Born to be Wild!

Eastcoast 2; Agnus Water to Brisbane

In mijn vorige verhaal heb je kunnen lezen over mijn doldwaze ervaringen aan de oostkust. Vanaf het Noordelijk gelegen Cairns maakte ik in sneltreinvaart mijn weg naar Brisbane. Wat mijn laatste bestemming in Australië zou worden. Inmiddels was ik halverwege en had net een te gekke zeilcruise achter de rug. Het reistempo was zwaar aangeschroefd en ook de afgelopen week is er ontzettend veel gebeurd.
De laatste dagen zijn dan ook als een roes aan me voorbij gegaan. Niet alleen vanwege het intense ritme en de overload aan activiteiten, maar ook de belachelijke hoeveelheid geconsumeerde alcoholische versnaperingen maken het geheel wat onoverzichtelijk. Desondanks zal ik proberen alles enigszins chronologisch en kloppend op papier te krijgen.

We pakken de draad op in het kleine ‘Agnus Water’, ‘the Town of 1770’. De nederzetting waar Captain Cook voor het eerst voet aan land zette op Australië. Enigszins gesloopt van de nachtelijke busreis checkte ik in bij ‘Cool Banana’s’, misschien wel het beste hostel waar ik ben verbleven.
Mooi, relaxed en chill, net als de rest van Agnus Water. Na het bewonderen van alles wat Agnus Water had te bieden (ik was snel klaar) maakte ik me op voor mijn ‘Scooteroo’ tour!

Ik had me namelijk ingeschreven voor een onvergetelijke roadtrip. Bij aankomst was ik binnen no time bedekt met neptattoo’s, gekleed in vlammend leer en had ik een dikke ‘Harley’ onder de kont.
Op de tune van ‘Born to be Wild’ startten wij brullend onze motoren en was de snelweg ons terrein. Naja, niet helemaal. Eerst moesten we testrondjes rijden of je wel capabel was om op een scooter te rijden. De ‘Harley’s’ waren namelijk bijzonder klein van stuk en vielen gewoon in de categorie bromscooters. Dit maakte voor onze groep bad-ass-bikers natuurlijk niets uit en in een grote colonne baanden we ons een weg door de mooie omgeving van Agnus Water, natuurlijk met een stoere blik achter de zonnebril. Tegenliggers, passanten en andere medeweggebruikers werden tijdens inhaalmanoeuvres natuurlijk driftig met behulp van diverse ‘gang-signs’ gebarend begroet

Scooteroo is inmiddels reuze populair en niet alleen de bikers, maar ook de andere mensen op de weg vinden het geweldig. Je kunt je voorstellen dat dit een hilarische ervaring was. Lachen, gieren, brullen en druk foto’s maken voor het thuisfront. Na het zien van diverse kangoeroes, vervolgden we onze weg naar een prachtige zonsondergang, waar alle Hell’s Angels allemaal een patatje aten. Net zoals de ‘Uncle Brian’ tour was het naast een hoog ‘kinderfeestje-gehalte’ een ultieme en unieke feel-good ervaring.

De volgende ochtend wachtte er alweer een nieuw avontuur en ging ik op weg naar ‘Rainbow Beach’, mijn portaal tot het legendarische ‘Frasier Island’. Hier bieden diverse organisaties, backpackers de mogelijkheid om een fantastische ervaring op dit four-wheel-drive (en party) paradijs te delen.

Na een informatie/ontmoetings bijeenkomst, met een geniale, typisch Australische, dus onnozele overheids instructie video, werd het enigszins uitgestorven ‘Rainbow Beach’ verkend. Na een kleine wandeling kwamen we aan bij de ‘Carlo’s Sandblow’. Een enorme duin dat vanuit de zee omhooggestuwd werd en de mogelijkheid bood tot sandboarden. Op deze indrukwekkende plek genoten we, met de bilnaad vol zand, wederom van een ongekende zonsondergang.

De volgende ochtend pakten we onze 4WD’s in met eten en drinken voor de komende dagen en stonden we aan de start van een ongekende trip. Drie wagens, plaats biedend aan pak ‘m beet 20 man, reden, onder leiding van typische Aussie Jake door het mulle strandzand de veerboot op. Ik deelde mijn auto met fransman Jerome, de Duitse Sabine en de Engelse Emily, Melissa en Jack.

Iedereen kreeg op zijn beurt de kans om de logge Toyota over de stranden te manoeuvreren. Tussen door werd er gepraat, gelachen en goede ‘Tunes!’ gespeeld. Zo toerden we naar ‘Lake McKenzie’, een onwaarschijnlijk mooi maar ongewoon helder zoetwatermeer.
Het weer zat mee en er werd midden in de winter gezwommen en genoten van de zon.
Een bizarre gedachte eigenlijk, maar het is schijnbaar de beste tijd van het jaar. Geen onaangename warme temperaturen met haar bijhorende insecten, maar wel prettige zonneschijn en een heleboel Wildlife te zien.

Behalve het grote aanbod aan gevinde vrienden in het water, staat Frasier Island voornamelijk bekend vanwege haar populatie aan wilde Dingo’s. De schattig uitziende roofdieren laten zich dikwijls zien en zijn in wezen ongevaarlijk. Echter zijn er meerdere gevallen bekend van mensen, vooral kleine kinderen die aangevallen zijn. Gelukkig hadden we onze instructievideo gezien en waren gewapend met verdedigingstechnieken (‘hide your nipples’) en de zelf ontworpen ‘Dingosticks’.
De ‘dingosticks’ werden al snel omgetoverd tot ‘drinkingsticks’ toen bij schemering ‘Goon-time’ was aangebroken. Je snapt natuurlijk dat het een te gekke avond werd.

Op dag twee stonden bezoekjes aan ‘Champagne Pools’ en ‘Indian Head’ op het programma. Het mooiste was het heen en terug rijden naar die de bestemmingen. Gretig werden de versnellingsbakken aan gort gereden door diverse onervaren rijders. Menigmaal moest er gewacht worden omdat iemand zich had ingegraven.
De 4WD ervaring was te gek, maar ik was ook verrast door de schoonheid van het eiland. Niet alleen de omgeving was weergaloos maar tijdens de stops en beklimmingen werden we getrakteerd op de nadrukkelijk aanwezige wildlife.
Walvissen zwaaiden met hun enorme vinnen naar ons en sprongen hoog op aan de horizon. Onder groot enthousiasme werd het geplons vanaf de kant toegejuicht. Vanaf het strand en de hoge rotsen waren in het onwaarschijnlijk heldere water grote schildpadden, sting-rays, zeeslangen en haaien te zien. Echt geweldig! Je snapt dus wel waarom het niet mogelijk was te zwemmen in zee..

De avond bood wederom ruimte aan diverse (drank) spelletjes en de volgende brakke ochtend maakten we onze weg naar ‘Lake Wabby’. Frasier Island, wat in wezen één grote duin is, had plaats gemaakt voor een halve woestijn met een aangrenzend meer. Naast dat het er prachtig was, het koudste maar beste duikje van de trip.

Moe, voldaan en nog altijd begeleid door heerlijke ‘tunes!’ keerden we terug naar de veerboot. Terwijl ik haastend voor het komende tij over de stranden scheurde, kwamen een aantal dolfijnen ons nog gedag zeggen.
Echt een hele toffe en onvergetelijke manier om mensen te leren kennen en te genieten van zo’n eiland. Het geweldige weer, de leuke mensen en de belachelijke hoeveelheid drank hielpen hier vast aan mee. Maar het mooiste was het scheuren in de dikke wagens over de stranden, door de duinen en bochtige regenwoud. Helaas en als enige smet, moest deze beperkte rijtijd ook nog gedeeld worden.

Na een warme douche was er van uitrusten natuurlijk geen sprake, aangezien we de laatste avond allemaal in hetzelfde hostel een feestje konden bouwen. De volgende ochtend ging iedereen zijn eigen weg…
Best vreemd om dan weer gedag te zeggen. Maar de kans is zeer groot dat je één paar dagen later iemand gewoon weer tegenkomt bij een typische Oostkust backpackers hot-spot. Ondanks dat ik mezelf als de brandweer naar het zuiden werkte, zat ik bij mijn voorlaatste stop in het zelfde hostel als vier dames van mijn Frasier tour. We spendeerden onze dag in het levendige Noosa. Een decadent typisch upperclass, maar prachtige stadje.
Ik bleek , en mijn reisgenoten evenzo, zichtbaar gesloopt, maar wist er nog een goede wandeling door het Noosa National Park uit te persen. Na een, voor de verandering weer eens weergaloze zonsondergang werd er gekookt en getukt. De volgende morgen kon ik nog net 1,5 uur kayakken (lees; m’n schouders uit de kom roeien) voordat ik weer mijn plekje in de bus op zocht.

Enige dagen geleden had ik besloten mijn laatste dag in Brisbane te besteden met Miriam. Zij was een hele vriendelijke vrouw die ik ergens aan het begin van mijn reis had ontmoet samen met Laura in het ‘Cradle Mountain National Park’ te Tasmanië. Haar aanbod om langs te komen als één van ons ooit in Brisbane zou zijn was ik niet vergeten en had contact met haar gezocht.
Gezellig in alle rust bijpraten leek me een betere gedachte dan inchecken in een nieuw hostel, waar je weer wordt overvallen door nieuwe mensen. Na het ontmoeten van zo ontzettend veel mensen in een korte tijd was ik er wel een beetje klaar mee. Schandalig maar waar; de relaties zijn van korte duur en in sommige gevallen heb je simpelweg niet meer de energie en de behoefte om het standaard verhaal weer te vertellen.

“G’day, how ya going? My name is Bart, no BART…like Simpson.. Yes that’s it. Where’re you from?.... Ohh nice, No I’m from Holland, the Netherlands… No that is the same. 5 months, and yourself... Brisbane, flying home in a couple of days… Yes, horrible

Waarna het in enkele gevallen afsterft, maar in de meeste gevallen gevolgd wordt door een uitwisseling van reisverhalen met tips en trucs. Nuttig, gezellig en in sommige gevallen leidend tot blijvend gezelschap, maar vaak ook betekenisloos. Niet dat het overbodig is, maar zeker op de laatste dag was ik hier wel een beetje klaar mee.

Bijzonder prettig om dan ook mijn laatste dag vlak buiten Brisbane te spenderen. In de avond nam ik de bus richting ‘Moggil’ en werd hier opgewacht door Miriam en haar motor. Voor mij stond er een Vespa-scootertje te wachten. In plaats van leer en tattoos had ik nu een enorme rugtas die in de weg zat. Ook een leuk gezicht natuurlijk.
Na een gezellige avond evalueerden we samen mijn reis en liet ik trots al mijn foto’s zien. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat Miriam maar moest verkassen naar Nieuw Zeeland. De volgende dag slenterden we door het regenwoud in haar achtertuin en later door de winkels van Brisbane.

Niet veel later moest ik mijn op weg naar het vliegveld. Zoals ik al aangaf, was het na Frasier Island wel een beetje klaar, het zat er op. Alles wat nog gebeurde was leuk meegenomen, maar mijn hoofd was al een tijdje bij die vlucht in Brisbane.
Ik moest er vroeg of laat toch aan geloven. Ik leefde al een aantal weken naar dat onoverkomelijke moment toe, en naarmate het dichterbij kwam hoe meer ik er vrede mee had.
Ik heb een te gekke tijd achter de rug en nu het zover is heb ik wel zin om naar huis te gaan!
Ik ben tevreden met wat ik gedaan heb. Natuurlijk was ik graag langer gebleven en zijn er genoeg dingen die ik nog had willen/kunnen doen, maar ben al enorm trots op mezelf als ik terug kijk naar wat ik allemaal gepresteerd heb. Al met al is het moment van verzadiging wel nabij en met mijn naderende vertrek wordt ook het gevoel bevestigd dat het goed is om terug te gaan. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien!

Tot zover mijn verhalen van Australië. Vrees niet, ik neem jullie nog eventjes een dagje mee naar Hong Kong en Amsterdam. Poeh dat was een zware klus, de raderen draaiden en het stof blies me uit de oren. Al het gereis en het gebrek aan rust (en soberheid) is niet goed voor de schrijversgeest.


Bart


Oh, er is sinds een aantal dagen nu ook voor de Goeman weer een nieuw filmpje!

Meester Bart in Australië – Leo Lieveheersbeestje
http://www.youtube.com/watch?v=lqEJXCSkDcA