Into the Wild! - Tasmanië: Deel 2

Hier is die dan, deel twee van de avonturen op Tasmanië. Mocht je op een gegeven moment denken; goh ik heb het gevoel dat ik ergens middenin val, dat klopt! Lees dan eerst ‘ff’ mijn vorige reisverhaal.

Na een paar geweldige eerste dagen was ik nu, samen met de Franse Laura, op weg naar ‘Mount William National Park’ wat na het geweld van de afgelopen dagen een kleine teleurstelling bleek. De ontmoeting met een aantal lokale mannen (ze zouden zo gecast kunnen worden voor Lord of the Rings) bleek het hoogtepunt, geweldige gasten.
We gingen via Binalong Bay snel door ‘The Gardens’ wat het begin van ‘the Bay of Fires’ moet zijn. De noordoostkust staat bekend om haar diverse witte stranden, en na enig dubben kozen we ‘Sloop Reef’ als thuishaven. Waar we na het ondergaan van de zon op de rotsen van een verlaten strand in het donker dineerden. De taakverdeling was simpel, ik kook en zij maakt het schoon.

De volgende ochtend herhaalden we dit ritueel bij het ontbijt en het was wederom een geweldige dag. We begonnen onze tocht langs ‘the Bay of Fires’ bij een mooi stuk strand. Wat na een rotsige onderbreking vervolgde in weer een onvoorstelbaar mooi verlaten strand. Erg ver zijn we niet gekomen, ik denk bij de 3e inham was de verleiding te groot en namen we een duik in het ijskoude zeewater. Dan merk je ineens dat je toch best wel dicht bij Antarctica bent.

Gelukkig was het snikheet en werd het bakken op het strand! Helemaal niets en niemand te bekennen! Alleen op de wereld. De vissersbootjes en de nieuwsgierige meeuwen leken het enige teken van leven.
Loom van de zon vertrokken we een aantal uren later naar ‘Freycinet National Park’. In de auto was het wederom genieten van het avontuur en de omgeving. Scheurend met de zon op het dak en de oceaan op bakboord (Wat een woordspeling ook weer) deed het me denken aan de eerder beschreven ‘Great Ocean Road’, gelegen in de buurt van Melbourne.

Opnieuw half in het donker, aten we aan de rand van het park ons avondmaal en kozen een plekje bij ‘Friendly Beach’, wat er bij de nachtelijke aankomst eigenlijk niet heel erg vriendelijk uit zag. De volgende ochtend bewees het haar tegendeel en was een bijzonder vriendelijk ontbijt op het strand het gevolg.
‘Frecinet (fray-ci-nay) National Park’ is vooral bekend om haar ‘Wineglass Bay’ (de vorm uiteraard) maar biedt ook een aantal andere mooie wandelroutes door bergen en dalen.
Het deed me denken aan mijn avonturen in ‘the Prom’. De stranden en look-outs waren fenomenaal en de weergoden waren ons goed gezind. Toch waren de paden wat kort, niet echt uitdagend. Dit was in zoverre wel een voordeel voor Laura, die niet over dezelfde versnellingsbak en uithoudingsvermogen beschikt als ik. Toch koos ze ervoor om na de 3 uur durende tocht, ook de top van ‘Mount Amos’ te beklimmen. Wat een zeer steile en lastige klim bleek.
Mt Amos is namelijk een enorme rots met weinig zand en bebossing. Het was eigenlijk een blok steen waar je recht tegen op moest lopen. Door de schuine stenen hellingen was het bijna een speurtocht naar de top.
Maar de grootste vijand was de wind, zij deed haar best om ons letterlijk van de berg te blazen. Laag bij de grond blijven was dan ook essentieel en zowel omhoog al omlaag zorgde ze voor angstaanjagende momenten. Ik voelde me als een kind in de snoepwinkel, de lastige beklimming maakte me alleen maar energieker en na het wachten op Laura sprintte ik weer een stuk vooruit.
De beloning was groot toen we de top bereikten, een geweldig uitzicht over het schiereiland en al haar prachtige baaien was het resultaat.

Van het ene schiereiland reden we door naar het volgende; ‘Tasman Peninsula’. Met name bekend vanwege het erfgoed ‘Port Arthur’, een historisch nederzetting met een gevangenis voor Engelse criminelen. Met een tussentijds diner belandden we midden in de nacht bij een camping waar er prima illegaal gedoucht kon worden. Uiteindelijk kozen we ‘Cherry Beach’ als rustplaats waar de regen de volgende ochtend met bakken uit de hemel kwam.
Het druilerige weer nam onze ondernemende drift weg en we kozen ervoor om niet naar het (schunnig dure) ‘Port Arthur’ te gaan. In plaats daarvan werd het eieren bakken en stroom af tappen voor de ingang. Want ook hier, zoals op bijna alle rustplekken, natuurlijk een elektrische barbecue.
Met dit weer was alles een grote tegenvaller geweest, en eigenlijk was ik achteraf niet zo rouwig dat het op deze dag was. Ik dropte Laura ’s middags op het vliegveld en vervolgde zelf mijn weg naar ‘Mount Field National Park’.

Ik had erg genoten van haar gezelschap, zoals ik eerder al zei was het wat voordeliger, maar het is ook fijn om samen te reizen. Behalve leuke en diepgaande gesprekken hadden we geweldige en grappige momenten samen beleefd. Maarr, het was ook best prettig om weer op mezelf te zijn.

Zoals vermeld klapte ik m door naar ‘Mt Field’, een uitstekende keuze al zeg ik het zelf. Wat doe je namelijk op een regenachtige dag, dan ga je naar het regenwoud! Aan het eind van de middag arriveerde ik en wist verder niet echt wat ik kon verwachten.
Het enorm hoge dak van het regenwoud diende als perfecte paraplu. Ongelooflijk hoe groot die bomen hier zijn, nog nooit zoiets gezien. De ‘giants’ zijn zo’n 90 meter hoog, en sommige inmiddels al 200 jaar oud! Natuurlijk werd ik al spurtend door het bos wel nat van alle planten om me heen, maar had geen last van het noodweer wat gaande was. Door diezelfde regenval genoot ik van prachtige watervallen. Met name de 70 meter hoge ‘Russel Falls’ was zeer indrukwekkend!

Ik besloot avondeten voorlopig over te slaan zodat ik voor donker de weg omhoog kon verkennen. Met mijn inmiddels ‘gravel roads’ vertrouwede autootje klom ik de berg op. Op een zeker moment zag ik ineens iets wits op een verkeersbordje, het was sneeuw(!) en ik snapte eindelijk waarom mijn ramen steeds besloegen. Het was ijskoud daar en op een zekere hoogte was het ineens helemaal wit om me heen. Binnen 5 minuten rijden stond ik middenin Siberië en besloot na 2 minuten ijskoud foto’s maken rechtsomkeert te gaan.
In pikdonker heb ik tussen de opossums (ook buideldier) wat voedsel geprepareerd en koos ervoor niet verder richting de Zuidwesterse wildernis te reizen. Behalve dat het erg ver en verlaten was, was het veel te koud. Hier had ik behalve geen zin in, ook niet de juiste kleding voor meegenomen.

Ondanks dat ik de vorige avond aardig had doorgereden werd ik net na zonsopkomst vol energie wakker en besloot mijn laatste volle dag en nacht met de auto te besteden op een eiland voor de kust van Hobart. Na het bakken van de laatste eitjes parkeerde ik mezelf op de Ferry naar ‘Bruny Island’.
‘Bruny’ wordt door een uitgerekt en zeer smal stuk duin, genaamd ‘the Neck’, verdeeld in een noordelijk en zuidelijk deel. ‘South-Bruny’ was duidelijk een stuk aantrekkelijker en ik koos voor een tocht naar ‘Adventure Bay’. Vanaf dit mini dorpje liep ik door een natuurgebied wat uiteindelijk leidde tot ‘Fluted Cape’. Een drop-off van 300 meter, recht naar beneden! Angstaanjagende hoogte en een mooi uitzicht op ‘Pinguïn Island’.

Voordat ik mijn rit vervolgde naar ‘South Bruny National Park’, beklom ik de mossige ‘Mount Mangana’. Na pak ‘m beet 60 minuten glibberen door de jungle bereikte ik de top en genoot ik van helemaal niets… Al het ploeteren was voor niets geweest, want ik stond met m’n kop middenin de wolken. Het weer ging alle kanten op, maar dit typeerde, zeker het zuidelijke deel van dit eiland.

Op het meest zuidelijke puntje had ik meer geluk en was het net droog toen ik over het hek klom om de vuurtoren en haar prachtige omgeving te bekijken. Het weer was niet geheel prettig, maar gaf bijzondere weerspiegelingen in de lucht en op het water. Ik heb nog nooit zo veel regenbogen (tegelijk) mogen zien. Helaas nergens een pot met goud kunnen ontdekken…
Voor mijn kookkunsten en overnachting keerde ik terug naar ‘the Neck’, waar ik ’s nachts bij het vuur heb gezeten met een paar oude rotten in het vak! Je kent het wel, levensverhalen uitwisselen en wereldpolitiek oplossen.

Toen ik de volgende ochtend wél op tijd wakker werd voor de zonsopkomst reed ik, nog steeds in m’n slaapzak, naar de hoogste duin waar ik van een mooi schouwspel tussen wolken en zon genoot. Heb ondertussen ook een heel prettig radiostation ontdekt die het niveau van ‘Everts staat op’ wel evenaart.

Na wat ronddwalen in het noordelijke deel heb ik om 10uur de ferry gepakt om voor het terugbrengen van de auto, ‘Mount Wellington’ te bekijken. Dit is de enorme berg die waakt over Hobart. Ik had geen tijd, stiekem ook geen zin/puf, om mijn weg naar de top al lopend te zoeken. Behalve een joekel van een berg is het ook weer een gevalletje van stijve tepels op de top.
Een paar kleine wandelingen brachten me via rotspaden onder andere naar de ‘Organ Pipes’, waar de een na de andere sneeuwbui al over de berg raasde. Terug gekeerd bij de auto besloot ik natuurlijk wel even naar de top te scheuren om van het geweldige uitzicht te genieten. Dit is dikwijls een deken van wolken, maar het geluk was weer aan mijn zijde. Ik kon nu uitkijken over de stad met haar buitenwijken en over de zee met al haar (schier)eilanden. Echt genieten was er niet bij want het ‘woei’ als een malle waardoor het beheurlijk koud was!

Na het wassen van de auto, ondertussen meer bruin dan wit (Ik mocht eigenlijk enkel op geasfalteerde wegen rijden…hmm oeps), de auto, overigens zonder problemen, ingeleverd en bepakt en bezakt op zoek gegaan naar een hostel.
Was stiekem wel blij dat het avontuur voorbij was. Niet eens vanwege de beperkte faciliteiten en het gebrek aan luxe, maar vooral vanwege de overkill van nieuwe invloeden en avonturen. Heb echt even nodig om het een plek te geven. Dat klinkt een beetje dramatisch, maar heb in een korte tijd zo veel gedaan en gezien (waar ik natuurlijk zelf voor koos), het was dan ook lekker om even niets te hoeven in mijn hostel.
Natuurlijk was het daar ineens ook wel heel erg fijn om een bed, een douche en stroom te hebben. Maar ik heb echt enorm genoten ‘in the wild’. Simpele dingen leer je echt waarderen. Heb tijdens het lopen door de bergen echt het gevoel gehad dat ik ‘een met de natuur’ was.
Ddat klinkt misschien een beetje vreemd, maar het is lastig uit te leggen. De mensen die ‘Into the Wild’ hebben gezien zullen het misschien wel begrijpen.

De laatste dag heb ik lekker rustig aan gedaan; geen puf om heel Hobart te doorkruisen maar natuurlijk wel de haven bekeken. Ik moet zeggen dat ik best gecharmeerd ben van deze stad. Het barst hier van de geschiedenis; het is net een beetje alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Oud Engelse gebouwen en wijkjes zoals ‘Battery Point’ en de ‘Salamanca Market’ tekenen deze koloniale havenstad. Behalve de Engelse roots (Voornamelijk het verdrijven van de Aboriginals en het opsluiten van haar zwaarste criminelen) zijn hier en daar ook nog wat Nederlandse restjes te vinden. (‘Abel Tasman’ en ‘Von Diemens Land’) Zoals altijd waren ook wij geen lieverdjes.

Om tot een afronding van weer een lange update te komen, kom ik na 1967 gereden kilometers tot de volgende conclusie. Tasmanië is gewoon een geweldige plek. Zeker ideaal om met 4 wielen onder je kont te verkennen. Helaas wordt Tassie door de inwoners van het ‘vaste land’ erg ondergewaardeerd en zelfs vaak ‘gepest’. Natuurlijk doen wij dat ook met Friesland, maar snap het toch niet zo goed. Tasmanië is net als Australië heel divers, maar hanteert niet de enorme afstanden als op het vaste land. Elke 5 minuten rijden kan je in een nieuw land brengen. Helaas kan ook elke 5 minuten het weer omslaan. Een echte aanrader voor iedereen die in de buurt is!


Goed, dat was Tassie. Na het plaatsen van vorig bericht heb ik met bijzonder veel genot m’n inbox doorgespit. Het koste me wat tijd, maar bedankt voor alle leuke berichten. Tof om ook van jullie te horen hoe het aan de andere kant gaat! Het was echt een uitkomst dat er hier behalve stroom ook onbeperkt draadloze Wi-Fi is. Ook dat onderscheid Tasmanië van de rest van Australië;)

Morgen vlieg ik weer terug naar ‘thuishaven’ Melbourne. Best wel zin om weer terug te zijn bij de jongens. Voordat ik me daar opmaak voor een nieuw avontuur zal ik eerst nog even het nachtleven van (Ho)Bart verkennen!

Geniet van de foto’s, ik hoop dat het een beetje overeenkomt met de verhalen. Het is werkelijk hartverscheurend om keuzes te maken (waar ik al zo’n held in ben) welke ik online zet. Werkelijk waar ik heb zoveel mooie foto’s. Potentiële world-press nominaties worden gewoon niet gepubliceerd! Het is schandalig!;)

No worries!
Bart!
Oh ja en als je denkt; wordt Bart dik? zie ik schaduw onder zijn kin? krijgt hij een onderkin!?
Dat is nou mijn mannelijkheid, mijn trots! 10 dagen broeden en dan heb ik 12 verdwaalde haren op
mijn kin! (Hmm het zal wel aan de moeders liggen;)