Deel 5: Ecuador; The Galapagos Adventure

San Christobal, Kicker Rock, Lobos Island, North Seymour Island, Mosqueta Island, Santiago, Bartholome Island, Santa Cruz, (Galapagos, Equador), Quito (Ecuador)

“Time is dancing” (Ben Howard - I forget where we are)

Daar gaan we weer; de dagen denderen door en de ervaringen stapelen zich op. Direct maar aan de slag dus. Ik heb altijd al naar de Galapagos eilanden gewild en deze wens kon zomaar in vervulling gaan toen duidelijk werd dat ik in Zuid-Amerika zou gaan reizen. Ik zou relatief zo dichtbij zijn dat ik dit gedeelte van Ecuador ook ‘even’ moest aandoen. De insider weet dat het bezoeken van de Galapagos een unieke ervaring moet zijn, maar geen goedkoop grapje is. Na lang twijfelen had ik thuis de knoop al doorgehakt en besloten om het dan ook maar gelijk goed te doen.
Zoals beschreven in mijn vorige verhaal zou ik het backpackers bestaan voor een weekje overboord gooien en mocht ik genieten van ongekende luxe als; chauffeurs, hotels, badkamers en bokspringbedden waar Tonny Schuiling jaloers op zou worden ;)
Een groot gedeelte van mijn verblijf op en rond de eilanden zou ik zelfs doorbrengen op een boot. Wat een weelde, wat een rust; dit werd genieten. Bovendien zou ik hier wel toe komen aan wat achterstallig onderhoud. Niets bleek minder waar..

Het werd een epische ervaring en voldeed aan mijn stoutste verwachtingen. Het was een unieke ervaring en een opeenvolging van hoogtepunten. Soms al lastig te bolwerken en wellicht onmogelijk om op papier te krijgen. Misschien was dit wel één van de redenen dat ik hier een beetje tegenaan hikte de afgelopen dagen. Daar komt bij dat ik een andere prioriteit had, met mijn komst in Zuid-Amerika was ik namelijk een nieuw avontuur aangegaan. Mijn plannen waren, behalve het bezoek aan de eilanden nog helemaal blanco. Geen flauw idee wat ik zou gaan doen de komende weken, de enige datum in mijn hoofd was de dag dat ik Stefan van het vliegveld in Lima zou moeten oppikken.

Die afspraak is nog 20 dagen en ruim 1800 kilometer verwijderd. Een heerlijk gevoel om die vrijheid te hebben, maar vooral die kilometers zijn in dit geval ook een valkuil. Afstanden afleggen is een tijdrovende klus en ik wil niet het risico lopen om de afspraak (en leuke dingen onderweg) te missen. Daarnaast benut ik mijn tijd graag effectief en hou er bovendien van om wat dingen in het vooruitzicht te hebben.
Na het Galapagos avontuur heb ik dan ook maar een huiswerkdagje ingelast. Inmiddels heb ik het globaal op papier en dit geeft me een boel energie. En nu dat ‘werk’ uit de weg is kan ik met een gerust gevoel beginnen aan een nieuw verhaal:

Ik neem jullie mee terug in de tijd, de tijd dat een hotelkamer met bad en koelkast nog heel gewoon was. Na een helse tocht vanuit Guatemala was in aangekomen in Quito, in deze stad begon mijn Galapagos avontuur. Mijn vlucht vanuit de hoofdstad was inbegrepen en ik had voor vertrek nog een dagje te besteden. Ondanks dat het enorme hotelbed mijn naam schreeuwde besloot ik de stad een beetje te verkennen, de dag was immers pas net begonnen. Aangekomen in het park had ik m’n fruitshake nog amper geproefd of ik had de hoofdrol in één of ander improvisatie-straattheater-toneelstuk bemachtigd.
Als blanke oppertoerist stond ik op veilige afstand te kijken naar wat er gaande was; een verdacht grote groep stond namelijk in een grote cirkel vermakelijk te kijken naar een jongen die druk aan het vertellen was. De man in kwestie had mij ook direct in het vizier en drong aan om aan te sluiten in de cirkel. Braaf volgde ik, maar voor ik er erg in had stond ik midden in de cirkel en was ik slachtoffer van zijn spelletje.

Ik begreep genoeg Spaans om door te hebben dat ik eerst slachtoffer was van een paar racistische grappen, maar werd verder enthousiast ontvangen. Ik kreeg kennelijk een rol in zijn verhaal, iets waar ik helemaal niet op zat te wachten. Nou vind ik het op zich geen ramp om in zo’n situatie te komen, maar wanneer je weinig kan verstaan of jezelf uitdrukken maakt dat het nogal ongemakkelijk.
Gelukkig was uitbeelden een van mijn belangrijkste taken en ik had dan ook snel de lachers op mijn hand. De welbespraakte jongeman was een vlijmscherpe cabaretier, maar gaf het stuk uiteindelijk toch een ernstig moraal. Het duurde alleen wel even voordat hij tot het einde kwam, de toeschouwers waren dit kennelijk gewend en betaalden braaf centjes als hij na een cliffhanger een rondje maakte. Ik had daarentegen geen flauwe benul: Ik stond inmiddels al bijna een uur met m’n blanke neus in de zon, toen ik mezelf voor mijn geliefde gooide en vermoord werd door een andere ‘voorbijganger’.

Toen ik mijzelf daarna in slaap had gesust in een museum, besloot ik dat het tijd was om naar het hotel te gaan. Ik zat er door, was gebroken en de vele indrukken maakten me moe. Ik had mijn veilige bestaan in Centraal Amerika achtergelaten en had straks alle opties open. Veel tijd om me hier druk over te maken had ik niet. Ik had mijn lot de komende week in de handen gelegd van G-travel. Tijdens de briefing bleek al snel dat er de komende dagen voor mij werd gedacht en gezorgd. Tijden, busjes, activiteiten en maaltijden waren van te voren bedacht en gepland. Al zwevend liet ik me leiden en dat was best even lekker...

De Galapagos eilanden behoren tot Ecuador, maar het is een trotse onafhankelijk staat. De eilanden groep gelegen in de Stille Oceaan ter hoogte van de evenaar, zo’n 900 kilometer ten van de kust, bestaat uit diverse eilanden in alle soorten en maten. Er zijn echter maar drie eilanden bewoond, waaronder San Christobal. Hier voelde ik meteen de drukkende hitte toen het vliegtuig landde.
Quito is door haar hoge ligging, in de luwte van het Andesgebergte, extreem wisselvallig en vochtig. De uiteenlopende temperaturen en weersvoorspellingen zijn dan ook ongewoon voor een stad die op de Evenaar ligt. Op de eilanden zijn vaak veel laaghangende wolken, maar de temperatuur is wel altijd hoog. En tegen die zon is niet te smeren!

Voor dat we het hotel hadden bereikt werden we al begroet door de leguanen, pelikanen en zeeleeuwen die in de haven waren te vinden. Zelfs op dit bewoonde eiland werd de schoonheid van het Nationaal Park al duidelijk.
Een eenvoudig ritje bracht ons naar een, in de mist gehuld, kratermeertje waar ik voor het eerst de grote frigate-birds ontmoette. Aan de voet van de oude “vulkaanpuist” (een afsplitsing van de grote vulkaan) bevond zich het broedcentrum voor reuze schildpadden. Nadat we de enorme beesten, maar ook hele kleine, hadden bewonderd keerden we terug naar het hotel. Hier zag ik bij zonsondergang de brutale zeeleeuwen de bootjes in de haven én de bankjes op de boulevard innemen.

Ik voelde het aan alles, ik was op een fascinerende plek. De komende dagen zou ik niet alleen een boel dieren en landschappen zien, ik zou er ook een boel over leren. De volgende dag zette we met een catamaran koers naar ‘Kicker Rock’ waar we de eerste “boobies” zouden zien en gingen snorkelen. De indrukwekkende rots, ontstaan uit vulkanisch kalksteen was prachtig om te zien, maar onder de zeespiegel had ze nog veel meer in petto. Vanaf de boot zag ik al tientallen zeeschildpadden en eenmaal onderwater mocht ik rustig met ze meezwemmen. Niet veel lager zag ik groepen haaien in soms angstaanjagende maten en werd ik opgeslokt door enorme scholen vissen. Zonder twijfel de meest bizarre en geniale snorkel ervaring ooit. Niet wetend wat er nog zou komen…

Inmiddels was het tijd om ons te melden op de “Xavier III”, waar de rest van ons gezelschap voor de komende dagen al op ons wachtte. Na een wandeling op Mosquera Island snorkelden we even later met een hele kolonie zeeleeuwen, waarvan met name de kleintjes uiterst nieuwsgierig en speels waren. Zo speels zelfs, dat mijn flippers het moesten ontgelden. Werkelijk een unieke ervaring, maar waar ik de daaropvolgende dagen snel aan gewend raakte.

Ik gebruik mijn kleine actiecamera geregeld, maar deze dagen draaide hij overuren. Zowel onder water als op het land zijn unieke dingen te zien en die leg ik met liefde vast. Helaas is mijn computertje niet in staat de HD filmpjes af te spelen, laat staan te monteren. Spijtig genoeg kan ik er dus geen bewegende beelden bij geven. Gelukkig hebben we de foto’s nog en heb ik bovendien iets te doen als ik thuis kom…
Naast mijn hobby als natuurdocumentairemaker studeer ik hier ook druk als bioloog. De gidsen zijn ontzettend bevlogen en vertellen graag over alles wat er om ons heen gebeurt. Door deze overload aan informatie beschik ik over talloze weetjes, nutteloze feiten en een uiteenlopende kennis van broedseizoenen, aardverschuivingen etc. Ik zal jullie hier niet te veel mee lastig vallen, maar toch een aantal dingen uitleggen. Wellicht kan ik een aantal leuke weetjes integreren en zo de David Attenborough (of toch Jan Wolkers) in mij op jullie loslaten.

De Galapagos Eilanden, zijn beroemd vanwege de geologische ligging en hun relatief jonge historie. Het westelijk gedeelte wordt, doordat zij zich recht boven een ‘hotspot’ bevindt, tot op de dag van vandaag gevormd door de actieve vulkanen. De eilanden zijn pas laat ontdekt en vaak onbewoond en zodoende ook ongeschonden gebleven.
De bizarre omstandigheden (warmte, droogte, gebrek aan vegetatie op het land) heeft de dieren gedwongen zich aan te passen. Juist deze aanpassingen maken de eilanden opmerkelijk, omdat je die aftakkingen van dieren (en indirect dus de leefomstandigheden) nergens anders in de wereld vindt. De verschillen tussen de eilanden zijn zelfs zo sterk dat de eilanden in de loop van de historie zijn eigen soorten “kweekte”. In de loop van de historie zijn de verschillen in DNA (bijvoorbeeld in gedrag of uiterlijk) zo groot geworden, dat er sprake is van een nieuwe soort vogel, schildpad, leguaan of ...
Klinkt dit bekend? Dat kan kloppen, dat komt omdat (de grote) Charles Darwin hier zijn beroemde evolutie theorie over natuurlijke selectie heeft geschreven. Op diverse manieren is deze eilandengroep (en dus bijna elk individueel eiland) reuze interessant.

Heel Galapagos is een National Park en daarom worden al je spullen voordat je in het vliegtuig zit uiterst goed gecontroleerd. Ze zijn trots op hun endemische soorten (dieren en planten die je alleen op de Galapagos vindt), daarentegen moeten ze vaak iets minder hebben van de “native species” (de door de jaren heen meegebrachte, of overgestoken dieren en plantensoorten)
Deze vormen soms namelijk een bedreiging voor het leven op de Galapagos. De missie van de rangers is dan ook om de Galapagos te behoeden voor deze veranderingen. Dat betekent een boel preventie, maar in veel gevallen is het leed al geleden. De eens ingevoerde ‘blueberries’ groeien als kool, maar zorgen nu voor verstikking van de originele planten. Daarom worden ze grondig uitgeroeid, al helpen de vogels niet mee door het verplaatsen van de zaden. Deze en vergelijkbare processen gaan overigens op een ecologische manier en zijn dus tijdrovend (en uitzichtloos?)..

Wist u dat? Door het meebrengen van fruit, jarengeleden, per ongeluk de fruitvlieg is geïntroduceerd op de eilanden. Je begrijpt dat het onmogelijk is om deze weer uit te roeien, zeker zonder chemische middelen. Deze soort is ‘native’ en dus niet beschermd, maarrr.. Het duurt in principe niet lang voordat vlieg zich dusdanig aanpast dat het een beschermde Galapagos fruitvlieg wordt. Nu mep ik er nog maar even op los;)

Wist u dat? Er een “vreemde” vogel in de Galapagos is die, net als de koekoek, zijn eieren legt in een ander nest. U begrijpt vast dat dit niet de bedoeling was en tegen het inleveren van een vogel bij de rangers stond dan ook een beloning van 1 doller; dead or alive. Zoals wij met besjes en pijltjes schoten, zo maakten de kinderen hier met hun katapult jacht op deze vogel.

Na tal van dit soort slippertjes in het verleden, is nu het besef hoe uniek deze eilanden zijn goed door gedrongen. Iedereen doet dan ook z’n best om de eilanden te behouden van al het kwaad en ze in hun oorspronkelijke staat te houden.

Zoals je wellicht weet (en anders nu wel door hebt) vind ik dit allemaal reuze interessant. Dat mag ook wel, voor een bezoekje moet je namelijk tamelijk diep in de buidel tasten. Het is absoluut een “once in a lifetime-experience” (en in mijn geval misschien wel 2) om hier rond te kunnen struinen. Want beschermd of niet, als de mensen willen betalen, dan kan er een heleboel. Zeker als het gaat volgens de regels en richtlijnen van het park. Er zijn namelijk genoeg toeristen, maar ook veel Ecuadorianen, die de eiland willen zien.

Een beperkt aantal groepen, mogen op bepaalde plaatsen het park in, maar dit gaat altijd via en touroperator met bevoegde gidsen. In deze gebieden hebben de dieren jarenlang geleefd zonder mensen te kennen en met name te ervaren dat we gevaarlijk (kunnen) zijn. We hebben vrijwel alle andere plekken in de wereld immers altijd op de dieren gejaagd of hen uit hun leefgebied verdreven.
Hier, op de bewoonde eilanden na, is dat niet het geval en worden de dieren enkel bestudeerd. Onze fascinatie en interesse wordt dan ook getolereerd en dat is de reden dat we de dieren hier van zo dichtbij kunnen bekijken. Wellicht is de studie zelfs wederzijds, want de dieren zelf zijn vaak ook geïnteresseerd in ons.
Je kunt het bijna zien als een dierentuin zonder hekken met de meest bijzonderdere diersoorten. Toch blijft het een dierentuin en zijn er regels; niet voeren, geen lawaai maken, op de paden blijven, en vooral niets meebrengen of nemen. Iedereen respecteert dit met alle liefde.

Enfin, nu was het mijn beurt. 4 dagen zou ik de eilanden doorkruisen en voordat ik nu elke minuut van mijn ervaringen uitschrijf, zal ik een algemene dag beschrijven op de Xavier III. Begrijp me niet verkeerd, elke ervaring was uniek en verdient een eigen hoofdstuk, maar we zullen het wel behapbaar moeten houden.

Het cruiseleven valt en staat met de momenten waarop er gegeten kan worden. De chefs bereiden drie keer per dag een heerlijke maaltijd en dat ligt mij prima. Na het vroege ontbijt begint het ochtend programma met een wandeling op een eiland waar we die nacht naar toe zijn gevaren. Het eiland biedt legio aan gesprekstof. Met de vergaarde kennis en foto’s worden we door de zodiacs weer opgehaald om ons klaar te maken voor de snorkeltrip. Onder water zijn de dieren minstens zo spectaculair als op het land en als iedereen weer plaats heeft genomen in de bootjes gaan we aan boord om ons te ontfermen over de lunch. De lunch is overigens te gek; dat betekent in Ecuador een warme maaltijd van 3 gangen. Voordat we aan het diner kunnen beginnen staat er nog een vol middagprogramma gepland. Het bestaat wederom uit een eilandwandeling (vaak liggen we voor anker in een baai met meerdere eilanden tot onze beschikking), waarna we ons weer in de wetsuits hijsen voor snorkelsessie nummer twee. Laat duidelijk zijn dat alle activiteiten vrijblijvend zijn en dat er tussen de bedrijven door tijd is om te chillen op het dek of in de, misschien wel iets te fris gereguleerde, lounge.
Na de briefing (informatie over en voor de volgende dag) kunnen we ons opmaken voor het avondmaal, waarna we de hele avond voor onszelf kunnen besteden. Dit resulteert meestal in een uurtje natafelen, waarna iedereen helemaal gesloopt zijn kajuit in duikt. De volgende ochtend wordt er namelijk weer (belachelijk) vroeg ontbeten, om vervolgens het hele riedeltje te herhalen.
Ondanks dat ik voor mijn gevoel schandalig vroeg op bed ging, had ik vaak de langste adem. Wellicht had dat iets met de gemiddelde leeftijd te maken..

Ik mocht deze dagen natuurlijk ook delen met mijn medepassagiers. Alle 13 waren, zoals verwacht, wat ouder, maar gelukkig niet minder sociaal of interessant. Ze waren te categoriseren als; de gepensioneerde vogelaar; intellectuele levensgenieter of reislustige homoseksueel. Samen met mijn kamergenoot vormden we het resterende stereoprototype; de backpacker met hoger bestedingspatroon.
Ondanks dat wij niet veel verschilden, was ik de jongste van het hele stel. In het backpackersbestaan begin ik al ‘oud’ (maar ook ervaren) te worden en ik vond het dan ook heerlijk om weer eens de jongste van het stel te mogen zijn. Lekker rebels en onbezonnen doen, zonder dat iemand daar van op kijkt.
Het mooie is dat ik de energie vaak ook wel op andere over kan brengen. Zo inspireerde ik een enkeling om na het snorkelen ook van het bovendek van de boot (toch zo’n 6 meter) te springen. Ik werd al snel getypeerd als de clown en de crew floot steevast de tune van the Simpsons als ik voorbij kwam.

Ik weet dat ik gemakkelijk binnen een groep opereer en soms sfeerbepalend (hopelijk verhogend) kan zijn. Echter was het in dit geval voor mij ook een verrassing; hoe ging ik mezelf plaatsen en met name hoe anderen hierop zouden reageren. Het bleek een groot succes en ik denk dat ik voor anderen iets aan de week heb kunnen toevoegen. (Niet alleen als clown, maar ook heus wel met een serieuze noot) Het blijft sowieso bijzonder om binnen een korte tijd vriendschappen op te bouwen. Het levert in dit geval enkele slaapplaatsen in Noord-Amerika op.
Hoe eenvoudig de omgang met mijn nieuwe ‘soort’ medereizigers verliep, des te lastiger had ik het met de leefomstandigheden. Ik kon zeker genieten van de luxe, maar ik raakte er moeilijk aan gewend. Ik hielp de crew dan ook graag mee met klusjes op het dek, wat resulteerde in wederzijds respect en een boel geouwehoer!

De negen bemanningsleden zorgden voor transport, eten en techniek en deden dit meer dan voortreffelijk. Daarnaast was er dan nog onze gids, Julian, die ook bijzonder goed bezig was. Heel fijn om te zien dat mensen enthousiast, bevlogen en gepassioneerd hun werk doen. Dat mag natuurlijk ook wel als je op deze plek een dergelijke baan hebt. Het feit dat hij minstens zo enthousiast en dankbaar reageerde op het zien van een diersoort als wij, geeft wel aan dat hij bevlogen is. Ergens komt er ook trots bij kijken denk ik; alle gidsen komen namelijk van de Galapagos of worden geschoold vanuit Ecuador.

Tijdens de wandelingen van ca. anderhalf uur, waar we bij aankomst (‘wet- of drylanding;) altijd werden begroet door een aantal zeeleeuwen, worden we getrakteerd op diverse prachtige landschappen. Gepassioneerd vertelt de gids over de natuurverschijnselen, geologische eigenschappen, het ontstaan van de eilanden en over de vegetatie (die meestal in minimale mate aanwezig is, vandaar dat de dieren vrijwel altijd de hoofdrol krijgen, deze zijn namelijk wel nadrukkelijk aanwezig).
We zagen talloze soorten leguanen en hagedissen. De landhagedissen zijn enorm en bijzonder kleurrijk. De marineleguaan heeft zich zo aangepast dat hij zijn eten onder water zoekt. Hij kan wel 20 minuten onderwater “grazen”, voordat hij weer veilig terugkeert naar de rotsen en de zon.
We liepen door de broed gebieden van de boobies en frigate-birds en zagen de jonkies, soms nog een bolletjes dons, van een meter afstand. Ook het paringsseizoen was volop aan de gang, want de mannetjes pronkten met hun enorme roodkleurige opgeblazen ‘balloon’. Ook voor de blue footed boobies was het zover; de eigenaardige vogels waren druk aan het dansen op de rotsen. De mannetjes gooien hun grote blauwe voeten in de lucht om de vrouwtjes te imponeren. Veel te grappig én met stip mijn absolute favoriet.
Beide vogelsoorten waren in de lucht ook indrukwekkend te zien. De frigate-birds, ook wel piraten genoemd, zijn uitstekende vliegers en kunnen zonder moeite uren zweven voordat ze hun eten wegkapen bij een ander. De boobies storten zich, vaak in grote groepen, als kamikazepiloten in ondiep water, waar ze onderwater de sardines te pakken proberen te krijgen.

(Ik scoorde overigens dubbele punten met mijn custom-made B.B.Boobie shirt. Het leverde prachtige prenten op, die inmiddels binnen de tour operators de ronde doen. Alle credits naar Ronnie!

Al snorkelend zag ik een grote verzameling aan prachtige tropische vissen, octopussen, stingrays, (hamer!)haaien en schildpadden. Nu ben ik met mijn duikervaring inmiddels wel wat gewend, maar snorkelen hier is onvoorstelbaar en doet me duiken in Belize haast vergeten.
Als klapper op de vuurpijl mocht ik op de laatste dag nog even snorkelen met een paar nieuwsgierige pinguïns. Deze zijn schaars, maar het geluk was deze dagen aan onze zijde. Zo veel geluk, dat we ook nog een red footed boobie konden zien.
Dit is een goed en ook zeer merkwaardig voorbeeld van de verschillende soorten; deze variant met de rode voeten is namelijk enkel in een specifiek gebied van de Galapagos te vinden. We keken dan ook vreemd op dat we een boobie in een boom zagen zitten. Julian had ons zojuist verteld dat de boobies de rotsen en het zand hadden gekozen en dus nooit in een boom zouden zitten. We moesten eerst een beetje lachen, maar vervolgens kon Julian zijn ogen niet geloven. Verbouwereerd greep hij zijn camera om het te kunnen rapporteren, vervolgens won ik een paar weddenschappen met leden van de achtergebleven crew.

Ik was ook nog getuige van een ander noemenswaardig natuurverschijnsel. De rotsen zijn gevuld met krabben in soms afschrikwekkende afmetingen en bonte kleuren. Terwijl ik zelf de vellen van m’n neus kon plukken, zagen we zo’n flinke jongen zich ontdoen van zijn skelet.
Hij had zich verscholen om dit risicovolle proces ongezien te voltooien. Eerst leek het nog alsof hij ontframed was, waarna we vervolgens dachten dat het een paringsdans was. Maar uiteindelijk had ik het toch goed gezien en bleef er een lege schaal, plus een glanzende poreuze krab over.

Dat bewees maar weer dat ik, zowel boven als onderwater goede ogen heb (wat overigens ook te maken kan hebben met de gemiddelde leeftijd). Maar ik mocht me als ’spotter’ bij Julian graag opdringen als hulp-gids. Uiteraard ontbreekt het me aan de kennis, maar het lijkt me wel een te gekke baan. Het grootste probleem is echter het ontbreken van de juiste achtergrond. Hier wordt aan gewerkt, maar mijn eerste huwelijksaanzoeken waren vooralsnog geen succes.

De dagen vlogen voorbij en voordat ik het wist begaf ik me in busjes en bootjes onderweg naar het vliegveld. In plaats van de vooraf verwachtte rust en weelde, werd het afzien en ging ik gesloopt naar ‘huis’. De weelde was daarentegen in ruime mate aanwezig; dit stukje van de wereld is werkelijk de crème de la crème als het gaat om flora en fauna. Met een legio aan verzamelde kennis, vriendschappen, ervaringen en vooral ook foto’s, stapte ik 3 uur later dan gepland in het vliegtuig naar Quito. Of het het waard was? Dubbel en dwars!

Teruggekomen in Quito verbaas ik me weer over haar letterlijke schoonheid. De wegen en straten worden netjes onderhouden en zien er verzorgd uit. Ecuador is netjes en georganiseerd, iets wat ik, zeker na mijn ervaringen in Guatemala, niet had verwacht.
Samen met Liz, ging ik de volgende dag op sightseeing tocht door de enorme, maar toch aangename stad. Ze heeft maar liefst 3 miljoen inwoners die zich bevinden op 370 km2. Het meest merkwaardige is dat de stad zich bevindt op de een hoogte variërend tussen de 2000 en 3000 meter boven de zeespiegel. Even aanpassen dus.
Een combinatie van bovenstaande zorgt voor tamelijk ongeorganiseerde infrastructuur en we regelen daarom onze privé taxi om ons deze dag langs de must-see plekjes te leiden. Vanaf El Panecillo zagen we het uitgestrekte Quito met haar oude centrum en prachtige kerken. Na die ook van binnen te hebben bekeken, reisden we af naar het midden van de wereld. Dat klinkt als een behoorlijke tocht, maar zoals je weet ligt het centrum van Quito vlak onder de evenaar en 30 minuten later stonden we op “Mittad del Mundo”.

De, met GPS gemeten, evenaar lag uitgetekend voor onze neus, met tal van interessante weetjes en experimenten als gevolg. Bizar om te zien hoe het water daadwerkelijk de andere kant omdraait aan de andere kant van de evenaar. (Door de kracht van het draaien van de aarde).
Minstens zo bizar was het balanceren van een ei op een spijker. Niet zo zeer het slagen, maar vooral het gegeven dat ik hier een erkent certificaat én een stempel in mijn paspoort aan heb overgehouden, is bizar.
Wat betreft krachten in Ecuador; de zwaarte kracht rond de evenaar is minder sterk en daarom is iedereen in Ecuador gemiddeld een kilo lichter dan elders op de wereld. Helaas gaat die vlieger voor mij, na die 2 toetjes per dag, niet meer op ;)

Gelukkig onderneem ik genoeg om wat te compenseren, maar was toch wel toe aan wat avontuur. Vandaar dat ik mijn laatste dag vanuit Quito zou besteden als een echte globetrotter. Vroeg in de ochtend vertrok ik naar Cotopaxi National Park, waar ik de gelijknamige vulkaan zou beklimmen.
Equador is als vakantieland een unieke bestemming te noemen. Ze heeft naast die enorme stad vier grote toeristische attracties voor de natuurliefhebbers. De eilanden, de kustlijn, de jungle en het gebergte (Andes). Na de eilanden en de stad was nu die laatste aan de beurt.

Catopaxi, “de nek van de maan”, loopt geleidelijk op maar torent uiteindelijk gemakkelijk boven de omliggende bergen uit. Hij is met zijn 5897 meter één van de grootste actieve vulkanen van Zuid Amerika. Aangekomen aan de voet van de berg, word ik overdonderd door zijn verschijning. Imposant hoog, getoefd met indrukwekkende sneeuwkap, duizelt hij voor mijn neus richting de wolken. Wat een gigant.
Voor vertrek word je al klaargestoomd voor het hoogteverschil. Ons vertrekpunt lag al op circa 3000 meter boven de zeespiegel, maar uiteindelijk zouden we die dag, als het goed is, de 5000 meter aantikken. Een listige beklimming waar je hoogteziekte eenvoudig te pakken hebt als je niet goed naar je lichaam luistert. De boodschap was duidelijk, mijn warm bepakte medereizigers sloegen driftig de laatste benodigdheden in en dronken hun coca-thee, die de verschijnselen zou helpen voorkomen.

Gezien de busrit, die ons een heel goed end op weg bracht, was de beklimming niet ver te noemen. Echter, door de hoogte, voor velen een flinke uitdaging. Het zuurstofniveau zit hier op 70% en je merkt dat je hart, longen en nieren het zwaar hebben. Met gepaste snelheid gingen we stapje voor stapje de berg op.
Ook voerden we ook een gevecht tegen het klimaat. Zon, wind, wolken en regen wisselden zich in rap tempo af. Naarmate we stegen zakte de temperatuur. Met muts, handschoenen, windbreker en zonnebril was het, zeker door de inspanning dragelijk.
Het geheim van het klimaat in Ecuador is, zoals iedereen waarschijnlijk van moeder geleerd heeft, “laagjes”. Te warm, trek wat uit. Te fris; trek wat aan. Aangekomen op het midden-station besloot ik de trui die ik nog bij me had toe te voegen en mijn weg te zoeken naar de gletsjer rand.
Terwijl sommigen besloten terug te keren stond ik al sneeuwballen te gooien over de evenaar. Dat is toch echt wel een unieke ervaring!

De afdaling was door het losliggende vulkaangruis een uitdaging te noemen. Niet zozeer voor mij, maar meer voor mijn all-stars. De comfortabele en bewegelijke schoentjes brengen me overal zonder problemen, maar slaan een flater als het gaat om grip vergeleken met haar collega’s. De diverse natuurverschijnselen beginnen zijn sporen zichtbaar achter te laten en m’n gestolen Nike’s worden dan ook zeer gemist.

Terwijl de grootste missie van de dag wellicht al was volbracht mocht ik nog aantreden voor het leukste. Hier had ik de hele dag al naar uitgekeken; het gedeelte van de vulkaan wat we met de bus hadden beklommen, mochten we met de mountainbike afdalen.
Ik heb officieel een nieuwe hobby; downhill! Dit is werkelijk de meest leuke manier van fietsen. Je hoeft eigenlijk niet eens te trappen, de omgeving is fenomenaal en je gaat knettertje hard. Ohja en het is levens gevaarlijk.

Met zeker 80 in het uur stoof ik over de hobbels van de rots- en zandweg. Behalve deze omstandigheden was wederom het verschil in hoogte een tegenstander en eiste haar slachtoffers. Ik had hier gelukkig geen last van en creëerde mijn eigen risico’s. Driftend door de bochten, met gevaar voor eigen leven jakkerde ik voorbij mijn mede afdalers. Fantastisch, wat een ervaring..

Inmiddels zit ik 5 uur verderop in een compleet, maar dan ook compleet andere setting in mijn hangmat op het balkon. In de tussentijd dit verhaal gedeeltelijk kunnen schrijven, maar kan alvast beloven dat er een aantal adrenaline verhogende verhalen aan zullen komen.
Terwijl ik eigenlijk maar een paar dagen in Quito was, voelde het door mijn Galapagos-trip alsof ik daar al heel lang zat. Het is heerlijk om weer “on the road” te zijn. De komende dagen zal ik mijn weg zuidelijk maken en de 2 ontbrekende gebieden verkennen; de Jungle en het kustgebied. Ik ben vooral erg benieuwd of ik op mezelf zal blijven of dat ik onderweg gezelschap opscharrel. Ik ben in ieder geval klaar voor een nieuw avontuur! Ecuador en Peru; Here I come!

Lobi da Bassi,
Bart

PS: Sorry voor deze enorme uiteenzetting. Voor de liefhebber nog een paar prachtige docu’s om af te ronden:

BBC Docu – The Island that Changed the World : https://www.youtube.com/watch?v=yhLLR9-V990
BBC Docu – Forces of Change : https://www.youtube.com/watch?v=jzYRgTjp1ec
BBC Docu – Born of Fire : https://www.youtube.com/watch?v=PDUOEbFJrTQ&list=PL882F00D7F2E8A650

En alleen al omdat het zo mooi klinkt;

Galápagos with David Attenborough : https://www.youtube.com/watch?v=czpPbDGHOZA