I’m coming home!

Hong Kong, Amsterdam, Zuidhorn & Werchter!

Inmiddels gearriveerd in Nederland, heb ik besloten mijn ‘memoires’ af te ronden. Nadat ik jullie op de hoogte had gebracht van mij laatste dagen in Australië, stapte ik niet veel later op de bus richting het vliegveld, waar het overigens toch best een trieste bedoening was. Mijn laatste beltegoed werd gespendeerd aan de contacten die ik had opgedaan en met de spreekwoordelijke lach en traan nam ik afscheid van mijn geliefde Australië en stapte ik in het vliegtuig naar Hong Kong.

Ik had na het wijzigen van mij originele vlucht, nog maar één dag over om te besteden in Hong Kong. En om eerlijk te zijn had ik er maar bar weinig zin aan. Ik was inmiddels wel klaar om te vertrekken en huiswaarts te keren en had zowaar zin in het moment om de aankomsthal in te stappen en vriend en familie te begroeten. Ik had absoluut geen behoefte om nog eens 20 uur te moeten rondsjouwen in een enorme stad…

Gelukkig duurde dat gevoel maar even en werd ik na 9 uur vliegen (en een poging om te slapen) al snel geprikkeld door een nieuwe uitdaging. Toen ik mezelf uit de vlieghaven loodste regelde ik een hele foute sightseeing bus-tour langs enkele hot spots van Hong Kong.

Net zoals bij mijn bezoek aan Dubai liep ik buiten tegen een enorme muur op van warmte en vocht. Zo’n 85% luchtvochtigheid gepaard met de pak ‘m beet 32 graden zorgde voor een mistige dikke lucht en natuurlijk de nodige transpiratie.
Ik verbaasde ik me over de grootte van Hong Kong, onvoorstelbaar hoe groot dit stukje China is. De gigantische havenstad bestaat uit enkele eilanden voor de kust van het vaste land van China, die met enorme bruggen aan elkaar verbonden zijn.

Dit en nog veel meer feiten en weetjes werden mij verteld door ‘Wallie’ of ‘Willie’, onze ‘mister Miagi’ look-a-like! Een typische Chinese tolk en tour-guide; mooi accent, driftig enthousiast en alles onder controle. Al kostte het hem wel wat moeite om ons allemaal bij elkaar te houden in de drukke stad.
Na een look-out maakten we onze weg naar de drukke stad waar we behalve een tempel bezochten ook een markt op gingen. Na de overmatige geur van wierook en de bergen prullaria gingen we via de waterkade en de veerboot naar de binnenstad.

Hier werden we, inclusief een returnticket terug naar het vliegveld, gedumpt. In dit bruisende drukke centrum stond ik een beetje in dubio. Allereerst was ik blij dat ik (eindelijk) de vrijheid had om zelf rond te kijken en Mr.Willie gedag te zeggen. Maar ik stond ook middenin een chaotische binnenstad waar ik liever niet wou verdwalen.
Voorzichtig verkende ik de straten en steegjes opzoek naar een ‘echt’ bordje chinees eten. Het kostte me wat moeite dat te vinden, aangezien ik de eerste paar honderd meter werd doodgegooid met allerlei fastfood ketens.

Toen ik de noedels had weggedrukt ging ik zowaar shoppen, ja hoor, het moet niet gekker worden. Al duurde het even voordat ik had ontdekt wat de prijs was van de Hong Kong Dollar vergeleken met de Australische Dollar. Uiteindelijk kocht ik voor twee tientjes een nieuw paar Allstars en snelde niet veel later met de metro naar het vliegveld waar ik wat achterstallig schrijf en foto-uitzoek werk deed.
Vredig wachtte ik tot ik weer kon boarden voor mijn vlucht naar Amsterdam.

De indrukwekkende skyline, volgepakte straten en bizarre taalbarrière maakte mijn korte bezoek aan weer een compleet andere cultuur tot een groot succes. Toch was ik wederom blij om in het vliegtuig te zitten.
Tijdens deze dertien uur durende vlucht probeerde ik het aanbod aan films te weerstaan en wat rust te pakken, omdat ik de volgende ochtend weer vroeg zou arriveren. Voor mijn doen is dit redelijk gelukt en enigszins fit arriveerde ik in Amsterdam.
Het duurde even voordat we het vliegtuig uit konden en ook de vastzittende koffers deden mijn rentree ietwat vertragen. Toch kwam ik niet veel later de aankomsthal binnenlopen. Teleurstelling overheerste de eerste seconden toen ik geen bekende gezichten zag. Shit, hier was ik al bang voor, te vroeg. Het was ook nauwelijks 7:00 uur ’s ochtends. Maar al snel hoorde ik wat geschreeuw uit de nabij gelegen restauratie. Naast de Moeders en trouwe viervoeter Doenja, was er ook een volgwagen meegereisd naar Schiphol met Inge, Niels en JP. Geweldig natuurlijk.

Het weerzien was natuurlijk te gek, niet als in de film, met slow-motion en tranen maar wel geweldig om weer terug te zijn. Net zoals de eerste begroeting verliep de rest van de dag ook in een roes. Mijn Jetlag werd keurig onderdrukt en ’s middags was er tijd voor familie en vrienden. Nog voor de kwarktaart op was werd ik verwacht in ‘de Opstal’.
Ondanks de gesloten status en de afwezigheid van kroegbaas Herman, werd Niels de sleutel toevertrouwd en was de tuin gevuld met vriendjes. Na tienen werd de o-zo-lekker-zittende barkruk opgezocht en het schenktempo door Niels opgevoerd. Tegen twee uur was Jetlag de baas en vervoerde ik mezelf naar mijn ouderlijk huis, een hele vreemde gewaarwording.

Zo hard als meneer Jetlag mij geveld had, zo ontwaakte hij me ook de volgende ochtend. Tijd om te wennen was er niet, want vandaag gingen we met de camper naar België. Binnen 24 uur zwaaide ik de ouders weer uit en vertrok voor 5 nachten naar het Rock Werchter Festival.

Een prima tussenfase om mijn reis te overdenken, te reflecteren, te genieten van m’n terugkomst en me op te maken voor het ‘echte’ leven in Groningen. Ehhm nog even niet, dat kon ik wel vergeten. De achtbaan suisde gewoon voort en het werd natuurlijk één groot gekkenhuis.
Tijdens de heerlijke festivalsfeer genoot ik wel optimaal van het gezelschap van mijn vrienden en van geniale optredens van onder andere; Anouk, Bruno Mars, Brandon Flowers, Iron Maiden en Coldplay!

Om het hele avontuur af te ronden zal ik ook melden hoe het echte acclimatiseren is verlopen. Al moet ik daar eerst nog even mee beginnen. Even geduld nog dus..

Groet Bart