Windarra Jackeroo…

West Australië 2

Het is alweer drie week geleden dat ik opgepikt werd door een enorme truck en vervoerd werd naar de landerijen van de ‘Smith’ familie. Die afgelopen weken zijn zoals gewoonlijk weer voorbij gevlogen. Behalve die nieuwe ervaringen zijn het met name de drukke dagen die de tijd zo snel lieten gaan. Vroeg op en aan de bak met het motto, er is veel te doen.
Gek genoeg heerlijk om daar een deel van uit te maken en overigens ook niet verkeerd om een vast ritme aan te houden.

Ondanks dat Linda en Matt druk zijn met hun werk, proberen ze zo veel mogelijk ‘leuke’ dingen voor me te plannen. Tot die tijd kan ik me gelukkig meer dan prima vermaken met het ‘werk’ wat moet gebeuren. Juist dat zijn de unieke ervaringen die ik enkel hier op kan doen. In de afgelopen periode heb ik mijn horizon verbreed met het beoefenen van de meest diverse beroepen. Zo was ik ‘thuis’ af en toe al kok en fulltime afwasser. Daarbuiten functioneerde ik ook als monteur, verhuizer, trucker en klusjescowboy.

Met name de laatste week ontpopte ik mijzelf als hobbyboer en doe-het-zelver.
De dagen worden fris en de nachten zowaar koud, kortom de winter is echt begonnen. Speciaal voor dit ongemak heeft Linda een ‘potbelly’ veroverd. Deze beeldige houtkachel moet in het midden van het huis voor warmte en gezelligheid gaan zorgen.

De van de schroothoop geplukte kachel was al aardig gepimpt door Linda en Matt, maar stond sinds mijn aanwezigheid inmiddels al een tijdje eenzaam in de garage. Zo zijn er 1001 klussen die gedaan moeten worden en is daar na een lange dag werken vaak geen tijd of puf meer voor. Zeker als je ook nog iemand in huis hebt die je moet vermaken.
Wanneer ik per ongeluk mocht meedenken, toen we in de bouwmarkt benodigdheden aanschaften, werd er een win-win situatie gecreëerd. Met toestemming van de projectmanager heb ik me op mission Potbelly gestort. En mede dankzij mijn gedrevenheid en enthousiasme, kwam Linda’s vurige wens in een stroomversnelling terecht. Matt verlegde zijn prioriteiten waar mogelijk en hielp ook volle bak mee. Samen hadden we aan zo’n 5 dagen boren, zagen, lassen, lakken, voegen, verven, plamuren, lakken, spuiten, tegelzetten genoeg om van een gat in de muur een prachtige openhaard te maken. Natuurlijk is de opzichter meer dan content!

Wat ik niet vermeld had in mijn vorige verhaal was dat ik tijdens de reis naar ‘the station’ ook even achter het stuur heb mogen zitten van de ‘Road-train’.
Net als mijn truckers bestaan ging mijn carrière als hobbyboer ook wild van start. Ik mocht zowaar op de tractor, niet zomaar een lullig tractortje, nee, dit was zonder twijfel de grootste en luxueuze tractor die ik ooit had gezien. Ohja, hij was gloed nieuw!
De mannen zijn al ruim twee weken druk bezig met zaaien. In deze periode moeten zij namelijk alles zo snel mogelijk in de grond krijgen, zodat er volop geprofiteerd kan worden van de regen die hen is gegund. Met zo’n 9000 hectare aan land is dat een beste opgave en ze zijn daar dan ook pak en beet een maand mee bezig. Tijdens deze schandalige lange dagen op de tractor is ze best wel een beetje luxe gegund.

Toen ik mijn diensten aan opperboer Jeff aanbood, had ik natuurlijk niet verwacht dat ik direct mijn intrede op dit enorme gloednieuwe beest mocht doen. Tijdens een uitgebreide introductiecursus werd mij gedemonstreerd hoe alles werkte. Onvoorstelbaar, de machine zaait tot op 10 cm nauwkeurig met behulp van een satelliet! Aan het begin moet je wel een lijn uitzetten, maar daarna stuurt hij behalve de U-turns gewoon vanzelf!
Niet veel later mocht ik het onder supervisie van de baas ook proberen en al snel wist ik beter hoe het touch-screen van de GPS computer werkte. Binnen no time zat ik uren in m’n uppie baantjes te zaaien. Haha wat een geniaal gevoel was dat. Toen vlak voor het einde van mijn dienst ook de ondergaande zon zijn best voor me deed was een topdag compleet.

Zoals ik al zei, dit zijn de ervaringen waar je tegenaan loopt. Ervaringen die je niet snel ergens anders op kan doen. Misschien juist wel de belevenissen waar je uiteindelijk de meeste waarde aan hecht. Maar goed er werden ook echt ‘leuke’ dingen gepland
We hadden namelijk met zijn drieën een volgepropt weekend Perth voor de boeg. Behalve genieten van een vrij weekend was een beetje toeristisch sightseeing ook een belangrijk onderdeel. Daarnaast moet er bij een lange trip als deze altijd sociaal gedaan worden met familie. Maar het grootste deel van een trip als deze is de hoeveelheid dingen die opgepikt moeten worden. Je kunt je misschien voorstellen dat als iemand die je kent, die ellendige 500 km gaat rijden naar de grote stad, je diegene vraagt of hij ook iets voor jou wil oppikken.
Zodoende ging ik bij oma op de thee en aten we verse gevangen vis op het kampvuur van oom Nigel. We collecteerden onder andere 2 tafels, 8 stoelen en 20 zakken koeienmest. Maar we waren op pad en dat was goed. Iedereen mocht z’n zegje doen en zo zag ik de stad vanuit het prachtige ‘Kings Park’, keken we samen ‘Pirates of the Carribean’ in 3D en hadden we een te gekke avond in de ‘Little Creatures’. (een grote brouwerij met een kroeg/restaurant erin. Puur genieten!) Voordat we na al het gevlieg weer thuis kwamen bezochten we de bizarre ‘Pinnacle Desert’. Een bizar grote vlakte gevuld met stenen pilaren.

In mijn vorige verhaal over West Australië schetste ik al hoe onvoorstelbaar groot en uitgestrekt het hier is. Ook vertelde ik dat het landschap zo weinig veranderde, dat het bijna saai te noemen was. Dat wil ik graag even rectificeren. Tijdens deze road-trip raakte ik wat meer gewend en leerde ik de nietsheid beter kennen en waarderen. Het is een fantastisch en variërend landschap, zeker tijdens het opkomen of ondergaan van de zon!

In het laatste weekend hadden we nog aan aantal taken af te vinken. Behalve een gezellig verkleed partijtje (waarvan de link onderaan is te vinden) hadden we ook een echt schuurfeest voor de boeg. Boerderij in de middle of nowhere, veel volk, beetje muziek, eterij en veel EMU Export. Het type feest waar de kinderen diep in de nacht nog in hun pyjama op blote voeten door de blubber lopen. Te gek!
Natuurlijk toverde Linda nog een aantal geniale maaltijden uit haar kookhoed en gingen we zowaar nog op vossenjacht. Niet het type vossenjacht waar ik normaal aan denk, maar letterlijk op vossen jacht. Heel bizarre, haast spannende maar ook bijzondere ervaring waar ik een erg dubbel gevoel aan over heb gehouden. Alhoewel de vossen de pasgeboren lammetjes eten en een ware pest zijn hier, is het toch bes crue om zo’n mooi beestje te schieten. Ikzelf had als spotter meer succes en schoot enkel op lege blikjes bier!

Behalve dat ik blij ben dat ik de mogelijkheden heb gekregen om hier te zijn, ben ik erg blij dat ik de keuze heb gemaakt om daadwerkelijk te komen. Ben ontzettend dankbaar voor de manier waarop ik ben ontvangen en verzorgd. Blij met de unieke ervaringen die ik heb mogen delen met alle mensen die ik hier heb leren kennen, maar vooral met Linda en Matt. Ik heb ontzettende veel inzicht gekregen in het leven op een boerderij in WA en dit resulteert in veel respect voor deze familie. Het is erg fijn dat ik iets terug heb kunnen doen en zowaar iets tastbaars achter heb kunnen laten.

Zo gastvrij en zorgvuldig als ik werd ontvangen door Linda en Matt, werd ik ook weer afgeleverd. In de truck werd ik door Matt, natuurlijk geflankeerd door Choppah, tot aan de gate geëscorteerd. Hier stapte ik in mijn vliegtuig naar Alice Springs, het rode hart van Australië.
Met nog een aantal tussenstops te gaan heb ik voor het eerst het gevoel dat ik begin aan mijn weg terug naar Nederland. Ik ben er nog niet uit wat ik van dit dubbele gevoel moet vinden..

Bart

Zoals aangekondigd, een nieuw filmpie:
- Meester Bart in Australië – Howdy Partner
http://www.youtube.com/watch?v=NAANmbG-b_s