Outback Jack!

Outback Jack!
Northern Territory’s Red Centre

Met een goed gevoel was ik vertrokken uit Perth. Ik had een te gekke tijd gehad en was op weg naar een zeer bijzondere plek; ‘the Red Center’, het middelste puntje van Australië. Toch was het na mijn koninklijke verblijf in Perenjori, wel ff schakelen toen ik in Alice Springs aankwam. Het is zo apart hoe je vaak van de ene situatie en omgeving in de andere wordt geslingerd. Omgeving, taal, mensen, manier van reizen, alles veranderd en je moet altijd weer ff je draai vinden. Dit zijn soms lastige momenten, maar pakken vaak leuk en verrassend uit.

Alice Springs is een klein stadje en ligt in de ‘echte’ Outback van Australië. Dit deel van Australië kent een woestijn achtig klimaat, dat betekent heel erg droog, heel erg warm en bijzonder fris tijdens de nacht! Ondanks de spookverhalen die er over de stad rond gaan is het veel bekritiseerde Alice Springs zelf, wanneer je over de cultuurshock heen bent, best een bezig en leuk western stadje.

Voor de verandering kwam ik een keer voorbereid op een bestemming en was hostel, transfer en tour al geregeld. Ik was namelijk niet alleen. Voor mijn vertrek uit Melbourne had ik al aangegeven dat ik me graag zou aansluiten bij een trip richting de Outback, en zo geschiedde. Uiteindelijk vielen alle data prachtig samen en ontmoette ik de dames; Patsy, Nathalie en Jamie even later in het hostel.

Zoals u misschien weet is het hier al winter, waar ik zowel in Melbourne en Perth ‘last’ van had. Een paar dagen brandende zon in de woestijn zou dan ook een welkome afwisseling zijn. Echter was er voor ons niets van dat alles, net als 90% van Australië was het ook hier dik bewolkt.

Desalniettemin was het weerzien van de dames erg leuk en de tour bleek een ongekend succes te worden. Samen hadden we een 3 daagse (Outback Camping Safari) tour gepland richting de bekendste kei van de wereld. ‘Ayers Rock’, die tegenwoordig haar oorspronkelijke, door de Aboriginals gegeven naam ‘Uluru’ weer draagt . Daartussenin lagen natuurlijk nog een aantal minstens zo spectaculaire stopplaatsen in het verschiet.

Normaal gesproken wil ik niet te veel zien of weten van mijn bestemming, zo word ik vaak verrast omdat ik niet te hoge verwachtingen heb. Maar om Uluru kun je gewoon niet heen, je wordt in elke souvenirshop of tourbureau doodgegooid met fantastische plaatjes van dit Australische icoon. Ook jullie weten ongetwijfeld waar ik het over heb. Naast die prachtige omgeving keek ik persoonlijk vooral uit naar het Back-to-basic verhaal! Kampvuur, borden wassen in de rivier en slapen in een ‘swag’ onder de sterren.

Ondanks dat ik dus vrijwel alles wist wat ik kon verwachten, werd het een complete verrassing want niets was zoals ik me dat had voorgesteld. Er was namelijk één onvoorspelbare en zeer onverwachte factor die een behoorlijke hoeveelheid roet in het eten gooide; het weer. Dichtbewolkt, koud en bijzonder veel neerslag, het laatste wat je hier zou verwachten.

Vanuit het hostel vertrokken we heel erg vroeg, wat mij ondertussen overigens niet ongewoon is, want geen zonsopkomst wordt overgeslagen. Behalve potentiele mooie plaatjes leverde dat ook beste kilometers op, want er moest namelijk wat afgereden worden. Alice Springs is de enige ‘stad’ in deze omgeving en we hebben zo’n slordige 600 km, dus nogal wat tijd doorgebracht in de bus, laten we het schuilen noemen.

Want de regen, die ging gewoon lekker door… Er kwam geen eind aan. Geen 30 graden en bakken in de woestijn, maar regen, miezer en motregen. Je kent het wel; die regen waar je binnen no time doorweekt van wordt. Beslagen ramen, verschrompelde vingertoppen en doorweekte schoenen. Alles was nat! Natte jas, Natte lens, Nat pakje kaarten; dat soort regen.
Maar… Gelukkig zijn we niet van suiker en heb ik energie voor drie! Ondanks de druilerige tussenstops en de misplaatste verwachtingen (met bijhorende telleurstelling) was het beregezellig in ons busje!

Toen we aankwamen bij de eerste ‘echte’ bezienswaardigheid viel m’n mond weer eens open van verbazing. Uit de mist herrees plots een enorme rotsformatie die je normaal kilometers van te voren aan zou zien komen. Je zou er nu zomaar per ongeluk tegenaan lopen.
De regen en mist maakte van dit vreemde gesteente een mystieke plek. Tijdens onze tocht door ‘Kata Tjuta’, een normaal door droogte geplaagde plek, was een groot water ballet. Het water kwam van alle kanten van de rotsen zetten en creëerde bizarre stromen, riviertjes en een kleddernat pak! Sjompie van schoen tot rugzak!

Naast snurken zorgden muziek en spelletjes voor vertier in de bus, terwijl het op de kampeerterreinen voor iedereen hard werken was om de maaltijden te bereiden. Ook hier zorgde de regen voor een puinhoop, we hadden gelukkig een upgrade, zodat we allemaal in een tent terecht konden. Ondanks dat ik zwaar had uitgekeken naar het slapen in een ‘Swag’ (combi tussen slaapzak en tent) was ik meer dan dankbaar dat ik niet in de blubber hoefde te liggen. Overigens was nu de nachtrust ver te zoeken. Dit was niet erg want de volgende ochtend stond Uluru op het programma.

Na de zonsondergang was ook de zonsopkomst één groot fiasco, niets geen vreemde kleuren in de hemel of op het gesteente, enkel mist en grijsheid. Echter dit veranderde niets aan deze evenmin imposante en inspirerende rots.

Niet veel later mochten we van dichtbij de eerste helft droog bewonderen, daarna besloot moeder natuur weer los te gaan. Met bakken kwam het uit de hemel storten en vormde het op den duur prachtige watervallen langs de imposante structuur van de rots. Ja watervallen, enorme watervallen in de woestijn!
Apart genoeg dat de gids, die hier al jaren kwam, hier zelf zijn foto toestel voor tevoorschijn haalde.
Blijkbaar waren wij een van de weinigen bezoekers die deze plek zo mochten bekijken. Toch weet ik wel zeker dat iedereen in de bus alsnog getekend had voor zon en blauwe lucht, maar het mocht niet zo zijn.

Terwijl de regen aanhield, werd het al gezelliger en heb ik een aantal keer onwaarschijnlijk de slappe lach gehad en gecreëerd. Tussen de jolige lachbuien, kaartspelletjes en dromerige (lees kwijlende) busrit door vertelde Heff, de tourgids, ons veel over het ontstaan van deze vreemde rotsen. Het is werkelijk waar een fascinerende en buitengewoon interessante plek. Ook heb ik hierdoor gelukkig veel over de cultuur van de Aboriginals kunnen leren`.

Natuurlijk vielen de zonsondergang en de zonsopkomst zwaar tegen en was ik zeer teleurgesteld. Maar uiteindelijk heb je dat niet nodig om een plek als deze te waarderen. Ik kan me niet heugen dat ik zo iets ongewoons heb aanschouwd. Echt een geweldige setting.
Het is veel meer dan ‘gewoon maar een steen’ en het is werkelijk waar een must-see van Australië. Ik ben zeer blij dat ik er uiteindelijk toch voor heb gekozen hier te komen. Dat de tour onvoorstelbaar gezellig was en ik 3 dagen lang m’n buikspieren heb getraind heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen.

Na een relatief droog maar koud bezoek aan de adembenemende ‘Kings Canyon’ kwamen we bij terugkomst verrassend genoeg uit in het overbeladen uitgaanscentrum (3 kroegen) van Alice Springs. Naast de vele toeristen, huisvestte Alice dit weekend allen die kwamen voor één van de grootste woestijn races. Gezellige bende dus!

Zoals het hoort (en je misschien ook al had verwacht), werd het na 3 dagen bagger op de dag van mijn vertrek natuurlijk prachtig weer. De ijskoude nacht had plaatsgemaakt voor blauwe lucht en stralende zon. Getver wat is dat dan vervelend, nooit was ik zo ontevreden met een mooie dag.
Gelukkig had ik, voordat ik naar het vliegveld moest, tijd genoeg om te ‘genieten’ van de beknellende hitte van Alice Springs. Dit leverde vervolgens wel de foto’s op die je zou verwachten. Helaas zat een tweede tour er niet in, al werd ik bij het opstijgen getrakteerd op een heuse ‘scenic flight’ door de McDonald Ranges.

Inmiddels ben ik aangekomen in Cairns, een volgepakt stadje aan de noordoostkust van Australië. Met nog twee weken te gaan heb ik een drukke tijd voor de boeg. Terwijl ik mijn weg naar beneden maak wil ik nog een boel dingen vinken.
En dan…. en dan ben ik er al bijna weer. Op de vraag ’of ik hier nou blij mee moest zijn’ heb ik inmiddels nog geen antwoord. De clichés wegen elkaar af…

Groeten Batt!