Into the Wild! - Tasmanië: Deel 1

Oké, vanuit een Hostel in Hobart waar ik eindelijk weer over de luxe van de 21e eeuw beschik, hier het eerste deel van mijn avonturen in Tassie. Het is als een roes voorbij gegaan. Gemaakte notities komen van pas, maar het grootste deel van dit verhaal schreef ik tijdens mijn verblijf in ‘Cradle Mountain’. Gaat u mee terug in de tijd?

Dag 1-2; Hobart, Devonport!

Op het moment dat ik in het vliegtuig stapte was de toekomst compleet blanco. Door alle drukte van de afgelopen dagen had ik geen tijd gehad om fatsoenlijk uit te zoeken waar ik naar toe wilde. Wel had ik een aantal dingen gelezen en gezien, echter geen flauw in welke volgorde ik wat ik wilde bekijken en op welke manier.
Het plan was om een hostel op te zoeken in Hobart om vervolgens de reis te plannen, waar die me zou brengen mocht Joost weten. Als ik een reispartner zou treffen zou dat prima zijn, maar zag het eigenlijk juist wel zitten om Tassie in m’n uppie te verkennen.
Heerlijk gevoel om alle kanten op te kunnen! (tegelijk natuurlijk ook best spannend) Precies zoals ik het wou.

Voor de mensen die het niet snappen ff een kleine update; ‘Tassie’ is Tasmanië, een deel van Australië. Het heeft een vergelijkbare oppervlakte als Nederland, erg comfortabel reizen dus vergeleken met Australië. Het grootste deel van Tasmanië is beschermd natuurgebied en er wonen maar 500.000 mensen!

Eenmaal in het ‘visitor information centre’ was ik druk bezig al mijn plannen in een enigszins logische volgorde te drukken, zodat ik met auto of campertje het eiland over kon scheuren. Maar voordat ik fatsoenlijk op de kaart had gekeken ving ik na een lange tijd een Nederlandse gesprek op.
Zonder aarzeling, bruut als ik ben, bemoeide ik me met hun gesprek. Heel vreemd en ook wel grappig om weer Nederlands te kunnen praten.

De dames, Karin en Mary-Ann, stonden op het punt te vertrekken naar Devonport. De volgende dag zouden ze met de veerboot weer terug keren naar Melbourne. In al hun enthousiasme boden ze me aan om mee te rijden naar Devonport en natuurlijk zei ik ‘ja’. Behalve dat juist dit het plan was, waren het gezellige dames en beviel het idee om een dagje Nederlands te praten, me wel.

Even later scheurden we, aan de linkerkant van de weg, dwars door het hart van Tasmanië! Supervet! Geweldige natuur en heerlijke wegen; helemaal niemand op de weg. Helaas hier en daar wat aangereden wild. Aangekomen in Devonport zochten we naar een goede plaats om te overnachten en ik bood de dames, in ruil voor de lift, hun laatste avondmaal aan.

Het mocht even duren, maar uiteindelijk vonden we de supermarkt, de bottleshop en de ‘openbare BBQ’ (vaak te vinden bij de openbare campingplekken) Wat een geniale uitvinding! Na een royale zweversmaaltijd in de ijzige wind hebben we de gezellige avond voortgezet in de auto. Dit was tevens onze slaapplek en behalve knus en gezellig ook erg krap en koud!

Na een nacht van amper slapen zette ik de dames op de boot en realiseerde me dat ik nu ineens aan de andere kant van Tasmanië stond en dat dus alle plannen compleet door de war waren. Het grootste probleem was de stad zelf. Als je ergens niet wil zijn is het Davenport wat een vals, gemeen, ‘schraal’ gat is dat zeg. Wonderbaarlijk dat we zo’n vette avond hebben gebouwd daaro.
Het koste me allereerst ellendig veel moeite om een auto te huren, dat ik bijna besloot om terug te reizen naar Hobart. Uiteindelijk lukte het me om vlak voor donker m’n ‘plannen’ enigszins op een rijtje te zetten, alle inkopen te doen en een auto onder mijn kont te hebben. De witte Hyundai, geen flauw idee wat voor soort, is behalve mijn transportmiddel ook mijn slaapplaats en beste vriend de komende 11 dagen!

Eenmaal ‘on the road’ was geweldig! Supermooi, wel heel erg wennen aan de andere kant van de weg. Jaja ik hoor jullie al denken, er waren gelukkig weinig huizen (lees; dakgoten) langs de weg! Voornamelijk het schakelen met links is heel vreemd en het feit dat de bediening voor de ruitenwisser en de richting aanwijzer omgewisseld zijn is gewoon frustrerend.
Toch werd dit ‘vrije’ gevoel een beetje onderdrukt door het gemis van de dames. Ineens was ik toch best wel alleen. Naja, gas er op en via een aantal mooie bezienswaardigheden op naar Stanley. Hier zou ik mijn eerste nacht doorbrengen. Het raadsel van alle dode dieren langs de weg was me ook ineens duidelijk. Want alle dieren komen ’s nachts naar buiten en het is op sommige stukken werkelijk waar buideldieren ontwijken. Ik was blij en aardig kapot toen ik op een ‘rustplaats’ m’n waggie had neer geplant.

Dag 3; Stanley & Cradle Mountain

Ik werd wakker in Stanley, een klein vissersplaatsje in het Noordwesten van Tasmanië. Dat ik in de nacht m’n oriëntatie een beetje was verloren werd wel duidelijk. Ik had namelijk gepland om met ‘ocean vieuw’ wakker te worden. Echter had ik mezelf aan de verkeerde kant van het eiland neergezet. Een half drooggelegd stuk wad met wat duinen was een enigszins teleurstellend maar toch verrassend resultaat. Ik had wel heerlijk geslapen en het was 10 uur geweest toen ik na m’n ontbijtje Stanley ging verkennen! Behalve van de visserij leven ze hier van één grote toeristische attractie, namelijk ‘Circular Head’, ook wel liefkozend ‘the Nut’ genoemd. Aan het einde van het schiereiland doemt namelijk vanuit het niets een enorm vulkaan achtige rots op.
Natuurlijk ben ik op onderzoek uit gegaan, wedstrijdje gedaan met wat oudjes die met de lift omhoog gingen en natuurlijk was ik eerder. (Ja, heel sneu dat ik dat weer moet vermelden..)
Ik kwam eigenaardig veel Australiërs tegen die met (pensioen)vakantie waren, maar dit leverde me leuke gesprekken op samen met geweldige uitzichten op de kustlijn.
Deze locatie gaf ook weer goede faciliteiten, naast de toiletten was er wederom ook een barbecue!

‘Scenic Vieuws’ was het nieuwe codewoord op de terugreis. Bij elk bruin-wit verkeersbord trap ik op de rem, want dit betekend dat er wat leuks valt te zien. Zo heb ik geluncht (en gedouched) bij ‘Guide Falls’ een kleine waterval. Daarna was het weer gas op de ket, radio op 10, ramen open en meebleren uit volle borst. Want heel Tasmanië (en Joep) mocht weten dat ‘I just came to say; Hello‘.

Op naar ‘Cradle Mountain – Lake St. Clair National Park’, mijn grote missie voor Tasmanië.
Dit nationale park is een ‘must-see’ en staat vooral bekend om zijn ‘Overland-track’ die van het noordelijkste puntje (Cradle Mountain) naar het zuidelijkste puntje (Lake St. Clair) leidt. Dit duurt zo’n 6 tot 8 dagen en dat is helaas net te lang voor mij. Gelukkig zijn er genoeg andere tochten te maken. Om 17.15 uur kwam ik het enorme parkeer terrein op en pakte gelijk de shuttlebus naar het diepste punt in het park. Ik besloot een korte wandeling te maken want de laatste bus uit het park ging om 20:20uur.
Echt onvoorstelbaar hoe ontzettend mooi het daar is, wat een ongerepte natuur. Nog nooit zoiets gezien. In de 2 uur die ik heb rondgesjouwd heb ik werkelijk alles gezien. Bergen, meren, look-outs, beekjes, afgronden, watervallen, je snapt het wel ‘scenic vieuws’. Maar voornamelijk de dieren waren fenomenaal, ze laten zich voornamelijk tegen het vallen van de nacht zien, en hoe! Meneer Wombat en mevrouw Kangoeroe gingen een uitgebreide fotoshoot aan. Toen de zon ondertussen verdween achter de bergen en een prachtige rode lucht boven Cradle Mountain achterliet was ik net op tijd voor de shuttlebus, die mij vervolgens nog trakteerde op een aantal Walliby’s.
Voor het slapen gaan deed ik nog een laatste ronde over het kamperterein en zag dat ik genoeg vriendjes om me heen had die nacht. Je had me moeten zien; auto ‘nacht-klaar’, slaapzak aan, lampje op m’n hoofd, deuren op slot en druk bezig met dit verhaal ;) Te gek, wat een topdag, de volgende dag zou ik naar de top gaan!

Dag 4-5: Cradle Mountain.

Brrrrrrrrrr!! Goeiedaghap, wat was het koud die nacht, echt niet normaal! Maar de strak blauwe lucht en de opkomende zon maakten veel goed! Niet zeuren, de voeten kleurden na het ontbijt al aardig bij en al snel stond ik midden in het park. Zoals gezegd was vandaag de grote tocht naar de top! (1545 meter) Wat, mede door een lastige einde, een mooie uitdaging zou moeten zijn, (maar hopelijk niets vergeleken met m’n avontuur in ‘the Prom’).

Toen behalve mijzelf ook de zon begon te klimmen, bleek al snel dat dit een ongewoon mooie dag zou worden. Het is hier zeer ongewoon dat het op deze hoogte onbewolkt is, laat staan de zon zo fel schijnt (gemiddeld zo’n 30 dagen in een jaar!), daar had ik wel bevroren tenen voor over! De tocht was geweldig, alle ‘vieuws’ van gisteren werden overtroffen, wat een aantal schiere ploaties opleverde!

Minstens zo veel te zien als in ‘the Prom’, maar ontzettend verschillend. Dit heeft vooral met de hoogte te maken. Voordat ik aan de klim begon, was ik al in een hoog gelegen gebied. En in plaats van de (zoute) zee zijn er hier een heleboel (zoete) berg meren. Dit resulteert in een enorm andere omgeving en beplanting. Natuurlijk is Tasmanië in het algemeen een stuk natter en kouder.
De steile paadjes die me omhoog voerden naar de top dienden vaak ook als beginnende beekjes . Reuze handig dat de waterval zo gezellig dichtbij is, maar voor het loopcomfort niet zo fijn. De ondergrond is erg anders en het (dus soms natte) gesteente zit vaak los en is gemeen hoekig.
Mijn snel nat wordende kunstgrasschoenen met flexibele zooltjes en nopjes hebben het er maar zwaar mee. Gelukkig zijn ze wel licht en brengen ze me snel en blaarvrij naar de top.

Ze zeggen wel vaker dat de weg naar de top zwaar is, pff dit was ff andere koek. Genieten! Met handen en voeten moet de laatste diep zwarte piste beklommen worden. Voornamelijk het allerlaatste stuk was onvoorstelbaar, allemaal losse stenen en bijna kaarsrecht omhoog. Het was dan ook puzzelen om het topje te bereiken. Aangekomen op een vierkante meter bovenop de berg zag ik dat ik eigenlijk net niet op het hoogste punt was gekomen. Natuurlijk klom, sprong en puzzelde ik mezelf via de bergtoppen naar het hoogste punt, wat uiteindelijk het allermooiste was. Daar trof ik ineens meer volk en ze keken ook verbaasd naar de alternatieve route die ik had genomen. Het uitzicht was hier eigenlijk minder mooi en later op m’n weg naar beneden zag ik dat ik in m’n enthousiasme een afslag had gemist. In plaats van schuin omhoog naar de bergtop, was ik rechtdoor geknald en dat verklaarde een hoop. Lekkert.

De terugweg liep ik om ‘Dove Lake’ heen en passeerde, angstaanjagende hellingen en mooie meertjes. Heel relaxed vervolgde ik mijn weg terug naar de vallei, passeerde nog een mooie ‘Echidna’, om vervolgens op m’n gasstelletje eten te gaan maken. Wat een geniale dag, het weer en de omgeving was echt overweldigend. Nadat ik op de nabij gelegen camping had gedoucht besteed ik de avond bij de openhaard samen met Laura en Mariam, twee dames die ik die middag ergens onderweg had ontmoet.

Met dezelfde dames liep ik deze dag, goed bijgekomen van de zware dag, een nieuwe tocht. Een aantal paden had ik al belopen, maar met name het totaal omgeslagen weer maakte het een tikje teleurstellend. Wolken en wind was het thema vandaag, erg koud dus.
Wel aangenaam was het gezelschap onderweg. In plaats van ‘usual smalltalk’ onderweg nu ook wat diepgaandere gesprekken en dat was leuk. Een beste tocht was het resultaat en na het eten was het afscheid nemen en op weg naar Launceston. De Franse Laura gaat met me mee die kant op. Het is leuk om iemand bij me te hebben en wel zo voordelig.
Met een geweldige zonsondergang én bramen, namen we langs de weg afscheid van ‘Cradle Mountain’. Naarmate we daalden tijdens onze reis steeg de temperatuur en kwamen we ’s nachts met prettige temperaturen aan in Launceston.

Dag 6: Launceston

Heerlijk geslapen, geen afgevroren tenen voor de afwisseling. Voorgaande nacht had ik geparkeerd naast een camping waardoor een gratis warme douche een welkome uitdaging was. We gingen ontbijten bij ‘cataract gorge’. Dit is een soort vallei-achtige recreatie plaats in Launceston.
Één van de twee rivieren stroomt hier door de bergpas en vormt een bassin. Daarnaast maken, de stoeltjeslift, de wandelpaden, het zwembad, het grasveld, de diverse bruggen en de fel brandende zon het een waar walhalla.
Na het eten hebben we er natuurlijk een heel stuk rondgesjouwd en na een wandeling van zo’n 3 uur hebben we een duik genomen in het zeer koude water. Geweldige plek om te zwemmen! Op de barbecue en met mijn eigen trouwe gaspitje heb ik heerlijk gekookt. Genieten dus!

Het plan is om via de Oostkust verder naar het Zuiden te reizen, er is nog zo veel te zien. Laura vliegt over een paar dagen terug en heeft besloten om tot die tijd te blijven hangen. Lees er binnenkort alles over in ‘Tassie; deel 2’

Zo, nu iedereen weet dat ik nog leef, ga ik ff sociaal doen in mijn nieuwe hostel. De goddelijke warme douche heb ik al getest en ik zal nu het gasfornuis even proberen. Wat een luxe…

Groet Bart