Deel 4: Guatemala, Dansen op een vulkaan!

Antigua, Panajachel, San Gorge, San Pedro, Guatemala City (Guatemala), Mexico City (Mexico) & Quito (Equador)

“Reunion” (M-83, Hurry Up, We’re Dreaming)

Alweer aangekomen bij verhaal “numero cuatro”. Dat betekent grofweg elke week een verhaal, want ik ben inmiddels al een maand onderweg. De verhalen lopen echter wel een paar dagen achter (het duurt even voordat je het daadwerkelijk op papier hebt, bovendien heb je verbinding nodig om het te kunnen plaatsen). Laat je ook niet misleiden door mijn opening; mijn Spaans is nog steeds om te janken.
Binnen het backpackers wereldje is Engels absoluut de voertaal en daarbuiten weet ik me prima te redden met handen-voeten ‘Spaengels’. Wel begint het lastiger te worden, omdat de paden die ik bewandel steeds minder westers worden. De weg vinden, of iets bestellen is geen probleem, maar ik begin het nu vervelend te vinden dat ik in het Spaans niet zo goed kan zeggen wat ik zou willen zeggen. Hier later meer over…

Mijn vorige verhaal schreef ik tijdens een helse busrit van ca. 9 uur onderweg naar Antigua. Ik liet jullie achter in de eenzame jungle van Semuc Champey. Eenmaal aangekomen in Antigua was de sfeer totaal anders. Klimaat, omgeving en infrastructuur waren compleet veranderd en het verraste me erg positief!
De stad ligt letterlijk onder de rook van 3 vulkanen en qua architectuur is Antigua de trekpleister van Guatemala. De straten, gevuld met hobbelige keien en de typerende gekleurde gevels, maken de stad knus en gezellig en vormen het beeld van vele posters en schilderijen. De ware schoonheid van de stad ligt zelfs achter de gevels, want ook de binnenkant van de panden zijn adembenemend. Verrassende binnenplaatsen, prachtig stucwerk en vriendelijke mensen sieren de stad. Voor het gevoel; google voor de gein even “McDonalds Antigua”, misschien wel de mooiste ooit gemaakt. Kun je nagaan hoe normale winkels, hotels en restaurants er uit zien.

Shoppen en Antigua gaan dan ook goed samen. Veel toeristische winkeltjes met de herkenbare Guatemalaanse kleuren en patronen, maar ook eindeloos grote markten vol eten en goederen. Zelfs voor mij (ik ben niet zon shopper), een genot om rond te slenteren.
Toch had ik meer lol tijdens de spelletjes in het hostel en de salsa dance-offs in de discotheek. Bizar is overigens dat alle cafés om 1 uur moeten sluiten in Guatemala. Gelukkig zijn er (illegale) afterparty’s, maar moet je vaak eerst nog even rondstruinen voordat die geopend zijn. Nadat we eerst drie barretjes, allen door de politie bewaakt, nonchalant voorbij waren gelopen, stonden we verscholen op de loer voor onze laatste optie. De agenten waren nog niet vertrokken of vanuit allerlei hoeken kwamen mensen aanzetten. Binnen no time was de deur ook weer op slot. Buiten werd keurig de wacht gehouden en af en toe moest even de muziek uit als er een patrouillerende wagen passeerde.

Het mooiste van Antigua en dit gedeelte van Guatemala zijn de immense vulkanen. Een dagtrip bracht mij naar Pacaya; één van de meest beklommen vulkanen van Guatemala. Een uurtje afzien brengt je oog in oog met het uiteindelijke topje van deze rokende berg. Pacayo Vulcano is 2500 meter hoog en is nog steeds actief. Grote pluimen rook komen uit de top zetten en in het donker kun je zelfs het lava zien stromen langs de hals van de berg. Door de giftige stoffen is het helaas niet mogelijk om verder te klimmen, maar een kleine afdaling bracht ons naar de oude krater.
De uitbarstingen hebben gezorgd voor een surrealistisch maanlandschap, waar de hitte heel goed voelbaar was. Terwijl ik een paar minuten een stok in een gat hield, voelde ik dat de grond warm genoeg was om mijn schoenen te laten smelten, ook mijn opgezwollen marshmallows waren klaar!
In 2014, misschien weet u het nog, was Pacaya’s laatste eruptie en moest een groot gedeelte van de bevolking vluchten. Vanaf één van de viewpoints, met prachtig uitzicht op de andere vulkanen, is heel duidelijk te zien tot waar het kokende lava is gekomen. Op een haartje na verpulverde het de omliggende dorpje niet. Gevaarlijker is echter de rook en de as, deze zorgde ervoor dat Guatemala City (een enorme stad) dagenlang ontregeld was. Iets waar je rond de klok van 8 gewoon bij weg zapt, maar als je de verhalen van de bewoners hoort is het ontzettend indrukwekkend…

Hoewel ik hier op mijn plek zat, koos ik er toch voor om verder te reizen. De tijd begon te drukken en het gedroomde eindpunt van mijn reis in Guatemala was in zicht. Minder hobbels maar wel een boel slingerende wegen brachten me naar Lake Atitlán. Het eindstation was Panajachel, zoals alle omliggende plaatsen, een klein toeristisch stadje, waar ik een hotelletje bemachtigde.
De weg door de bergen had al voor adembenemende uitzichten gezorgd, maar toen ik de hoek om kwam en het meer zag vanaf de oever, viel m’n bek open. Het gigantische meer strekte zich uit en de horizon werd gedomineerd door opnieuw drie enorme vulkanen. Aan de steigers waren talloze bootjes druk bezig om mensen tussen de aan het meer gelegen dorpjes te vervoeren. Terwijl de paragliders ongeveer in m’n nek landen, ging de zon langzaam onder en trakteerde ze mij op een prachtig kleurenpallet. Hemel op aarde, echt onvoorstelbaar.

Als een Japanner met 3 extra micro USB-sticks hing ik de toerist uit, waarna ik een willekeurig steigertje had gekozen om in alle rust het leven te overdenken. Het schouwspel werd ook gevolgd door mijn buurman, die in zijn hoofd ongetwijfeld bezig was met vergelijkbare zaken.
Een vanzelfsprekende groet en een gedeeld enthousiasme veranderde in een bijzondere ontmoeting.
David’s Engels was nog belabberder dan mijn Spaans, maar we waren beide verrassend goed in de handen/voeten taal. De zon was inmiddels achter de vulkaan verdwenen en mijn vraag naar een goed restaurantje bracht ons naar het huis van zijn buurman, Gabriel. De geboren Guatemalaan woonde, na drie jaar chefkok te zijn geweest in Zwitserland, sinds korte tijd week weer in Guatemala. Met zijn vrouw Angela was hij een B&B begonnen, waar hij ook maaltijden verzorgde.

Voor dat ik het wist had ik heerlijk eten voor mijn neus en voerde ik gezellige keukentafel gesprekken, waarin Gabriel of Angela de rol als tolk vervulden. We vertelden over onze ontmoeting en uit de nabeschouwing bleek dat we elkaar goed hadden begrepen.
Ik vertelde eerder over het sluitingsbeleid van de horeca gelegenheden in Guatemala en Panajachel had geen uitzondering op deze regel. David organiseerde in de benedenverdieping van zijn eigen huis afterparty’s. Dit was “in principe” legaal en hij verdiende op deze manier zijn geld.
Gabriel nodigde me uit om te blijven en samen kochten we biertjes en hout voor het kampvuur wat die avond op het programma stond. Het werd een bijzondere avond die uiteraard werd afgesloten in de party-boom-boom-room van David. Neonlichten, Live DJ-sets op de TV, knipperende kerstbomen en een boel dubieuze gasten. Nogal wat waziger en later dan gepland kwam ik terug bij mijn hotel.

Het zijn ontmoetingen als deze die reizen zo onvoorstelbaar leuk en spannend maken. Wanneer je met lokale bewoners in contact komt en een dergelijke avond kan beleven is dat echt een meerwaarde. Je krijgt een beter beeld van hoe het leven daar daadwerkelijk is, bovendien is het “normaal”. Het deed me denken aan hoe ik een avond zou beleven met vrienden thuis.
Zonder het gesprek met David was ik nooit in deze situatie gekomen. Het is mijn durf en vertrouwen om in dergelijke situatie te gokken en dat betaalt zich vaak uit. Wellicht had ik dan wel m’n nachtrust gehad, maar dat kan me achteraf weinig schelen.

De waarde van ontmoetingen met bewoners was kennelijk mijn thema deze dagen. Ik had namelijk eerder al besloten een dag te verblijven in San Gorge bij een Mayaanse familie. San Gorge was een dorpje aan het meer dat nog niet gegrepen was door toerisme. Sterker nog, een ritje van amper 10 minuten bracht me jaren terug in de tijd.
De moeder, Theresa (hoe toepasselijk), was een weduwe met 6 kinderen en leefden in een mini huisje. Ze leefde voor haar kinderen en haar dagbesteding bestond voornamelijk uit koken, wassen en werken. Een onvoorstelbaar lieve en zorgzame vrouw die ook haar best deed om mij op m’n gemak te doen voelen. Haar kookkunsten alleen al waren genoeg om mij blij te maken, want haar traditionele gerechten deden mijn smaakpapillen verbazen.

De woonsituatie en het straatbeeld van San Gorge waren wel even wennen. Ze leefden met minimale middelen en het huis beschikte over beperkte faciliteiten. De steile straten waren bijzonder onverzorgd, werden gevuld met vuilnis en bewoond door zwerfhonden . De mensen waren vriendelijk en vaak gekleed in traditionele kleding. Ondanks deze waarnemingen was het overduidelijk dat juist ik hier de vreemde eend was. Gelukkig waren de bewoners er wel aan gewend dat er af en toe “Gringo’s” langskwamen die de sfeer wilden proeven.

De meeste indruk maakte ik overigens tijdens een potje voetbal met de jongste kinderen op het dorpsplein. Dit ging nogal wat beter dan mijn poging om de hun taal te spreken. Ondanks mijn vertaalboekje brak ik weinig potten en pannen. Hoewel Spaans de voertaal is op de school praten ze thuis “Ketquetal”. Onuitspreekbare klanken en niet te vormen woorden schoten langs me heen. Ik kwam niet veel verder als “mattiox”, wat dankjewel betekent. Kaarten met de oudere jongens bleek een geslaagde universele communicatie.

Wederom voelde ik me vaak onnozel omdat ik me niet goed uit kon drukken. Ondanks de soms ongemakkelijke situaties genoot ik van mijn verblijf bij de familie. Zij konden volgens mij ook mijn bezoek waarderen en snapten mijn goede bedoelingen. Ik vond het in ieder al erg interessant en indrukwekkend.
Vergelijkbaar was mijn reis naar de volgende bestemming. Na de belachelijk steile heuvel te hebben beklommen nam ik plaats in de chaotische “Chickenbus”. Dit zijn de openbare bussen waar je weinig toeristen tegenkomt, wat waarschijnlijk te maken heeft met de mate van comfort en de dieren die er wellicht naast je komen te zitten. De enorme schoolbussen vliegen met een boel geweld en herrie door de straten en zijn een attractie op zich. Inclusief voor het oog, want ze zien er prachtig uit.

Om al deze indrukken te verwerken was het de hoogste tijd om naar het backpackers stadje San Pedro af te reizen. Mijn laatste dagen aan het meer zou ik besteden in wat relaxtere sferen aan de andere kant van het meer. Na de chicken-bus nam ik dan ook een publico-bootje waarmee ik van dorpje naar dorpje over het indrukwekkende meer ‘hopte’. Binnen een uur was ik ingecheckt bij Hostel Fe, gelegen aan het water.

San Pedro ligt aan de voet van de gelijknamige vulkaan en moet het iets minder hebben van de dag gasten. Er zijn dan ook wat minder kraampjes, maar dit wordt gecompenseerd met een wat actiever nachtleven. Een heerlijke bestemming, zeker omdat ik al snel doorhad waar het lekkere en goedkope ‘streetfood’ te vinden was. Als het gaat over cultuur snuiven, dan zijn dit soort plekjes de voelsprieten van de omgeving. Ondanks dat het vaak wordt afgeraden om hier te eten, ben ik gek op de kleine rokende karretjes op de straat. Ze verbergen de grote culinaire geheimen van de streek.

Na een kayak-tocht met reeds bekenden uit de USA werd ik herenigd met Will. De Londenaar, eerder beschreven in deel 2 en 3, is gaandeweg een echte vriend geworden. We hadden eigenlijk al afscheid genomen, maar zijn oorspronkelijke plan om te gaan werken in Lanquin was van de baan. Hij besloot me eerder die week op te komen zoeken in Antigua. Echter was ik op mijn beurt al gevlogen en het mislukte, spijtig genoeg, de verrassing. Via de sociale media was onze ontmoeting alsnog geregeld en zouden het twee fantastische dagen gaan worden.

Ons hostel beschikte namelijk over genoeg entertainment om de dagen voorbij te laten schieten. Heerlijke deuntjes, standaard zon en een terras met springplank om iets te doen aan het overschot aan warmte en/of energie. Ohw, de goed gevulde bar met alcoholische versnaperingen was ook niet onbelangrijk. Naast de nachtelijke avonturen was de grootste prestatie onze 2e plaats tijdens het wekelijkse “beerpong” toernooi. We begonnen als laagvliegers, maar gaandeweg veroverden we de harten van het publiek. Helaas verloren we de zinderende strijd in de finale, met (schuin) opgeheven hoofd gingen we de laatste avond in.

Deze laatste nacht zou tevens de ochtend inluiden omdat ik op mijn laatste dag zo nodig de zonsopgang wilde bekijken. Niet bepaald nuchter stapte ik om 4 uur in het busje die ons bracht tot de voet van de “Indian Nose”. Dit is een berggroepje aan het meer dat, vanaf San Pedro gezien, het gezicht vormt van een liggende indiaan. Op het hoogste puntje, de neus dus, vind je een schitterend uitzicht op het meer, de 3 vulkanen én een opkomende zon.
De korte, maar door omstandigheden, pittige tocht in het pikdonker was het meer dan waard. Bovenop de berg aangekomen was het zo donker dat je de mensen om je heen amper kon zien. Sterren en lampjes van de dorpen verlichtten het meer en langzaam werd de gloed van licht aan de horizon sterker. Het duurde even voordat de zon zich echt liet zien en voelen, maar het was werkelijk een prachtig gezicht toen het moment daar was! Lake Atitlán is betoverend mooi en komt hoog op de lijst!

Bij terugkomst restte me niet veel meer dan spullen pakken en opschieten. Ik had namelijk niet veel tijd meer om mijn vliegtuig te halen in Guatemala City, waar een boottocht en een fixe busrit aan vooraf zou gaan. Kortom, ik had haast. Voornamelijk omdat het verkeer in Antigua dikwijls als stront door een trechter gaat, zat ik niet bepaald gemakkelijk in de bus. Daar kwam bij dat ik amper had geslapen en zojuist al mijn vriendjes was kwijt geraakt..

De zorgen bleken overbodig en aangekomen op het vliegveld maakte ik me op voor een nieuwe uitdaging; voet zetten in Zuid-Amerika. Ecuador staat op het programma, maar voordat het zover zou zijn moest ik wel door middel van een omweg in Quito zien te komen. In het donker zag ik mijn vliegtuig landen in een enorme (!) en prachtig verlichtte stad. Hier, in Mexico-City, moest ik een aantal uren wachten op mijn vlucht naar de hoofdstad van Ecuador. Ik probeerde wat te slapen, maar wat op het vliegveld amper lukte ging later in het vliegtuig heel goed. Tijdens deze korte nachtvlucht had ik alle ruimte en voor het eerst sliep ik als een roosje.

Op het vliegveld van Quito werd ik keurig opgehaald en na de laatste rit compleet gebroken afgeleverd bij mijn hotel. Het was 9:00 uur, de dag zou net beginnen….
Inmiddels ben ik aangekomen in mijn veel te luxe hotelkamer en voel ik me de koning te rijk. Ik heb een enorm bed, een bad, koelkast, douche, radio én stroom. Het mooiste is; ik hoef het met niemand te delen!
U vraagt zich wellicht af; hotels en privé chauffeurs? Dit klinkt niet als de coachsurfer van een paar weken terug. Correct; voor de komende week heb ik diep in de buidel getast en een complete toer geboekt op, over en onder de Galapagos Eilanden. Een week van backpacker naar big-spender.

Ik heb hard moeten werken om hier te komen, dus heb ik bedacht dat ik mijn geld dan ook maar direct goed moet uitgeven. Zonder gekheid; dit stond heel hoog op mijn verlanglijstjes en op deze manier kan ik optimaal genieten van dit unieke stukje wereldbol. Daarnaast lijkt het me een mooie tussenstop en rustpunt en dat is op dit moment precies wat ik nodig heb.

Resumé; ik heb het hier heel goed. Ik ben trots en dankbaar. Trots op mezelf dat ik weer gekozen heb om de uitdaging aan te gaan en dankbaar dat ik deze reis kan en mag maken. Volle teugen genieten en op naar een nieuw hoofdstuk. In dit geval, letterlijk en figuurlijk; bedankt voor het lezen.

Geniet tot die tijd niet alleen van de fabelachtige (mag ik dat zo zeggen, ja dat mag ik zo zeggen) foto’s, maar ook van de twee filmpjes die ik maakte van de zonsopkomst en zonsondergang.

Sunrise Lake Atitlán - Indian Nose, Guatemala: https://www.youtube.com/watch?v=VCH30a3X-Pg
Sunset Lake Atitlán - Panajachel, Guatemala: https://www.youtube.com/watch?v=6f92i40wtqg

Adios Bart
Lobi da Basi