New Zealand: ‘Die Karavane zieht weiter’
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart
28 April 2011 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Westcoast & Arthurs Pass
In mijn vorige verhaal strandde ik in het gezelschap van een aantal Duitsers en een Zwitserse. Zusammen besloten we verder richting Westkust te rijden. Kronkelend vond ‘die Karavane’ haar weg door de wolken van Haast Pass. En begroetten we de zee op schrikbarende hoogte vanaf Knights Point.
Vanaf dat moment is het gewoon ogen dicht en een willekeurig meertje of picknickplek uitzoeken. Altijd prijs! Na de gezellige eet- en snuffel-stops haalden we via ‘Fox Glacier’ ‘Lake Matheson’. De volgende ochtend stonden alle toeristen al in rij om de weerspiegelingen van de bergen in de opkomende zon vast te leggen.
We vluchtten in kolonne snel door naar de volgende gletsjer. De ‘Franz Jozef Glacier’ was duidelijk de knapste van de tweeling. Genietend van de fantastische natuurverschijnselen in de brandende zon kozen we ondanks het koude water voor een verfrissende duik in ‘Lake Mapourika’.
Het reizen in gezelschap was erg gezellig en beviel me prima. Echter iedereen wil toch op zijn eigen manier en tempo reizen en dit resulteerde in een splitsing. Ik sloot me aan bij de ‘pak-je-rust-en-geniet-van-de-ondergaande-zon-groep’. Dat leidde tot een heerlijke maaltijd aan ‘Lake Ianthe’. Terwijl Florian en ik onder een felle volle maan een vuurtje stookten, tokkelde Robert de nacht uit op de gitaar.
Dit magische drietal vervolgde haar weg noordelijk langs de westkust en trok her en der landinwaarts om van het landschap te genieten. Dit ging altijd gepaard met ontbijt, brunch, lunch of diner. De lunch aan het verlaten ‘Lake Kaniere’ was er één om niet te vergeten en ’s nachts verbleven we warm en gezellig in de Wicked aan het strand.
Plaatsen als: Whataroa, Hokitika, Pukekura vliegen langs me heen. Wat overigens wel ‘profi’ klinkt als ik het zo typ, maar ik ben waardeloos met de Maori-taal. Het lijkt allemaal zo op elkaar en uitspreken is niet eens aan de orde. Het is ook niet zo vreemd dat het allemaal zo op elkaar lijkt, ze gebruiken maar 16 letters uit het voor ons bekende alfabet. (weer wat geleerd;)
Het ‘Engelse’ Nieuw Zeelands taaltje is overigens ook heel apart, de uitspraak van met name de klinkers is heel apart, zeker als je Australië gewend bent.
Omdat mijn tijd begon te dringen sloeg ik rechtsaf om via ‘Arthur’s Pass’ terug te keren naar Christchurch. Nog altijd was het geluk ver van mijn zijde en kreeg ik geen geld uit de muur. Nadat uiteindelijk ook de pinpas, die enige die inmiddels zou moeten werken, wordt ingeslikt ben ik er wel een beetje klaar mee. Deze is natuurlijk met geen mogelijkheid terug te krijgen en met moeite bewaar ik de rust. Robert besluit, in tegen stelling tot Florian, met me mee naar Arthur’s Pass te reizen en leent me/ons benzinecentjes.
Het tekende wel mijn laatste dagen, maar ik wist me prima te redden. Het beïnvloedde mijn reisschema niet enorm en ik kon nog steeds genieten van alles om me heen. Robert bleek een zeer goede gozert om mee te reizen en we besloten twee dagen de bossen in te gaan. ‘Crow Hut’ was de bestemming en ik was razen enthousiast!
Met een zware rugtas begonnen we via ‘Scott’s Track’ aan het beklimmen van ‘Avalanche Peak’. De naam spreekt terecht ter verbeelding. Dankzij het prachtige weer werden we getrakteerd op geweldige uitzichten op de top.
De weg naar de top was al een avontuur op zich, maar vanaf daar moesten we zelf onze route vinden. De vooraf nauwkeurig besproken aanwijzingen en instructies leidden ons via besneeuwde ‘Saddles’ en ‘Bluff’s naar de enige plek om af te dalen.
Vlak voordat we begonnen aan de levensgevaarlijke afdaling van ‘Scree Slope’ scheerde ineens een schaduw over onze hoofden. Verschrikt zagen we een nieuwsgierige Kea naast ons landen. Deze bergpapegaai is allereerst een enorme grote, maar ook prachtige vogel. Na een uitgebreide fotoshoot begonnen wij aan de 700meter afdaling. Dit was echt geniaal, op de losse stenen surften we letterlijk naar beneden. Gevaarlijk en af en toe pijnlijk, maar een adrenaline-rush die Queenstown niet aanbiedt.
Aangekomen bij de rivierbedding duurde het niet lang voordat we de verlaten Crow Hut bereikten. Geen tijd om te rusten, want het werd bijna donker. Hout zoeken en vuur bouwen was het plan en als echte oer-mannen stonden we te hakken en te zagen in de rivierbedding! Dit teamwork werd binnen voortgezet en al snel werd niet alleen de hut, maar ook de ketel warm en genoten we van de beste instant-noodles ever!
Na de gebruikelijk haardvuur gesprekken en kaartspelletjes ging het licht snel uit. De kachel die ons ‘s nachts toch nog een paar uur goed warm had gehouden, ging de volgende ochtend weer in de fik en we stookten de rest van onze voorraad op. Warm ontbijten was het gevolg, waarna we opgeruimd en bepakt de hut achter ons lieten.
Laat het duidelijk zijn dat we onmogelijk de zelfde weg terug konden lopen, dat betekende dat we onze weg via de rivier uit de vallei moesten puzzelen. Als er namelijk al paden waren, hadden ‘landslides’ en ‘rockfalls’ deze weggevaagd of vrijwel onbegaanbaar gemaakt. Ook de rivier begon nadrukkelijk in de weg te liggen. De eerste paar ‘rivercrossings’ werden creatief overbrugd en met droge voeten begonnen we aan onze lunch, onwetend dat het zwaarste stuk nog moest komen.
Nadat we via ‘Crow River’ de enorme vallei van de ‘Waimakariri-river’ inliepen werden we al snel ingesloten door de wirwar van stromen en was er geen ander optie dan natte voeten. Een ellendig lange tocht leidde tot een heroïsche terugkeer via snelweg naar de bewoonde wereld.
Uiteindelijk stond ik met een dubbele kletspoot, gescheurde broek en 1 duim omhoog langs de snelweg. Het reizen met een grote/zware rugtas en het overnachten tijdens een track is een groot verschil en geeft een nieuwe dimensie aan het ‘trampen’. Geweldige ervaring!
Zoals altijd moet er nog een kers op de taart. Voordat we afscheid namen gingen Robert en ik naar ‘Stream Cave’. Met het ijskoude gletsjer water tot ons middel begonnen we aan een tocht van ongeveer uur tegen de stroom in te beuken. Onze hoofdlantaarns en mijn waterproof pack kwamen tijdens het klauteren en glibberen door de pikdonkere grot goed van pas.
Het water had fantastische kamers en sculpturen in de zeer nauwe grot gecreëerd. Onderweg passeerden we gefascineerd prachtige cascades en watervallen. Maar het ontzettend koude water langs onze voeten, enkels en kuiten, liet ons niet treuzelen. Toen ook de dikke harige rots-spinnen waren gespot hielpen we elkaar naar de uitweg. Voordat we al kruipend onze weg zochten naar het welkome en warme daglicht, gleed ik natuurlijk op de laatste steen uit en verdween face first onder de ijskoude waterval.
Ondanks de blauwe voeten en natte kleren was ik blij met wederom een heroïsche en unieke ervaring. Toen na 45 minuten mijn voeten weer kleur kregen namen we afscheid en genoot ik al rijdend van de grove rotspartijen van ‘Castle Hill’ (bekend van Cronicles of Narnia/LotR). Ik kan me voorstellen dat dit gebied dikwijls wordt overgeslagen, maar het is fenomenaal.
Terwijl ik een slordige 160km/u uit m’n Kiwi-Wiki wist te persen passeerde ik vlak voor Christchurch de 3000km grens. Na ons laatste avondmaal namen we emotioneel afscheid en regelde ik een lift naar het vliegveld , waar ik de nacht door zou brengen. Je begrijpt natuurlijk wel dat dat helemaal niets werd..
Genoeg tijd dus om de wervelwind van belevenissen te overzien en mezelf te trakteren op een bijzonder schiere foto slideshow . Ik kwam tot de conclusie dat de afgelopen 3,5 week voorbij zijn gevlogen, maar dat het ook een eeuwigheid geleden was dat ik Australë achter mij liet.
Het wordt me in ieder geval duidelijk dat ik de meest onvoorstelbaar mooie landschappen heb gezien en ontzettend veel mensen heb leren kennen. En dan te bedenken dat ik niet eens halverwege ben gekomen. Natuurlijk had ik graag meer gezien van dit fantastische land, maar ben enorm content met de wijze waarop ik gereisd heb. Wat ik heb gezien, heb ik ook naar wens gezien, maar zou er zonder twijfel zo nog een keer 4 weken over kunnen doen. De delen die ik (nog) niet heb gezien maken me nu al enthousiast over een mogelijke terugkeer…
‘First things first’, aan de andere kant van de ‘Tasman Sea’ ligt alweer een nieuw avontuur op me te wachten. Waarin ik overigens hoop van iets warmere temperaturen te mogen genieten. Hopelijk ook voor jullie heerlijk weer gewenst tijdens jullie vrije dagen. Voor het geval ik jullie niet eerder spreek; PROOST en HiepHoi voor de Koningin!
Bart
Ps: Leuk filmpje ter aanvulling op de Bungee foto’s:
http://www.youtube.com/watch?v=QJK06oqlUbg
In mijn vorige verhaal strandde ik in het gezelschap van een aantal Duitsers en een Zwitserse. Zusammen besloten we verder richting Westkust te rijden. Kronkelend vond ‘die Karavane’ haar weg door de wolken van Haast Pass. En begroetten we de zee op schrikbarende hoogte vanaf Knights Point.
Vanaf dat moment is het gewoon ogen dicht en een willekeurig meertje of picknickplek uitzoeken. Altijd prijs! Na de gezellige eet- en snuffel-stops haalden we via ‘Fox Glacier’ ‘Lake Matheson’. De volgende ochtend stonden alle toeristen al in rij om de weerspiegelingen van de bergen in de opkomende zon vast te leggen.
We vluchtten in kolonne snel door naar de volgende gletsjer. De ‘Franz Jozef Glacier’ was duidelijk de knapste van de tweeling. Genietend van de fantastische natuurverschijnselen in de brandende zon kozen we ondanks het koude water voor een verfrissende duik in ‘Lake Mapourika’.
Het reizen in gezelschap was erg gezellig en beviel me prima. Echter iedereen wil toch op zijn eigen manier en tempo reizen en dit resulteerde in een splitsing. Ik sloot me aan bij de ‘pak-je-rust-en-geniet-van-de-ondergaande-zon-groep’. Dat leidde tot een heerlijke maaltijd aan ‘Lake Ianthe’. Terwijl Florian en ik onder een felle volle maan een vuurtje stookten, tokkelde Robert de nacht uit op de gitaar.
Dit magische drietal vervolgde haar weg noordelijk langs de westkust en trok her en der landinwaarts om van het landschap te genieten. Dit ging altijd gepaard met ontbijt, brunch, lunch of diner. De lunch aan het verlaten ‘Lake Kaniere’ was er één om niet te vergeten en ’s nachts verbleven we warm en gezellig in de Wicked aan het strand.
Plaatsen als: Whataroa, Hokitika, Pukekura vliegen langs me heen. Wat overigens wel ‘profi’ klinkt als ik het zo typ, maar ik ben waardeloos met de Maori-taal. Het lijkt allemaal zo op elkaar en uitspreken is niet eens aan de orde. Het is ook niet zo vreemd dat het allemaal zo op elkaar lijkt, ze gebruiken maar 16 letters uit het voor ons bekende alfabet. (weer wat geleerd;)
Het ‘Engelse’ Nieuw Zeelands taaltje is overigens ook heel apart, de uitspraak van met name de klinkers is heel apart, zeker als je Australië gewend bent.
Omdat mijn tijd begon te dringen sloeg ik rechtsaf om via ‘Arthur’s Pass’ terug te keren naar Christchurch. Nog altijd was het geluk ver van mijn zijde en kreeg ik geen geld uit de muur. Nadat uiteindelijk ook de pinpas, die enige die inmiddels zou moeten werken, wordt ingeslikt ben ik er wel een beetje klaar mee. Deze is natuurlijk met geen mogelijkheid terug te krijgen en met moeite bewaar ik de rust. Robert besluit, in tegen stelling tot Florian, met me mee naar Arthur’s Pass te reizen en leent me/ons benzinecentjes.
Het tekende wel mijn laatste dagen, maar ik wist me prima te redden. Het beïnvloedde mijn reisschema niet enorm en ik kon nog steeds genieten van alles om me heen. Robert bleek een zeer goede gozert om mee te reizen en we besloten twee dagen de bossen in te gaan. ‘Crow Hut’ was de bestemming en ik was razen enthousiast!
Met een zware rugtas begonnen we via ‘Scott’s Track’ aan het beklimmen van ‘Avalanche Peak’. De naam spreekt terecht ter verbeelding. Dankzij het prachtige weer werden we getrakteerd op geweldige uitzichten op de top.
De weg naar de top was al een avontuur op zich, maar vanaf daar moesten we zelf onze route vinden. De vooraf nauwkeurig besproken aanwijzingen en instructies leidden ons via besneeuwde ‘Saddles’ en ‘Bluff’s naar de enige plek om af te dalen.
Vlak voordat we begonnen aan de levensgevaarlijke afdaling van ‘Scree Slope’ scheerde ineens een schaduw over onze hoofden. Verschrikt zagen we een nieuwsgierige Kea naast ons landen. Deze bergpapegaai is allereerst een enorme grote, maar ook prachtige vogel. Na een uitgebreide fotoshoot begonnen wij aan de 700meter afdaling. Dit was echt geniaal, op de losse stenen surften we letterlijk naar beneden. Gevaarlijk en af en toe pijnlijk, maar een adrenaline-rush die Queenstown niet aanbiedt.
Aangekomen bij de rivierbedding duurde het niet lang voordat we de verlaten Crow Hut bereikten. Geen tijd om te rusten, want het werd bijna donker. Hout zoeken en vuur bouwen was het plan en als echte oer-mannen stonden we te hakken en te zagen in de rivierbedding! Dit teamwork werd binnen voortgezet en al snel werd niet alleen de hut, maar ook de ketel warm en genoten we van de beste instant-noodles ever!
Na de gebruikelijk haardvuur gesprekken en kaartspelletjes ging het licht snel uit. De kachel die ons ‘s nachts toch nog een paar uur goed warm had gehouden, ging de volgende ochtend weer in de fik en we stookten de rest van onze voorraad op. Warm ontbijten was het gevolg, waarna we opgeruimd en bepakt de hut achter ons lieten.
Laat het duidelijk zijn dat we onmogelijk de zelfde weg terug konden lopen, dat betekende dat we onze weg via de rivier uit de vallei moesten puzzelen. Als er namelijk al paden waren, hadden ‘landslides’ en ‘rockfalls’ deze weggevaagd of vrijwel onbegaanbaar gemaakt. Ook de rivier begon nadrukkelijk in de weg te liggen. De eerste paar ‘rivercrossings’ werden creatief overbrugd en met droge voeten begonnen we aan onze lunch, onwetend dat het zwaarste stuk nog moest komen.
Nadat we via ‘Crow River’ de enorme vallei van de ‘Waimakariri-river’ inliepen werden we al snel ingesloten door de wirwar van stromen en was er geen ander optie dan natte voeten. Een ellendig lange tocht leidde tot een heroïsche terugkeer via snelweg naar de bewoonde wereld.
Uiteindelijk stond ik met een dubbele kletspoot, gescheurde broek en 1 duim omhoog langs de snelweg. Het reizen met een grote/zware rugtas en het overnachten tijdens een track is een groot verschil en geeft een nieuwe dimensie aan het ‘trampen’. Geweldige ervaring!
Zoals altijd moet er nog een kers op de taart. Voordat we afscheid namen gingen Robert en ik naar ‘Stream Cave’. Met het ijskoude gletsjer water tot ons middel begonnen we aan een tocht van ongeveer uur tegen de stroom in te beuken. Onze hoofdlantaarns en mijn waterproof pack kwamen tijdens het klauteren en glibberen door de pikdonkere grot goed van pas.
Het water had fantastische kamers en sculpturen in de zeer nauwe grot gecreëerd. Onderweg passeerden we gefascineerd prachtige cascades en watervallen. Maar het ontzettend koude water langs onze voeten, enkels en kuiten, liet ons niet treuzelen. Toen ook de dikke harige rots-spinnen waren gespot hielpen we elkaar naar de uitweg. Voordat we al kruipend onze weg zochten naar het welkome en warme daglicht, gleed ik natuurlijk op de laatste steen uit en verdween face first onder de ijskoude waterval.
Ondanks de blauwe voeten en natte kleren was ik blij met wederom een heroïsche en unieke ervaring. Toen na 45 minuten mijn voeten weer kleur kregen namen we afscheid en genoot ik al rijdend van de grove rotspartijen van ‘Castle Hill’ (bekend van Cronicles of Narnia/LotR). Ik kan me voorstellen dat dit gebied dikwijls wordt overgeslagen, maar het is fenomenaal.
Terwijl ik een slordige 160km/u uit m’n Kiwi-Wiki wist te persen passeerde ik vlak voor Christchurch de 3000km grens. Na ons laatste avondmaal namen we emotioneel afscheid en regelde ik een lift naar het vliegveld , waar ik de nacht door zou brengen. Je begrijpt natuurlijk wel dat dat helemaal niets werd..
Genoeg tijd dus om de wervelwind van belevenissen te overzien en mezelf te trakteren op een bijzonder schiere foto slideshow . Ik kwam tot de conclusie dat de afgelopen 3,5 week voorbij zijn gevlogen, maar dat het ook een eeuwigheid geleden was dat ik Australë achter mij liet.
Het wordt me in ieder geval duidelijk dat ik de meest onvoorstelbaar mooie landschappen heb gezien en ontzettend veel mensen heb leren kennen. En dan te bedenken dat ik niet eens halverwege ben gekomen. Natuurlijk had ik graag meer gezien van dit fantastische land, maar ben enorm content met de wijze waarop ik gereisd heb. Wat ik heb gezien, heb ik ook naar wens gezien, maar zou er zonder twijfel zo nog een keer 4 weken over kunnen doen. De delen die ik (nog) niet heb gezien maken me nu al enthousiast over een mogelijke terugkeer…
‘First things first’, aan de andere kant van de ‘Tasman Sea’ ligt alweer een nieuw avontuur op me te wachten. Waarin ik overigens hoop van iets warmere temperaturen te mogen genieten. Hopelijk ook voor jullie heerlijk weer gewenst tijdens jullie vrije dagen. Voor het geval ik jullie niet eerder spreek; PROOST en HiepHoi voor de Koningin!
Bart
Ps: Leuk filmpje ter aanvulling op de Bungee foto’s:
http://www.youtube.com/watch?v=QJK06oqlUbg
-
28 April 2011 - 07:12
Margriet:
Potverdikke kerol! dit zijn weer zeer geweldige foto's (+verslag) Het spreekt boekdelen! Het ziet er gezellig uit aan de picknicktafel en man, wat vindt ik je stoer! Ik ben erg benieuwd of je later als je groot bent ook met andere ogen naar Narnia en LotR gaat kijken...Lieverdje, ik geniet van je verhalen, zet hem op en stee heppie! dikke tuut! -
28 April 2011 - 14:08
Teun:
Lief klein rukkertje,
mooie verhalen en foto's allemaal jonguh! Heel vet. Heb nog niet alles gelezen, maar er wordt aan gewerkt. Mannelijk bungee-filmpje op you-teuben gozert. Das een grotere sprong dan dat kinderduikje op Cherso zeg maar! Mooi dat je het zo naar je zin hebt daar. Ik zit hier inmiddels al weken/maanden in de ziektewet met een krakerig pootje, ook niet onaardig met dit weer. Lekkkwaaat. Baasje doe kalm aan daar en live your life to the max! Wanneer ben je weer trug? Hoiiiiiiaaaaaaaaa dikke X
ps. mag ik zaterdag jouw bier opdrinken bij de brandweer? aangezien jij er toch niet bent. -
28 April 2011 - 16:17
Joopie:
Barros! wat een te gekke filmpjes op youtube! Die bungee is erg vet, ziek hoog! maar vind die verassing voor janny echt te gek! held! ik zal nu je verhaal dan maar ff gaan lezen! wou dit eerst ff posten! op naar de knobbels! eem 22 pik dacht ik! -
28 April 2011 - 16:41
Jp:
What weer een genitiaal verhaal ouwe! heel veT!!! en die foto's zijn echt te Ziek!! moet echt overweldigend zijn om door dat landschap te trampen!! Sick!! -
28 April 2011 - 20:04
Lammie:
Super!!
We proosten zaterdag even op je :-)
groetjes
-
28 April 2011 - 20:16
Dominique..:
Bart!! GEAK!!
Wat een te gekke verhalen...Te gekke foto's en Filmpjes...Bungee was de allergruwelijkste!!
En Oma feliciteren was het allerliefst..jaja lief!!
Heb je de foto's nog ontvangen van moeders waar onze prachtige Michelle opstond?
Hmmm Nou neem aan dat je zodra je terug bent haar wel ff komt bekijken:P
Relax and Easy going...Enjoyyy
Liefs! Doo -
28 April 2011 - 20:18
Dominique:
@Joopie: 22 pik moet te doen zijn....Vorige keer lukte het ons ook! ;) -
29 April 2011 - 16:13
Rik The Dick:
He Bartman,
hoest nu?
Even een reactie van uit Zuudhörn. Heb grote plannen met jou.
Seejoesoon
Rik V. -
01 Mei 2011 - 14:07
Lieke En Trudy:
zo, weer veel kilometers in de benen en onder de wielen en natuurlijk ook weer mooie plaatjes .... gelukkig voor ons kun je ook nog ergens anders een adrenaline shot halen, (want we vinden dat gespring in de diepte maar niks) alhoewel of dat "gesurf" nou veilig was is ook maar even de vraag. wat zijn de volgende plannen? want volgens de gegevens bovenaan de pagina ben je over 58 dagen al weer hier. veel liefs we kijken al weer uit naar het volgende verhaal. snoetje van doenja en kopje van zwartje (naast elkaar op de bank gisteravond)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
