebt of neemt om de waarde van sommige momenten in te zien. Bovendien is je backpackwereld nou niet een overzichtelijk geheel dus je komt snel in een heerlijke hostelroes. Mooi zen-momentje dus om even tot mezelf te komen.
(Ik weet zeker dat ik er ergens later in mijn leven hier nog eens plezier van kan hebben. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik mijn verhalen van Australië nooit echt heb terug gelezen. Maar wellicht zal die tijd zal nog aanbreken.)
Het schrijven is overigens niet nodig om contact te houden met het thuisfront. De wereld is klein geworden. Vergeleken met mijn reis in Australië en Nieuw Zeeland is er met de whats-app/smartphone invasie veel verandert. Elk hostel heeft hier wel WiFi en een berichtje is ondanks het weinige mobielgebruik zo gemaakt. Praktisch, leuk, maar ook wel vreemd. Het houdt me misschien wel dichterbij Nederland dan dat nodig is. Uitzetten of niet meenemen is gelukkig een heerlijke oplossing, want het is wel echt fantastisch om al je vrienden 3 klikken verderop te kunnen vinden.
Tijdens mijn eerste dagen is dit sowieso geen overbodige luxe geweest. Het begin ging niet bepaald vlekkeloos en dan is het wel fijn om connecties dichtbij te hebben. Niet alleen de mentale steun, maar ook de praktische kant. U begrijpt wellicht; de heenvlucht was een ramp, hier zal ik later meer over vertellen. Laat ik jullie eerst meenemen op mijn reis.
Eindelijk was het zo ver; Januari 2015. de eerste maand van het jaar waarin het ging gebeuren. Tijden lang heb ik uitgekeken naar deze periode, het moment waarop ik weer een (semi-)grote reis kon maken. Een plan en droom die al vanaf het moment dat ik terugkwam van Australië in mijn hoofd zat. Zo’n droom krijgt op een gegeven moment vorm, maar blijft nog zo ver weg van je staan. Tot het ineens zo dichtbij komt en werkelijkheid wordt.
Het realisatie proces was zo kort dat ik volgens mij in de auto naar Schiphol nog niet het idee had dat ik 3 maanden weg ging. De keuze om naar Zuid Amerika te gaan lijkt daarentegen alweer jaren geleden…
Het avontuur van 2015 begint in Groningen waar ik een te gekke nieuwjaarsnacht beleef. Een vredig wereldje dat eigenlijk geen afscheid waardig is. Toch vertrek ik op 2 april naar Torremolinos met mijn vrienden en teamgenoten van VV Zuidhorn Zaterdag 1. Een vooraf al legendarisch bestempeld trainingskamp werd minstens zo mooi als dat het klinkt. 28 (iets te kneuzige) voetballers in Spanje die busje in en uit vervoerd worden van eettafel, naar trainingscomplex, naar foute discotheek. Hilarisch alleen al zonder al die geweldige gasten, wat heb ik een lol gehad. Een buikgriep virus probeerde nog wat roet in het eten te brengen, maar bracht ons alleen maar dichter bij elkaar. Soms iets te dicht.
Bij terugkomst voelde het alsof ik van een hele aparte wellness trip terug kwam. Spierpijn en uitgeslapen. Vol leuke ervaringen, maar met een lege maag. De opgedane energie kon ik prima gebruiken voor de laatste voorbereidingen. Na een licht chaotische periode van een behoorlijk chaotisch persoon is het inpakken van een tas kennelijk iets wat echt pas op het laatste moment kan.
Na de afscheidsborrels was het dus inpakken en wegwezen. En met de lieve lift van Patrick en Ellen leek ik een voorspoedige heenreis in het vooruitzicht te hebben. Niets bleek minder waar. Het werd een opeenstapeling van fouten, onduidelijkheidheden, doorverwijzingen en ergernissen.
Een te lang en vervelend verhaal om helemaal uit te schrijven. Uiteindelijk zorgde het ontbreken van foutief reisdocument voor USA ervoor dat ik niet met de vlucht mee kon. Na gesprekken en telefoontjes met ambassades, vlieg- en reismaatschappijen bleek dat ik een andere vlucht moest regelen.
Een hele vervelende mededeling als je om half6 met je goede gedrag op Schiphol staat. Uiteindelijk kon ik, na het regelen van een nieuwe vlucht, 12 uur later wel weg. Gek genoeg had ik door al dat geregel zelfs voor die vlucht nog haast. Het wordt helemaal raar als je bedenkt dat ik met deze vlucht uiteindelijk een uur eerder op het vliegveld van Cancun uit zou komen. Gelukkig kon ik gewoon weg en ben ik er ‘op tijd’.
Inmiddels was ik 30 uur wakker en had ik een emotionele rollercoaster achter de rug. De hoogste tijd om even een paar uur rustig op m’n kont te zitten, dat dit mocht resulteren in een slapende Bart in het vliegtuig had ik vooraf niet durven ‘dromen’.
En alsof ik de wind al niet van voren kreeg had mijn vlucht ook nog eens wind tegen. Deze letterlijke wending betekende een omweg, maar in dit geval geen straf. In plaats van in een rechte lijn naar Cuba (over het water) gingen we langs de Noord Amerikaanse kustlijn. Het tijdspad en de weersomstandigheden hielpen mee en het werd een soort van Sightseeing tour in een Airbus.
We zagen prachtige ijsbergen, sneeuwlandschappen en bergketens in Groenland. We vlogen over Canada en herkende de eindeloze landschappen van New Foundland van mijn reis in Canada. Niet veel later volgde de kustlijn van Amerika met zicht op de attracties van World Disney in Florida. Jammer genoeg kon ik dat, net als de Niagara Falls, niet goed zien. Een paar wolkjes, maar vooral een gigantische vleugel hielpen niet mee.
Via Cuba landde ik in Cancun, hier kwam ik bij het wisselkantoor al in contact met twee Duitse gasten. Toen ik vertelde dat ik een weekje ging acclimatiseren in Playa del Carmen besloten ze aan te haken. Na een dubieus Mexicaans ritje zaten we niet veel later een Jetlag Burger te eten.
Het hostel waar we terecht waren gekomen krijgt zeker geen hoofdprijs als het gaat om hygiëne, maar de sfeer, de eigenaar en de gasten maken alles goed. Al snel vond ik mijn weg in het hostelwereldje; leuke ontmoetingen, interessante gesprekken en altijd onverwachte plannen.
De eerste opstartdagen stonden in het teken van de stad verkennen, mijn reis plannen én Spaanse les. Dat laatste is niet bepaald een succes te noemen. Ik had vier dagen les van Susana, een typisch Mexicaans vrouwtje. Heerlijk mens, waar ik echt een connectie mee opbouwde.
Het doel van de lessen was vooral om een beetje wegwijs te worden in de taal. Wanneer je je best doet wordt dit door de lokale bevolking vaak erg gewaardeerd. Natuurlijk wist ik wel dat ik niet in 4 lesjes Spaans zou spreken, maar het valt me toch aardig tegen. Het grote nadeel is ook dat ik (nog) niet gedwongen word het toe te passen, ik kan me tot nu toe overal goed kan redden met Engels.
Daarnaast worden de lessen met Susanna groot en deels gevuld met geschiedenislessen en levensopvattingen. De lessen liepen vaak enorm uit, maar waren hartstikke gezellig. Bij een haast emotioneel afscheid kwamen we tot de conclusie dat ik haar meer Engels heb kunnen leren dan dat ik Spaans ben gaan spreken.
Het is fijn en vertrouwd om te voelen hoe gemakkelijk het is om mensen te leren kennen en hoe snel vriendschappen of vertrouwensbanden worden gesmeed. Het is voor jezelf ook fijn om te merken dat mensen zich op hun gemak voelen en bij je willen zijn. Na een paar dagen hostel werd het pact dan ook uitgebreid. Dat er toevallig een groot elektrisch muziek festival in Playa is, is geen vervelende bijkomstigheid.
Het BPM Festival is één van de grootste meerdaagse muziekfestivals van dit continent. 10 dagen lang zijn er 24 uur per dag diverse feestjes met de crème de la crème van de DJ-wereld. Ikzelf heb 2 fantastische feestjes meegepakt bij Mamita’s, een iets te gelikte strandtent. Biertje in de hand, voetjes in het zand en met heerlijke deuntjes van Carl Cox op de achtergrond de zon onder zien gaan. Top.
De dagen worden snel gevuld. Wandelingen naar supermarkt en het plannen van mijn reis, beginnen al snel op zwaar werk te lijken. Ondanks de heerlijke temperatuur is de vakantieganger snel kritisch. Echt volle bak strandweer was het namelijk nog niet. Het is hier natuurlijk ook winter en het schijnt hier de natste Kerstmis ooit te zijn geweest.
Vergeleken met Nederland is het hier heerlijk hoor. Goed genoeg om ‘s ochtends met de Duitsers te gaan bootcampen op het strand. Getver, dat was echt afzien, al is hardlopen in de ochtend wel aan mij besteed. Door de branding rennen en genieten van het de rare beesten die je tegenkomt; in dit geval meer uitslovers, pelikanen en de nog ravende feestgangers :)
Zoals iedereen in Playa del Carmen, verviel ik gemakkelijk in de sleur van dit stadje. Ik zou hier nog tijden kunnen rondhangen, maar onrustig als ik ben besloot ik na mijn laatste Spaanse les wel te vertrekken. Ik heb nog een lange weg te gaan en er is zo ontzettend veel te zien.
Via Cancun ben ik naar de Maya tempels in Chichen Itza geweest, de grootste en bekendste nederzetting in Mexico. Een ongelooflijk indrukwekkende plek waar je je letterlijk in het verleden waant. Ik mag mezelf een liefhebber noemen en deze archeologische plekken hebben zeker de doorslag gegeven om naar Latijns Amerika te komen. Dit continent heeft een prachtige geschiedenis en met name de Maya’s waren een fascinerend en buitengewoon intelligent volk. Geweldig om in deze eeuwenoude stad te kunnen lopen en de mysteries van dit volk te ontrafelen. De uber toeristische bus tour, de Mexicaanse inefficiëntie en de “almost-for-free”-verkoopluitjes neem ik dan maar voor lief.
Dezelfde tour-bus sloot de dag, waarop ik veel lol beleefde met Andrew (New York, Brooklynn, USA), af bij de “Ik Kill – Cenote”. Een “Cenote” is een typische streekattractie hier. Voor de geologen; de Yukatan (het onderste gedeelte/schiereiland van Mexico) heeft grote tijd onder de zeespiegel gelegen en is na de grote meteoriet inslag boven water gekomen. Het is hier haast Nederlands vlak en hebt er dus geen bergen, vreemder is dat er ook geen rivieren zijn. Al het zoetwater stroomt ondergronds, waar enorme waterstelsels uitgehold zijn in de poreuze steensoort. Wanneer de bovenlaag het gewicht niet kon houden creëerde het “sinkholes”. Dit zijn inmiddels enorme grotten met een soort van natuurlijk zwembad op de bodem. Deze Cenotes zijn er in alle soorten en maten en de één is nog mooier dan de andere. Het zijn populaire attracties om te zwemmen, snorkelen of zelf duiken. Natuurlijk ben ik dan van de partij!
Inmiddels ben ik aangekomen in Tulum, een klein stadje ten Zuiden van Playa del Carmen. In Playa had ik zonder het door te hebben eigenlijk binnen no time een sociaal leven opgebouwd en was ik vanaf de vlucht geen moment echt alleen geweest. Voor het eerst kon ik weer opnieuw beginnen en even alleen bepalen waar ik zou gaan en staan. Hoewel het velen af zou schikken kan ik je vertellen dat dat een heerlijk gevoel kan zijn! Tulum blijkt hiervoor enorm geschikt; het is hier laidback, levendig en verrassend fietsvriendelijk! Ik heb een fietsje gehuurd en koning te rijk fiets ik met een lekker muziekje op van hostel naar strand, naar cenote, tempelcomplex of supermarkt.
Het enorm uitgestrekte strand is beeldschoon, vooral de tempel op de rotsen maakt het helemaal af. Het water is verdacht warm voor een Mexicaanse winter. Warmer dan het water in de “Gran Cenote”. Terwijl boven water de vleermuizen tussen de stalactieten vlogen. Had ik onderwater, al snorkelend, veel plezier met het achtervolgden van vissen en schilpadden met mijn GoPro.
Na een ongelukkig nachtje op een bank te hebben geslapen biedt het hostel waar in nu verblijf een groot, comfortabel bed en een schone (vegetarische) keuken. De kamer deel ik onder andere met 3 Nederlandse dames waardoor ik voor het eerst weer eventjes Nederlands kon praten en dineren.
Verder neem ik de tijd om wat dingen op papier te zetten en foto’s uit te zoeken zodat ik het thuisfront tevreden kan houden, gerust kan stellen (of jaloers maken) :)
Je hoort het wel; het gaat goed met me. Om eerlijk te zijn was na het debacle op Schiphol het vertrouwen wel even wat ver te zoeken. Het drama zoals beschreven was nog niet geheel voltrokken helaas; ik had ook nog te horen gekregen dat door mij ‘no show’ de terugvlucht zou komen te vervallen. Inmiddels kan ik opgelucht melden dat dit, na wederom een boel geregel, niet het geval is en ik de vlucht kan behouden.
Die informatie en de heerlijke sfeer hier maakt dat ik goed in mijn vel zit. Vol goede moed ga ik op naar het volgende hoofdstuk; het laatste gedeelte van het stukje Mexico en op naar Belize.
Nog brakjes van een fantastische avondje stappen (met de drie rare Nederlandse dames, een kroeg-haan, een gezichtsverf-indiaan en veel Mexicaanse biertjes) heb ik mijn busreis gepland, hostels gefixt en de tas gepakt en stap ik zo meteen in de bus naar Bacalar.
Bedankt voor het lezen, je hebt het einde gehaald. Er is weinig veranderd. Laat duidelijk zijn dat ik het vooral voor mezelf opschrijf, maar ik vind het echt heel erg leuk dat er mensen geïnteresseerd zijn in mijn ervaringen, maar vooral de moeite nemen om te lezen. Laat dus vooral je reactie achter.
Lobi da Bassi, Bart
“We zijn er” (Typhoon, Lobi da Bassi)
Nou daar gaan we weer. Inmiddels is gebleken dat ik graag wat mag opschrijven als ik op reis ben. Voor de thuisblijvers een geruststellende gedachte, maar voor de geïnteresseerde thuisblijvers soms een ware martelgang. Lappen tekst waar je je even doorheen moet slaan.
Hoe het schrijven me dit keer zal vergaan is nog onduidelijk. Ik wil het mezelf in ieder geval niet als verplichting opleggen. Wel merk ik dat ik het direct heel erg fijn vind om dingen op te schrijven. Ik moet er dan nog wel de tijd voor nemen, maar dat lukt tussen de bedrijven door heel aardig.
Muziekje op gezet en even achter de laptop gekropen in het barretje van m’n hostel (Playa Quinta, Playa del Carmen). Het kalmeert me en zet de opgedane ervaringen op een rijtje. Het gaat soms zo snel dat je geen tijd hebt of neemt om de waarde van sommige momenten in te zien. Bovendien is je backpackwereld nou niet een overzichtelijk geheel dus je komt snel in een heerlijke hostelroes. Mooi zen-momentje dus om even tot mezelf te komen.
(Ik weet zeker dat ik er ergens later in mijn leven hier nog eens plezier van kan hebben. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik mijn verhalen van Australië nooit echt heb terug gelezen. Maar wellicht zal die tijd zal nog aanbreken.)
Het schrijven is overigens niet nodig om contact te houden met het thuisfront. De wereld is klein geworden. Vergeleken met mijn reis in Australië en Nieuw Zeeland is er met de whats-app/smartphone invasie veel verandert. Elk hostel heeft hier wel WiFi en een berichtje is ondanks het weinige mobielgebruik zo gemaakt. Praktisch, leuk, maar ook wel vreemd. Het houdt me misschien wel dichterbij Nederland dan dat nodig is. Uitzetten of niet meenemen is gelukkig een heerlijke oplossing, want het is wel echt fantastisch om al je vrienden 3 klikken verderop te kunnen vinden.
Tijdens mijn eerste dagen is dit sowieso geen overbodige luxe geweest. Het begin ging niet bepaald vlekkeloos en dan is het wel fijn om connecties dichtbij te hebben. Niet alleen de mentale steun, maar ook de praktische kant. U begrijpt wellicht; de heenvlucht was een ramp, hier zal ik later meer over vertellen. Laat ik jullie eerst meenemen op mijn reis.
Eindelijk was het zo ver; Januari 2015. de eerste maand van het jaar waarin het ging gebeuren. Tijden lang heb ik uitgekeken naar deze periode, het moment waarop ik weer een (semi-)grote reis kon maken. Een plan en droom die al vanaf het moment dat ik terugkwam van Australië in mijn hoofd zat. Zo’n droom krijgt op een gegeven moment vorm, maar blijft nog zo ver weg van je staan. Tot het ineens zo dichtbij komt en werkelijkheid wordt.
Het realisatie proces was zo kort dat ik volgens mij in de auto naar Schiphol nog niet het idee had dat ik 3 maanden weg ging. De keuze om naar Zuid Amerika te gaan lijkt daarentegen alweer jaren geleden…
Het avontuur van 2015 begint in Groningen waar ik een te gekke nieuwjaarsnacht beleef. Een vredig wereldje dat eigenlijk geen afscheid waardig is. Toch vertrek ik op 2 april naar Torremolinos met mijn vrienden en teamgenoten van VV Zuidhorn Zaterdag 1. Een vooraf al legendarisch bestempeld trainingskamp werd minstens zo mooi als dat het klinkt. 28 (iets te kneuzige) voetballers in Spanje die busje in en uit vervoerd worden van eettafel, naar trainingscomplex, naar foute discotheek. Hilarisch alleen al zonder al die geweldige gasten, wat heb ik een lol gehad. Een buikgriep virus probeerde nog wat roet in het eten te brengen, maar bracht ons alleen maar dichter bij elkaar. Soms iets te dicht.
Bij terugkomst voelde het alsof ik van een hele aparte wellness trip terug kwam. Spierpijn en uitgeslapen. Vol leuke ervaringen, maar met een lege maag. De opgedane energie kon ik prima gebruiken voor de laatste voorbereidingen. Na een licht chaotische periode van een behoorlijk chaotisch persoon is het inpakken van een tas kennelijk iets wat echt pas op het laatste moment kan.
Na de afscheidsborrels was het dus inpakken en wegwezen. En met de lieve lift van Patrick en Ellen leek ik een voorspoedige heenreis in het vooruitzicht te hebben. Niets bleek minder waar. Het werd een opeenstapeling van fouten, onduidelijkheidheden, doorverwijzingen en ergernissen.
Een te lang en vervelend verhaal om helemaal uit te schrijven. Uiteindelijk zorgde het ontbreken van foutief reisdocument voor USA ervoor dat ik niet met de vlucht mee kon. Na gesprekken en telefoontjes met ambassades, vlieg- en reismaatschappijen bleek dat ik een andere vlucht moest regelen.
Een hele vervelende mededeling als je om half6 met je goede gedrag op Schiphol staat. Uiteindelijk kon ik, na het regelen van een nieuwe vlucht, 12 uur later wel weg. Gek genoeg had ik door al dat geregel zelfs voor die vlucht nog haast. Het wordt helemaal raar als je bedenkt dat ik met deze vlucht uiteindelijk een uur eerder op het vliegveld van Cancun uit zou komen. Gelukkig kon ik gewoon weg en ben ik er ‘op tijd’.
Inmiddels was ik 30 uur wakker en had ik een emotionele rollercoaster achter de rug. De hoogste tijd om even een paar uur rustig op m’n kont te zitten, dat dit mocht resulteren in een slapende Bart in het vliegtuig had ik vooraf niet durven ‘dromen’.
En alsof ik de wind al niet van voren kreeg had mijn vlucht ook nog eens wind tegen. Deze letterlijke wending betekende een omweg, maar in dit geval geen straf. In plaats van in een rechte lijn naar Cuba (over het water) gingen we langs de Noord Amerikaanse kustlijn. Het tijdspad en de weersomstandigheden hielpen mee en het werd een soort van Sightseeing tour in een Airbus.
We zagen prachtige ijsbergen, sneeuwlandschappen en bergketens in Groenland. We vlogen over Canada en herkende de eindeloze landschappen van New Foundland van mijn reis in Canada. Niet veel later volgde de kustlijn van Amerika met zicht op de attracties van World Disney in Florida. Jammer genoeg kon ik dat, net als de Niagara Falls, niet goed zien. Een paar wolkjes, maar vooral een gigantische vleugel hielpen niet mee.
Via Cuba landde ik in Cancun, hier kwam ik bij het wisselkantoor al in contact met twee Duitse gasten. Toen ik vertelde dat ik een weekje ging acclimatiseren in Playa del Carmen besloten ze aan te haken. Na een dubieus Mexicaans ritje zaten we niet veel later een Jetlag Burger te eten.
Het hostel waar we terecht waren gekomen krijgt zeker geen hoofdprijs als het gaat om hygiëne, maar de sfeer, de eigenaar en de gasten maken alles goed. Al snel vond ik mijn weg in het hostelwereldje; leuke ontmoetingen, interessante gesprekken en altijd onverwachte plannen.
De eerste opstartdagen stonden in het teken van de stad verkennen, mijn reis plannen én Spaanse les. Dat laatste is niet bepaald een succes te noemen. Ik had vier dagen les van Susana, een typisch Mexicaans vrouwtje. Heerlijk mens, waar ik echt een connectie mee opbouwde.
Het doel van de lessen was vooral om een beetje wegwijs te worden in de taal. Wanneer je je best doet wordt dit door de lokale bevolking vaak erg gewaardeerd. Natuurlijk wist ik wel dat ik niet in 4 lesjes Spaans zou spreken, maar het valt me toch aardig tegen. Het grote nadeel is ook dat ik (nog) niet gedwongen word het toe te passen, ik kan me tot nu toe overal goed kan redden met Engels.
Daarnaast worden de lessen met Susanna groot en deels gevuld met geschiedenislessen en levensopvattingen. De lessen liepen vaak enorm uit, maar waren hartstikke gezellig. Bij een haast emotioneel afscheid kwamen we tot de conclusie dat ik haar meer Engels heb kunnen leren dan dat ik Spaans ben gaan spreken.
Het is fijn en vertrouwd om te voelen hoe gemakkelijk het is om mensen te leren kennen en hoe snel vriendschappen of vertrouwensbanden worden gesmeed. Het is voor jezelf ook fijn om te merken dat mensen zich op hun gemak voelen en bij je willen zijn. Na een paar dagen hostel werd het pact dan ook uitgebreid. Dat er toevallig een groot elektrisch muziek festival in Playa is, is geen vervelende bijkomstigheid.
Het BPM Festival is één van de grootste meerdaagse muziekfestivals van dit continent. 10 dagen lang zijn er 24 uur per dag diverse feestjes met de crème de la crème van de DJ-wereld. Ikzelf heb 2 fantastische feestjes meegepakt bij Mamita’s, een iets te gelikte strandtent. Biertje in de hand, voetjes in het zand en met heerlijke deuntjes van Carl Cox op de achtergrond de zon onder zien gaan. Top.
De dagen worden snel gevuld. Wandelingen naar supermarkt en het plannen van mijn reis, beginnen al snel op zwaar werk te lijken. Ondanks de heerlijke temperatuur is de vakantieganger snel kritisch. Echt volle bak strandweer was het namelijk nog niet. Het is hier natuurlijk ook winter en het schijnt hier de natste Kerstmis ooit te zijn geweest.
Vergeleken met Nederland is het hier heerlijk hoor. Goed genoeg om ‘s ochtends met de Duitsers te gaan bootcampen op het strand. Getver, dat was echt afzien, al is hardlopen in de ochtend wel aan mij besteed. Door de branding rennen en genieten van het de rare beesten die je tegenkomt; in dit geval meer uitslovers, pelikanen en de nog ravende feestgangers :)
Zoals iedereen in Playa del Carmen, verviel ik gemakkelijk in de sleur van dit stadje. Ik zou hier nog tijden kunnen rondhangen, maar onrustig als ik ben besloot ik na mijn laatste Spaanse les wel te vertrekken. Ik heb nog een lange weg te gaan en er is zo ontzettend veel te zien.
Via Cancun ben ik naar de Maya tempels in Chichen Itza geweest, de grootste en bekendste nederzetting in Mexico. Een ongelooflijk indrukwekkende plek waar je je letterlijk in het verleden waant. Ik mag mezelf een liefhebber noemen en deze archeologische plekken hebben zeker de doorslag gegeven om naar Latijns Amerika te komen. Dit continent heeft een prachtige geschiedenis en met name de Maya’s waren een fascinerend en buitengewoon intelligent volk. Geweldig om in deze eeuwenoude stad te kunnen lopen en de mysteries van dit volk te ontrafelen. De uber toeristische bus tour, de Mexicaanse inefficiëntie en de “almost-for-free”-verkoopluitjes neem ik dan maar voor lief.
Dezelfde tour-bus sloot de dag, waarop ik veel lol beleefde met Andrew (New York, Brooklynn, USA), af bij de “Ik Kill – Cenote”. Een “Cenote” is een typische streekattractie hier. Voor de geologen; de Yukatan (het onderste gedeelte/schiereiland van Mexico) heeft grote tijd onder de zeespiegel gelegen en is na de grote meteoriet inslag boven water gekomen. Het is hier haast Nederlands vlak en hebt er dus geen bergen, vreemder is dat er ook geen rivieren zijn. Al het zoetwater stroomt ondergronds, waar enorme waterstelsels uitgehold zijn in de poreuze steensoort. Wanneer de bovenlaag het gewicht niet kon houden creëerde het “sinkholes”. Dit zijn inmiddels enorme grotten met een soort van natuurlijk zwembad op de bodem. Deze Cenotes zijn er in alle soorten en maten en de één is nog mooier dan de andere. Het zijn populaire attracties om te zwemmen, snorkelen of zelf duiken. Natuurlijk ben ik dan van de partij!
Inmiddels ben ik aangekomen in Tulum, een klein stadje ten Zuiden van Playa del Carmen. In Playa had ik zonder het door te hebben eigenlijk binnen no time een sociaal leven opgebouwd en was ik vanaf de vlucht geen moment echt alleen geweest. Voor het eerst kon ik weer opnieuw beginnen en even alleen bepalen waar ik zou gaan en staan. Hoewel het velen af zou schikken kan ik je vertellen dat dat een heerlijk gevoel kan zijn! Tulum blijkt hiervoor enorm geschikt; het is hier laidback, levendig en verrassend fietsvriendelijk! Ik heb een fietsje gehuurd en koning te rijk fiets ik met een lekker muziekje op van hostel naar strand, naar cenote, tempelcomplex of supermarkt.
Het enorm uitgestrekte strand is beeldschoon, vooral de tempel op de rotsen maakt het helemaal af. Het water is verdacht warm voor een Mexicaanse winter. Warmer dan het water in de “Gran Cenote”. Terwijl boven water de vleermuizen tussen de stalactieten vlogen. Had ik onderwater, al snorkelend, veel plezier met het achtervolgden van vissen en schilpadden met mijn GoPro.
Na een ongelukkig nachtje op een bank te hebben geslapen biedt het hostel waar in nu verblijf een groot, comfortabel bed en een schone (vegetarische) keuken. De kamer deel ik onder andere met 3 Nederlandse dames waardoor ik voor het eerst weer eventjes Nederlands kon praten en dineren.
Verder neem ik de tijd om wat dingen op papier te zetten en foto’s uit te zoeken zodat ik het thuisfront tevreden kan houden, gerust kan stellen (of jaloers maken) :)
Je hoort het wel; het gaat goed met me. Om eerlijk te zijn was na het debacle op Schiphol het vertrouwen wel even wat ver te zoeken. Het drama zoals beschreven was nog niet geheel voltrokken helaas; ik had ook nog te horen gekregen dat door mij ‘no show’ de terugvlucht zou komen te vervallen. Inmiddels kan ik opgelucht melden dat dit, na wederom een boel geregel, niet het geval is en ik de vlucht kan behouden.
Die informatie en de heerlijke sfeer hier maakt dat ik goed in mijn vel zit. Vol goede moed ga ik op naar het volgende hoofdstuk; het laatste gedeelte van het stukje Mexico en op naar Belize.
Nog brakjes van een fantastische avondje stappen (met de drie rare Nederlandse dames, een kroeg-haan, een gezichtsverf-indiaan en veel Mexicaanse biertjes) heb ik mijn busreis gepland, hostels gefixt en de tas gepakt en stap ik zo meteen in de bus naar Bacalar.
Bedankt voor het lezen, je hebt het einde gehaald. Er is weinig veranderd. Laat duidelijk zijn dat ik het vooral voor mezelf opschrijf, maar ik vind het echt heel erg leuk dat er mensen geïnteresseerd zijn in mijn ervaringen, maar vooral de moeite nemen om te lezen. Laat dus vooral je reactie achter.
Lobi da Bassi, Bart
-
18 Januari 2015 - 00:20
Bart Brandts Buys:
Foto's zullen spoedig volgen...heb nog geen uploadruimte. Facebook is voor enkelen natuurlijk ook een optie;) -
18 Januari 2015 - 01:22
Haar Naam Is Laura:
Can't believe you're in Mexico right now!!! I don't understand a single thing of what you said above in Dutch so I hope you'll make a short summary of what's going there for us people that don't have the chance to speak the language of Jan Smit! :D English is commonly accepted :p Go to Palenque and San Cristobal de las Casas, don't miss it for all the tea in China, they are amazing places! Happy to see you're back on track, there is too much to see and experience in the world to just stay in one place. Have a wonderful trip! Kusje. Sincerely Yours
Laura -
18 Januari 2015 - 01:46
Frank (the Tank):
Hé Bart, mooi verhaal, leuk om te lezen! Klote dat de reis slecht begon, maar als ik het zo lees, ben je dat na nog een paar mooie ervaringen helemaal vergeten... Terwijl jij met je blote voeten door het zand banjert, wordt het hier in NL weer wat kouder. Over twee weekjes zoek ik de kou nog meer op en ga ik nog drie dagen naar Westendorf met Pieter en de broertjes Scheeringa, ik zal ze daar de groeten van jou doen! Goeie reis, veel plezier en Mexicaans bier! -
18 Januari 2015 - 08:12
Jako:
Klinkt weer super zeg! Blijf ons vooral 'vervelen' met je verhalen, prachtig om te lezen dat je het zo naar je zin hebt!
Blijf vooral genieten zou ik zeggen -
18 Januari 2015 - 08:41
Sjaak:
Mooi verhaal Bart. Geniet ervan en houd ons op de hoogte. -
18 Januari 2015 - 08:56
Ann:
Als altijd, heerlijk en jaloersmakend om te lezen! -
18 Januari 2015 - 09:33
Lammie:
Bart wat weer een belevenissen! Mooi verwoord en eigenlijk neem je ons weer een beetje mee op je reis, hartstikke leuk.
We genieten er van.
Heb het goed x -
18 Januari 2015 - 09:43
Klace The Bass:
Klinkt goed snik! Lekker lang verhaal ook.
We gaan t weer volgen. Onder t motto 'gelukkig hebben we de foto's nog', kieken we
Ook met veel plezier naar je filmpjes op de regionale televisie. Vanzelfsprekend niet zonder
Enige schaamteloze lachbuien als tripple b met keppeltje eem aant kiekn is.
Neem je daar in meggicccooooo ook ff wat uitzendingen op van even kiekn?
Groet uit Winschoten.
Moi -
18 Januari 2015 - 10:17
Rina:
Ik heb genoten Bart, veel plezier verder. -
18 Januari 2015 - 11:00
Margriet:
Wat schrijf je leuk batjuh ! Ik geniet mee! Take care en geniet! X -
18 Januari 2015 - 11:07
Marieke:
Fantastisch Bart! -
18 Januari 2015 - 11:11
Alicia Van Ellen :
Mooi mens! Lekker genieten! -
18 Januari 2015 - 11:22
Carolien:
Ey Bart! Leuk om te lezen. Balen dat de reis zo begonnen is, maar goed dan heb je dat vast gehad en kan alles alleen nog maar beter worden. Have fun! Safe travels
Greetz van een "lichtelijk" jaloerse Caro -
18 Januari 2015 - 11:28
Ricardo:
Leuk verhaal Bartje! Ben ook niet anders van je gewend ;) Enjoy your trip! -
18 Januari 2015 - 13:56
Dieuwertje:
Heerlijk dat je weer schrijft! Ik geniet nu al van je verhalen. Wat een gedoe op SchiphoL. Ik wens je een goede reis verder! Dieuwertje -
18 Januari 2015 - 14:01
Ellen:
Nu al jaloers!!! -
18 Januari 2015 - 17:35
Ina Bb:
Bart,
Wat weer heerlijk om je verhaal te lezen en zo een klein beetje met je mee op reis te zijn.
Ik ben benievw d naar je foto's. Tot de volgende keer.
Ina -
18 Januari 2015 - 20:22
Michel:
HE Topper!... Weer mooi deze verhalen hoor ;-)
Kijk weer uit naar de volgende. Have fun!
Grtz Michel -
19 Januari 2015 - 10:00
Mirjam :
Heerlijk om weer wat van je te lezen! Kijk uit naar dos! -
20 Januari 2015 - 08:35
Mennega:
Yo Barros, dude wat een klapper van een verhaal!
Gaaf om te lezen man en zeker een jaloers gevoel bij mij. Geniet ervan knul! -
22 Januari 2015 - 19:06
Janet:
Hey Bart,
een lang verhaal???Absoluut niet
Heerlijk om telezen..net alsof je in een boek zit..ben nu al benieuwd naar het vervolg.
Een moeilijke start ..maar boeie...genoeg om daar niet aan terug tedenken..
zoals ik al zei..GENIET....BELEEF.....ONTMOET..!!
Op naar het volgende verslag
Janet -
27 Januari 2015 - 08:48
Lars:
Nuver ja. Binnenkort maar even tijd inplannen voor deel 2.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
