Golden Plains Festival

‘Golden Plains Festival’

Zoals jullie misschien wel weten is het hier zomer, overigens een waardeloze zomer als ik de klagende Australiërs mag geloven, maar ik vind ‘m geweldig. In mijn beleving is elke dag met een korte broek en teenslippers een overwinning op het conto van Moeder Natuur.
Moeder Natuur, is ons hier in Zuid Australië behalve de wisselende buien en temperaturen, vrij gunstig gezind. Helaas hebben andere delen van Australië en de wereld het zoals jullie weten erg zwaar met al het natuur geweld. Verschrikkelijk.

Ondanks het wisselende weer blijft het zomer. Je weet natuurlijk wat dat betekend. Ik hoor je denken; ‘met klamme oksels richting het strand, om na een frisse duik een witbiertje weg te drukken’? Nee, zomer betekent, net als in Nederland, Festivalseizoen!
Nou is Melbourne al een geweldige bruisende stad, maar in deze tijd is geen dag/straat hetzelfde. Er gebeurt overal wel iets en elke dag is er wel ergens iets te doen. De afgelopen 2 weken stond ’City of Melbourne’ in het teken van het ‘Food & Wine Festival’ wat eigenlijk een dekmantel is voor allerlei andere organisaties om wat te kunnen/mogen organiseren.

Melbourne, een culturele eyeopener, staat in bloei! Zo was laatst onze straat, één van de drukste kruispunten in Melborune CBD (Central Business District, jaja wat leren we veel) afgezet voor een multicultureel festival. Een paar dagen geleden was er langs de rivier het grootschalige en gratis ‘Moomba’ festival met dans, sport, cultuur, muziek, vuurwerk en waterskiën aan de gang. Fed. Square staat al dagen bomvol mensen die kijken en genieten van kookworkshops en ook de badplaatsen hebben culturele eendaagse festivalletjes die naast al het eten en drinken ook gezelligheid bieden voor jong en oud. Kortom je kan de deur niet uit of je staat alweer tussen de kraampjes.

Niet alleen binnen maar ook buiten Melbourne draait het festivalgebeuren op volle toeren! Afgelopen maandag was ‘Labour Day’ in Victoria. Wat simpelweg een vrije dag én automatisch een lang weekend betekend. Net als in Nederland heb je in dit weekend de festivals voor het uitzoeken en dat is dan ook precies wat ik deed. Zoals jullie waarschijnlijk weten is het bezoeken (en organiseren) van festivals iets wat ik graag doe, maar heb nu toch weer iets meegemaakt. Ik durf denk ik wel te zeggen dat dit misschien wel het grofste is wat ik ooit heb gedaan.

Via het immens populaire ‘Gumtree’, een vergelijkbare site als ‘marktplaats’ ging ik op zoek naar een festival. Ze bieden en vragen namelijk niet alleen om producten op de site, maar ook om diensten. Zo kun je vragen om een lift, maar je kan je gezelschap ook aanbieden.

Nou staat mijn hele reis en verblijf hier in het teken van het aangaan van uitdagingen. Die brengen me namelijk nieuwe ervaringen en geweldige avonturen. Dit betekent echter wel dat ik dikwijls in situaties terecht kom, die me onbekend zijn of waar ik me niet helemaal aangenaam in voel. Gelukkig is de beloning na deze minder plezante situaties vaak dubbel zo groot, omdat je behalve waarschijnlijk iets leuks hebt gedaan, ook iets hebt overwonnen. Maar goed dat is toch altijd weer de vraag…

Na Tasmanië, wat met hoge ups en minimale downs een geweldig avontuur was, was ik vol vertrouwen en werd dit mijn nieuwe uitdaging. Ik had nog maar een paar dagen te gaan dus moest opschieten. Vanwege de tijdsdruk koos in voor een festival in de buurt van Melbourne.
Via een advertentie voor het ‘delen van een auto, voedsel, tent en plezier’ koos ik het voor mij totaal onbekend ‘Golden Plains’ festival. Ze hadden nog een plekje over en via de mail had ik dus een festivaldate, nu nog een kaartje.
Zoals altijd zijn er veel mensen die om diverse redenen niet kunnen en ook internet stond bol van de kaarten. Je moest wel een beetje geluk hebben want het ging razendsnel, daarnaast ging ik natuurlijk voor de scherpste deal. Het was even zweten maar gelukkig kwam ik terecht bij ene ‘Jo’. Voor dat ik het wist stond ik de volgende dag in een van de 6 enorme chique liften van het ‘Hilton Hotel’ op weg naar de 2e verdieping (Spa resort) om mijn kaartje af te halen.

Je kunt misschien begrijpen na deze al uiterst vreemde ervaringen ik op het punt was gekomen van; Hmm oké, ik ga dit weekend naar een compleet vreemd festival met dito mensen, Wat zal dit worden... Maar goed, alles was tot dusver vrij aardig verlopen.

Dit kon natuurlijk niet lang goed gaan en kort na mijn euforische ticketbemachtiging in het Hilton werd me al duidelijk dat het niet zo soepel bleef gaan. Om een lang verhaal, met veel emails en telefoontjes heen en weer, kort te maken: Het 4tal mensen waarmee ik zou gaan beperkte zich uiteindelijk tot een enkeling. Ook het huren van de auto bleek een probleem en we gingen om diverse redenen met het openbaar vervoer.
Zo stond ik de volgende dag in de supermarkt, met de zeer beperkt Engels sprekende Chileense Edda, inkopen te doen voor een festivalweekend, geen flauw idee wat daar aan te treffen. Enkel wetend dat ik in ieder geval de komende 2/3 dagen en nachten met haar opgescheept zat .
Hoe oncomfortabel is die situatie. Wacht even, 10 minuten later moesten we zelfs nog haasten voor de trein met pak ‘m beet 30 kilo (alcoholische versnaperingen) op m’n rug! Dat was pas oncomfortabel ;)

Maar goed, vol goede hoop, energie en enthousiasme gingen we op weg (een lange weg). Tijdens onze gesprekken, vaak met handen en voeten, bleek Edda natuurlijk een ontzettend aardige dame. Ook een tikje vergeetachtig, want halverwege kwam ze erachter dat ze haar ticket was vergeten!
Oké, en even later was ik nog in m’n eentje over, positief als ik ben, hield ik de moed er in. Het feit dat ik op dat moment, in tegenstelling tot al het andere, in ieder geval wél wist wat de inhoud van m’n backpack was, was dat in deze situatie uiterst bepalend.

Een kleine festival update; De naam van het ‘Golden Plains Festival’ is afgeleid is van de naam van de plaatselijke regio. Om hier te komen neem je de trein naar Geelong, wat na Melbourne de grootste stad van Victoria is. Pak hier de bus naar Meridith en rijdt zover je kunt. Meridith is zo’n typisch plattelands dorpje waar de tijd al jaren stilstaat. Je snapt misschien wel dat je op dit punt al aardig buiten de bewoonde wereld bent, maar speciaal voor deze situatie is er nog een bus, die je vervolgens nog een uur verder het niets in brengt. Dames en heren dit noemen wij; ‘the Great Outdoors’
En in deze prachtige weelde van bultige weilanden en stukken bos vind je ‘Meridith Supernatural Amfitheater’. Een uitgestrekte heuvel met hier en daar een boom die uitzicht geeft op een enorme schuur die twee keer per jaar wordt omgetoverd tot podium.
Het pas 5 jaar oude ‘Golden Plains’ is namelijk het kleine zusje van het ‘Meridith Festival’ wat al veel langer bestaat en plaatsvindt in december. Natuurlijk verloor dit al groter wordende festival haar charmes en vandaar werd er met Golden Plains nieuw leven geblazen in een oude bekende.
Na alle festivalgekte verdwijnt het uitgestrekte festivalterrein met haar campingplaatsen (foodcourt, cinema, reuzenrad, toiletten etc.) en keert naast de rust, ook de boer met zijn koeien weer terug.

Wonderbaarlijk was Edda, met een beetje hulp, op tijd terug voor de bus en samen kwamen we aan bij de receptie. Ontdek je plekje was het motto! Zet je tent maar ergens neer en geniet van het weekend. Tactisch kozen wij positie in het bos en werd de tent opgezet.
Voor de mensen die wel eens een tent opzetten, jullie weten maar al te goed dat dit een zeer riskante bezigheid is. De beste huwelijken gingen gemakkelijk kapot bij het opzetten van een tent. Samen tenten opzetten is qua vakantieruzies misschien zelfs wel gevaarlijker dan het ook zo verschrikkelijke ‘onder grote druk kaartlezen’ (en de afslag missen) in de auto.
Maar gelukkig kwam er geen fysiek geweld aan te pas en binnen mum van tijd ging de rits achter onze spullen dicht en bewogen wij ons richting het podium.

Wat ik hier aantrof was onvoorstelbaar. Ik ben op een aantal festival geweest, maar dit was een ongewoon prachtige setting. Naast een heleboel mensen (zo’n 10.000 gok ik) zag ik onderaan de heuvel een relatief klein podium. Heel simpel, heel eenvoudig maar ontzettend prettig en intiem.
Op het enorme festivalterrein is er maar 1 podium. Dit maakte het waarschijnlijk zo persoonlijk. Er waren weinig bewegende mensen en mede hierdoor meer dan genoeg ruimte. Ruimte en goed zicht voor iedereen, of je nou wil chillen in het gras, gewoon staan en genieten, dansen of zelfs frisbeeën. En natuurlijk was er meer dan genoeg ruimte voor bij het podium om compleet uit je plaat te gaan. Daar werd voor de variatie wel lekker knus op elkaar gedrongen zodat het stagediven en tegen mekaar omhoog springen wat eenvoudiger werd.

Al snel snapte ik waarom iedereen met de auto naar het festival ging. Behalve voor die ellendig lange rit, is een auto ook handig om spullen mee te nemen. Dat weten de ervaren festivalgangers hier maar al te goed, en dan heb ik het niet over een paar enkelingen die stoeltjes mee nemen. Nee, hele bankstellen worden aangesleept! Wacht, complete interieurs worden opgetrommeld en het bovenste deel van het amfitheater wordt voor het hele weekend omgetoverd in een grote woonkamer.
Naast de(hoek)bank wordt ook de overkapping (en de voetsteun, vloerkleed, tafel en koelbox) geïnstalleerd en is het genieten geblazen. Vooral van dat laatste. De koelbox biedt namelijk ruimte voor eigen drank en eten, waar tijdens dit festival niet moeilijk over wordt gedaan. Ik durf eigenlijk wel te zeggen die niemand überhaupt ergens moeilijk over zal doen tijdens dit festival.
Je betaalt een aardige bats geld, maar daar krijg je ook wat voor terug: Geweldige sfeer, goede muziek, zeer gewaardeerde bands in je zelfgemaakte huiskamer met je (goedkoop) goedgevulde koelbox binnen handbereik. Genieten!

Genieten, dat is ook wat ik gedaan heb. Lastig te omschrijven, maar ik zal je een paar situaties schetsen. Zoals je misschien wel kunt inbeelden zijn de mensen hier enorm vrij en de festivalorganisatie geeft ook aan om dit duidelijk over te brengen. Als dit voor jou betekend om je te verkleden dan is dat gewoon wat je moet doen. En zo denken er een heleboel mensen over! De gekste kostuums worden geprepareerd en complete dierentuinen komen voorbij. Eigenlijk is er niemand die echt helemaal casual door de test komt.
Rare hoofdeksels, vaak in de vorm van mutsen (want het wordt erg koud ‘s nachts) zijn niet ongewoon en ook is het heel gewoon dat je een (hele lange) stok meeneemt met iets wat de aandacht trekt. Handig om gewoon leuk mee te zwaaien, maar vooral handig om elkaar terug te vinden. Met meerdere aandachttrekkers moet je jezelf een beetje onderscheiden dus zo kom je van alles tegen. Lichtgevende pijlen, een uil met lichtgevende ogen, stoplichten en stokpaarden. Of til gewoon je vriend(en) of kind op, dat werkt ook goed.
Eigenlijk kan alles wel de lucht in, iemand voor mij heeft twee uur lang een cerealbox in de lucht gehouden en niet veel verder ‘stond’ een jongen met zijn twee krukken urenlang te zwaaien.
Maar het meest opgetilde object moet wel je eigen schoen zijn. De traditie hier is als volgt; vind je het vet en denk je dat dit jouw moment van het festival is!? trek je schoen uit en laat het zien. Dat betekent dat zeker tijdens de laatste nummers van een set er aardig wat schoenen de lucht in gaan! Wat overigens een geniaal gezicht is.

Ik had natuurlijk geen verkleedkleren (Was wel blij met alle mensen om me heen, toch het gevoel dat ik nog een beetje carnaval heb kunnen vieren) en ook geen aandachttrek-stok. Het duurde dan ook niet lang en ik was Edda kwijt. Niet dat ik hier heel rauwig om was. We hadden al eerder aangegeven dat we niet aan elkaar hoefden te plakken, bovendien was de taalbarrière mijn irritatiegrens aan het bereiken en de harde muziek hielp niet echt mee. Dus ik denk dat we beiden onze eigen weg zijn gegaan.

Per toeval was ik op het (volgens velen) ‘beste festival in de wereld’ terecht gekomen en schaamde me haast dat ik geen flauw idee had welke bands er speelden, ik had amper naar het programma gekeken. Via-via hoorde ik dat het zeker nationaal, maar ook internationaal grote namen betrof. Voor de liefhebbers even een greep uit het repertoire; namen als ‘Oz Mutantes’(Oude helden herleven) ‘Joanna Newsom’ (De stem van een engel achter een harp, tsja en een mooie schone) ‘Imelda May’(Rockabilly! mijn schoen-in-de-lucht-moment) en ‘Jamie Lidell’ (Enige echt bekende voor mij; voor jullie wellicht bekend van hits als ‘Multiply’ en ‘Another Day’), passeerden de revue. Dit zijn maar een paar namen van de zeer sterke en goede gevarieerde line-up.
‘Airbourne’ was in z’n totaliteit mijn favoriet. Echte rock; lange haren, gillende gitaren, gillende zanger, headbangende gitaristen, stagediven en blikken bier kapotslaan op je hoofd. Er kwamen mensen letterlijk bont en blauw (en bezweet) uit het publiek zetten. Te gek, diehard ACDC stijl!

Natuurlijk ontmoette ik van allerlei mensen, maar toch was hij daar dan eindelijk. Kort maar krachtig: ‘De Dip!’ Onvermijdbaar natuurlijk, het moest er een keer van komen. Geen heimwee, niet verdrietig, maar meer een vurige wens naar bekenden en vrienden. Ik genoot met volle teugen van alles wat er om me heen gebeurde, maar kon het op dat moment met niemand delen. Tuurlijk deel je het met alle mensen daar en misschien ook wel met je buurman waarmee je zojuist een biertje hebt gedeeld. Maar kennelijk was dat net niet genoeg.
Op de momenten wanneer je iets ontzettend gaafs doet ben je meestal in gezelschap van een dierbare en dat miste ik op dat moment. Het is overigens iets waar ik tijdens mijn hele reis tegenaan loop en wat ik natuurlijk al ver van te voren wist. ‘Alleen gaan’ naar Australië was dan ook de grootste barrière voor deze trip. Maar zoals gezegd, elke uitdaging geeft een nieuw avontuur.

Natuur lijk leer je genoeg mensen kennen en maak je vrienden, maar hoeveel heb je aan deze vrienden. Wat kun je opbouwen in een korte periode, hoe waardevol is het. Misschien nog belangrijker wat is het later waard.
Met één stopwoordje kan ik maanden Curaçao met Weit samenvatten en liggen we een uur in een deuk. En als Niels één liedje in de kroeg draait, wordt zo’n 4 week stappen samengevat. Als ik straks weer in Nederland ben, heb ik niemand met wie ik dit ‘echt’ kan delen en daar zie ik best wel een beetje tegenop.

Als je nu denkt; ‘nou Bart, ik besteed uren aan het lezen van je ellendig lange verslagen, ik heb eigenlijk het gevoel dat ik er live bij ben’. Begrijp me dan alstublieft niet verkeerd, want ik vind het geweldig dat jullie dit lezen, en waardeer jullie reacties enorm. Misschien schrijf ik daarom wel die enorm lange verhalen. Ik geef het een plaats, zadel jullie op met een nieuwe lap tekst en duik zelf weer in een nieuw avontuur! (hopend dat jullie met me mee gaan;))

Tot dusver had ik er eigenlijk verrassend weinig last van, ontmoette veel mensen en creëerde zelfs een vriendengroep om me heen in Melbourne. Maar dit was ff een klein momentje. Gelukkig van korte duur, want ik leerde al snel een stel vrienden uit Melbourne kennen. Toen ik mijn merkwaardige verhaal vertelde verdiende ik al snel respect en had ik behalve gezellige mensen, ook een lift voor de terugreis te pakken!

Ook de tweede dag waren het vergelijkbare taferelen; goede bands en een heerlijke sfeer. En niet geheel onbelangrijk; droog! Wel regende het ’s avonds ongeveer 20 minuten breekstaafjes. Honderden werden ineens de lucht ingegooid. En dat werd natuurlijk herhaald en herhaald. Geweldig gezicht!
Persoonlijk hoogtepuntje van deze dag waren twee simpele huis-dj’s die tussen twee bands door met wat vrolijke liedjes voor de dag kwamen. Een select gedeelte van het publiek, waarvan het merendeel uitgebreid verkleed was, begon in tegenstelling tot in de normale ‘pauzes’ uitgebreid te dansen, natuurlijk stond ik daar middenin.
Toen ze ‘Paul Simon’, uiteraard met ’You can call me Al’ draaide, vormde de al dansende menigte de bekende cirkel en er ontstond een ware ‘So you think you can dance’ dance-off.
Geweldige moves gezien, zo zag een giraffe de ‘electric boogie’ doen en Picachu deed een mooie handstand. Speciaal voor Steve (die behalve fan van dat nummer ook van de dance-battles is) heb ik een koprol en radslag gemaakt. Uiteindelijk monde de dance-off uit in een echte battle en werd een Pandabeer geveld door een Boer, maar met verassende moves wist de Panda (met wat hulp van de Krekel) toch te winnen. Dit werd bekroond met een bultje, waarna er aan het eind van de muzieksessie een enorme groepsknuffel ontstond! Lachen..

Genieten dus! Behalve genieten van de muziek, genoot ik wederom van een korte nachtrust.
En de volgende dag heb ik, na het afbreken van de tent, gedag gezegd tegen Edda. Onze dikke 4x4 nam plaats in de enorme file. Stapvoets namen we afscheid van ‘the Great Outdoors’. Deze aussies waren echt te gekke gasten, enorm gelachen in de auto! Samen met ‘Captain Morgan’ maakte we van onze brakke terugtocht een gezellige roadtrip naar de dichtstbijzijnde ‘Beergarden’ in Melbourne.
Perfectie werd bereikt in de tuin van een echte ouderwetse kroeg. Poeh, wat heb ik dat gemist! Met snacks in de bek en de zon in de nek evalueerden we het geweldige weekend en stierven we langzaam en gelukkig.

Uiteindelijk is de manier waarop dit alles tot stand is gekomen zo ongewoon. Maar die grote uitdaging bracht me via een dieptepuntje naar een geweldige ervaring. Kijk nu al trots terug op dit weekend en festival! Jaja, je denk die Bart maakt alleen maar lol, maar er wordt serieuze levenservaring opgedaan hierzo!

Groet!
Alexander Supertramp!

Ps: Ik heb wat problemen met m’n telefoon (goh) en ontvang volgens mij niet alle sms’jes. Mocht je iets gestuurd hebben, dan heb ik het niet ontvangen. Even dat je het weet…