The Boat that Rocked!

Eastcoast 1; Cairns tot Airlie Beach

Na mijn natte en geweldige trip in ‘the Outback’ kwam ik aan in Cairns. De ‘grootste’ stad van noord Queensland. Ja dat hoort u goed, het gedeelte van Australië wat afgelopen jaar werd getroffen door overstromingen en de cycloon ‘Yasi’.
Inmiddels zijn de meeste problemen verholpen en is het tijdens de Australische frisse wintermaanden júist de plek waar je wilt zijn. Met haar tropische klimaat en geweldige stranden is het precies waar ik mijn laatste avontuur wil beginnen. De heuvelachtige regenwouden worden afgewisseld met landbouw gebied en de prachtige kustlijn geeft plaats aan talloze eilanden en natuurlijk het ‘Great Barrier Reef’.

‘Op naar de zon’ was dus het motto. Ik heb namelijk sinds mijn verblijf eigenlijk geen sensationeel zomerweer gekend. Natuurlijk heb ik prima weer gehad maar was de zomer, die bijzonder mild was, eigenlijk al voorbij toen ik aankwam. Ik heb natuurlijk ook veel tijd doorgebracht in het frisse Victoria, Tasmanie en natuurlijk Nieuw Zeeland. Toen ik naar Perth vluchtte voor wat betere temperaturen was de winter daar zojuist aangebroken en over het weer in the Outback hoef ik het al helemaal niet te hebben. Enfin, ik kan concluderen dat ik ondanks de prima weersomstandigheden weinig potentiële bakken-op-het-strand dagen heb meegemaakt. Niet dat ik hier rauwig om ben, maar hoop dat me dit in de laatste weken nog wat gegund wordt.

Zoals ik in mijn vorige verhaal al schetste is het elke keer weer wennen als je in een complete nieuwe situatie terechtkomt. In dit geval was het vooral wennen aan de mensen, de drukte en de leefstijl. De omschakeling van de enigszins verlaten plaatsen in Western Australia en Northern Territory naar de bruisende drukte van de oostkust was enorm. Het duurde ook even voordat ik het kon waarderen. Dit werd misschien ook wel versterkt door het gigantische hostel waar ik in verbleef.
De oostkust is de meest bereisde kant van Australië en Cairns is daarin vaak het begin of het eindpunt, je kunt je voorstellen dat de duizenden backpackers hier nadrukkelijk aanwezig zijn. Uiteindelijk dartelde ik ook vrolijk mee in dit feestgedruis, maar ben dankbaar voor de manier van reizen die ik eerder heb gekozen.

Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat de dikke 2 week die ik hier nog te besteden had voorbij zouden zijn voordat ik het door zou hebben. Met mijn vlucht vanuit Brisbane (zo’n 1500 km ten zuiden van Cairns) lagen er diverse mogelijkheden voor me open. Ik had veel plannen, maar toen ik er voor ging zitten werd me al snel duidelijk dat dit nooit in de twee week zou gaan passen.
Met een beetje hulp van het boekingsbureau had ik mijn prioriteiten gesteld, mijn reiswijze en reisbestemmingen gekozen en in één dikke klap voor de laatste weken betaald . Er was nog precies genoeg tijd (en geld) voor de dingen die ik echt wou zien voordat ik in het vliegtuig na Nederland stapte. Het was hier en daar een beetje proppen, maar met wat nachtelijke busreisjes gaat het allemaal lukken. Het feit dat activiteiten, onderdak en vervoer in vele gevallen al vastliggen is erg vreemd voor me en het voelt haast een beetje kinderachtig.
De afgelopen maanden heb ik geprobeerd om niet te veel vooruit te plannen en zo veel mogelijk in mijn tijd en op mijn manier te doen. En alhoewel ik liever rustig met eigengeorganiseerd vervoer en gezelschap naar beneden was getoerd, was dit ook wel eens een welkome afwisseling. Het was niet alleen de enige manier om nog optimaal gebruik te maken van de prachtige oostkust, maar het gaf me aardig wat rust in de kop en ik had een heleboel leuke dingen in het voorruitzicht.

De twee dagen die ik nog te besteden had in Cairns voordat ik mijn eerste bus zou pakken, had ik volgestopt met een dagje op de ‘Tusa5’ een dagje op stap met ‘Uncle Brian’.
De Tusa5, een super de luxe boot, nam me mee voor een dag duiken op ‘the Great Barrier Reef’. Na mijn bezoek aan Indonesië had ik niet meer gedoken en om eerlijk te zijn had ik tijdens mijn verblijf in Australië hier ook eigenlijk niet de behoefte aan gevoeld.
Maar nu ‘één van de mooiste duikspots op aarde’ (welke niet?) zo dicht bij lag, begon het toch wel een beetje te kriebelen. Na 2 jaar zonder verstopte oren was ik het zeker niet verleerd, maar werd Weit, m’n vaste duikbuddy wel gemist. Ondanks dit was het wel weer fantastisch wat tijd te door te brengen in de onderwater wereld.

Mijn dag met Uncle Brian was geweldig. Ondanks mijn lichte afkeer van de commerciële sightseeing tours werd ik door meerdere mensen snel overtuigd. De aanbevelingen brachten me tot het maken van een goede keuze, want een dag dolle pret was het resultaat.
Het is te lastig om uit te leggen maar Uncle Brian is uniek. ‘Ze’ hebben een geniale manier gecreëerd voor een volle dag ‘feelgood’. Het is het ultieme kinderfeestje waar je daadwerkelijk je zwemkleren mee moet nemen en je weer wordt thuisgebracht.
Met 20 nieuwe neefjes en nichtjes nam ‘Gus the Bus’ ons mee naar diverse watervallen. ‘Cousin Rohan’ vertelde ons van alles over het ‘Aherton Tablelands’ maar vertelde ook de meest fantastische en grappige verhalen over Gus en Brian. Met ‘Gus FM’ reed ik de hele dag ‘on the bright side of the road’. Kortom een dag vol gekheid, dansen, zingen en zwemmen.
Een geweldige bedachte mix van mensen leren kennen, informatie verkrijgen en plezier hebben.

Het zou een goede dag zijn geweest om echt jarig te zijn, maar dat was helaas nog wat te vroeg. Met toestemming van Gus mocht ik het toch al een beetje vieren en had ik nog nooit zoveel neefjes en nichtjes op mijn verjaardag.
Een prima alternatief, want mijn echte verjaardag spendeerde ik een dag later voornamelijk in de bus. Het was net zo betekenisloos als je je voor kunt stellen. Ik voelde me niet bepaald jarig, het is redelijk waardeloos om te verjaren wanneer er niemand is om je te feliciteren.
Toen ik niet veel later mijn mailbox probeerde door te komen, voelde ik me gelukkig wel erg speciaal. Allemaal ontzettend bedankt voor de mailtjes, berichtjes, smsjes, krabbels etc.

De busreis bracht me naar ‘Airlie Beach’, de thuishaven van de ‘Whitsundays’. In het prachtig gelegen havenstadje moest ik twee dagen wachten op mijn zeilboottocht. Dus genoot ik van de zon, ‘the lagoon’ en het wilde uitgaansleven. (ook succesvol voor een verjaardagsfeestje)

Mijn verblijf op de ‘Atlantic Clipper’, de grootste (en beruchtste) zeil (en party) boot van de Whitsundays, werd natuurlijk een ongekend succes. Zwemmen bij het bizar mooie ‘Whitehaven’ was te gek en het snorkelen en duiken tussen de onbewoonde eilanden was fantastisch. De hele trip was al spectaculair, maar de crew had naast het geweldige voedsel, ook voor nachtelijk vertier gezorgd.
Een vriezer vol XXXX en ‘Goon’ maakte het tot een legendarische tocht waarin ik ontzetten veel mensen heb leren kennen.
De drie dagen en twee nachten vlogen voorbij maar voelden als weken met nieuwe vrienden. Heel vreemd hoe snel je kunt binden tijdens zulke tochten. Eenmaal teruggekomen op het vaste land was er nog een afscheidsborrel voordat ik in de nachtbus stapte. Op naar deel twee van mijn fantastische avonturen aan de Oostkust.

De afgelopen dagen waren legendarisch. Het is alleen allemaal wel veel en ik zou graag wat rustiger aan willen doen. Het is op deze manier haast werken en ik raak uitgeput van deze niet stoppende achtbaan. Naast die vermoeidheid is mijn maar-niet-echt-herstellende enkel, die zich dapper door de glibberige woestijn had gewerkt , het ook niet altijd eens met mijn drukke plannen

Het is jammer dat het zo snel moet, ik had graag wat meer tijd genomen om te genieten van de omgeving en de gezellige hostels. Het klimaat (letterlijk, maar ook sociale klimaat) vraagt ook meer om rust. De relaxte laidback lifestyle en natuurlijk de nachtelijke sessies vragen om wat meer tijd.
Vooral het haastige verplaatsen maakt het bijna onmogelijk om mensen goed te leren kennen. Ik kan mijn reisplan niet meer aan een ander aanpassen wanneer ik dat zou willen. Dat is wel karig, want het is namelijk jammer dat je wanneer je iemand net goed heb leren kennen je al weer gedag moet zeggen.

Je merkt het, al deze geweldige gebeurtenissen moeten her en der ook worden afgewisseld met bedenkelijke buien en gevoelens. Mijn eindigende reis en haastige reiswijze zorgen voor wat dwalende gedachtes. Vooral na het gemis van mijn eigen verjaardag (en Nieuw Buinen) waren de gedachten dan ook al menig maal thuis. Sinds ik aan de oostkust (en richting het vliegveld) aan het reizen ben is mijn terugreis letterlijk al begonnen. Dit eerder angstige aftellen, wat niet lang genoeg kon duren, maakt langzaam en stiekem plaats voor het plezante vooruitzicht om thuis te komen.

Tot die tijd geniet ik nog op volle toeren!

Bart

Ps; In het kader van mijn verjaardag is er een nieuw geniaal(!) filmpje, deze keer vanuit Zuidhorn geplaatst door de collega’s van de Borgh. Echt helemaal geweldig!
Link: http://youtu.be/mkO2oLSEFCQ