NZ: 1,2,3,4,5 B.U.N.G.E.E.!

Queenstown & Wanaka

Nadat ik inmiddels al een paar nachten niet meer bevroren wakker was geworden, werd, hoe verder ik landinwaarts trok, de temperatuur zowaar zomers. Inmiddels is de herfst overduidelijk begonnen de prachtig gekleurde bomen beginnen hun blaadjes te verliezen. Erg jammer want het geeft een geweldig contrast met de andere ‘evergreen’ bomen.
Erg lang heb ik niet van het mooie weer kunnen genieten, want net als in Nederland is de herfst hier behoorlijk druilerig. Zeker hier hoog in de bergen kan het ontzettend snel omslaan en is het elke dag weer afwachten. De momenten dat de zon er door komt is dan wel heel erg comfortabel.

Na het mooie ‘Fiordland National Park’ was ik op weg naar Queenstown. De stad waar ik voordat ik vertrok naar Australië al verliefd op was. Queenstown is namelijk de ‘Adrenaline Capital of the World’. Lonely Planet zegt terecht; Als Queenstown niet bestond had iemand het wel bedacht. Een bruisend stadje gelegen aan de voet van een berg , aan een geweldig meer, te midden van immense berggroepen. Queenstown, wat eigenlijk meer de omvang heeft van een dorp, maar de vibe van een metropool, profiteert volop van zowel zomer- als het winterseizoen. De meest bizarre en gevaarlijke dingen kun je hier doen, dus pak je ‘try-before-you-die’ lijstje er maar bij.

Zoals je je misschien voor kunt stellen is dit helemaal mijn straatje. Echter creëerde ik al snel een haat/liefde verhouding met Queenstown. Allereerst moest ik na 2 week in de ‘middle of nowhere’ echt even omschakelen naar het chaotische en drukke stadsbestaan. Dit resulteerde bijna direct in een parkeerboete. Hier zat ik natuurlijk niet op te wachten en ik kan me er ook ontzettend druk om maken.

Daarnaast is het echt heel erg vervelend om geconfronteerd te worden met alle dingen die je zo graag zou willen doen, maar tegelijkertijd wetend dat je er geen geld voor hebt. Het is bijna zelfkastijding. Er is gewoon veel te veel te doen en allemaal ontzettend prijzig! Eerlijk waar de gillende en schreeuwende reclames vliegen je letterlijk om je oren. Overal waar je kijkt is het; bungeejumpen, paragliden, skydiven, jetboten, raften wat de klok slaat.

Ik besloot bij aanvang rustig te beginnen om met een klapper af te sluiten (nog geen flauw idee wat ik zou doen) In de brandende zon verkende ik aarzelend de straten van Queenstown en nam een kijkje op de Queenstown Hill en genoot van de, nogmaals, verbluffende locatie.

Terug naar de haat liefde verhouding. In de straat waar ik, inmiddels correct, geparkeerd stond ontwikkelde ik 2 ‘buurmannen’ en we kwamen elkaar regelmatig tegen. Dit resulteerde in een gezamenlijke chill- en eetsessie. Ik was al aardig geacclimatiseerd en was zwaar onder de indruk van deze merkwaardige plaats.

Echter werd er al aan de volgende tegenslag gewerkt. Het word hier niet gewaardeerd als je in de auto slaapt en is dan ook ‘verboden’. Natuurlijk ga ik niet elke nacht bij een vakantiepark inchecken, wat weer resulteert in wat onzekere nachten. Er moet nog wel eens verhuisd moet worden, wat op haar beurt wederom irritaties oplevert.

Ik besluit een grote dagtocht te ondernemen naar de ‘Ben Lomont Summit’, een uitdagende klim naar het topje van berg waar Queenstown aangelegen is.
Ik kan me voorstellen dat u denkt; Goh daar gaan we weer, hij gaat weer wandelen’. Het lijkt misschien veel van hetzelfde, maar zo ervaar ik het zeker niet. Natuurlijk is elke track anders en verschilt de omgeving enorm. Daarnaast vind ik het een erg prettige combinatie van beweging en sightseeing, bovenal bijzonder voordelig. Je ziet meer dan in een schandalig dure helikoptervlucht en maakt zelf haast deel uit van de natuur.

Halverwege de berg is de ‘Skyline Gondola’ een grote toeristentrekker. Eenmaal boven aangekomen is het niet alleen genieten van het uitzicht maar zijn er natuurlijk tal van activiteiten te ondernemen.
Na een gestaag maar heftige klimsessie kom ik, zwaar onder de gemiddelde tijd, aan op de top waar je alle ‘groten’ kan zien liggen. Geen briesje wind en geen vuiltje aan de lucht. Met een Duitse en een Canadese meid loop ik terug naar het middenstation en crossen we twee gratis rondjes op de ‘Luge’! Supervet!

Ondertussen had Queenstown mijn hart gewonnen en was ik zwaar in dubio over aan welk evenementen bureau ik mijn spaargeld zou doneren. Maar op het moment dat ik me realiseerde dat ik mijn petje kwijt was sloeg de sfeer om. Wat?! ‘Het’ Petje.. als in Bart’s-Petje-dat-hij-overal-meeneemt –waar-hij-gaat-en-staat? Ja die! Onderweg ergens tijdens het afdalen van de berg verloren. Geen spoor te bekennen en na deze oliedomme acties was de gefrustreerde Bart weer aanwezig.

Dit kon ik tijdens mijn tocht op het fameuze ‘Routeburn-track’ mooi van me af zetten. De stralende zon had in het mystieke Glenorchy plaatsgemaakt voor een dik pak wolken gevuld met regen. Wat de al zware maar bijzonder aantrekkelijke tocht wel sfeervol maakte. Door flarden wolk en straaltjes zon passeerden ik de meest fascinerende landschappen. Elke weeromstandigheid heeft dan ook wel weer zijn charme. Ondanks de wolken/buien was er aan deze kant van de berg gelukkig wel genoeg te zien. Want toen ik, inmiddels doorweekt, al glibberend langs de bergpassen bij de ‘Harris Saddle’ aankwam, was het gewenste uitzicht namelijk simpelweg niet aanwezig. Een muur van wolken blokkeerde de vallei. Soms zit het gewoon niet mee….

Gelukkig zijn er genoeg momenten dat ik dat van me af kon zetten en zo ontmoette ik op mijn privé-terras (een soort verborgen picknick parkje/look-out halverwege de heuvel) waar ik altijd dineerde, twee Mexicanen. Dit leverde een gezellige avond, slaapplaats en 100% veilige parkeerplek op.

Ik ben er ondertussen overigens al zeker van dat ik in mijn3-4 weken niet het Zuider- én het Noordereiland naar wens kan gaan zien. Maar ik ben en blijf erg overtuigd van mijn reiswijze: Ik bekijk en doe alles wat mij leuk lijkt en doe het op mijn eigen tempo. De dingen die ik zie en doe, doe ik dan ook goed. Ik heb geen zin in gehaast en heb het gevoel dat ik alles uit deze trip haal. Dit zal uiteindelijk resulteren in ongeziene gedeeltes, maar die geven me dan een goede reden om terug te komen.

Goed, het moest er van komen. Op de dag dat ik besloot te vertrekken zou ik mezelf eindelijk overgeven aan één van de vele adrenaline verrijkende attracties. Als ik hier weg zou gaan zonder ultravette ervaring, die ik altijd als eens zou willen doen, zou ik er zeker spijt van krijgen. Dus even niet aan de centen denken en gewoon doen! Met de voorwaarde dat als ik het doe dan ook goed doe stapte ik binnen. Ik zei, voor je staat een potentiële klant, maar wil ‘nu’ gaan. Ik weet niet wat maar ik wil de zwaarste dosis. Voor dat ik het wist stapte ik in de bus op weg naar de 143 meter hoge, en daarmee de hoogste van Oceanië, ‘Nevis Bungee Jump’!

Ondanks het fixe bedrag had ik er eigenlijk gelijk een goed gevoel over. Het gevoel dat ik dit (eindelijk) echt ging doen gaf me al een enorme kick. Ik was enorm enthousiast en had er erg veel zin in, eigenlijk vond ik het jammer dat ik niet ontzettend bang was. De andere mensen in de bus zaten er namelijk minder relaxed bij. Ik was zelfs bang dat zij straks misschien wel een grotere ‘kick’ zouden krijgen.
Bij aankomst, nadat we met een nieuw busje berg omhoog scheurden, stond ik toch wel ff te kijken. Onvoorstelbaar hoe hoog dat eigenlijk is (de foto’s zeggen helaas wederom niet genoeg). Redelijk rap waren we allemaal gezekerd en stapten we in een gondeltje op weg naar het lanceerpunt. Op dat moment kickte het er wel ff in, maar was ik, terwijl de eerste al gillende naar beneden knalde, nog steeds heel relaxed. Als allerlaatste was ik aan de beurt en toen ik als een pinguïn mijn weg maakte naar hert randje had ik eindelijk zoiets van ‘wat ben ik eigenlijk aan het doen’. Voor dat ik wiste was het 1…2…3…4…Bungee! En dook ik gretig naar beneden.. en tsja wat dan gebeurd is lastig uit te leggen.

Vanaf het moment dat je daar staat gaat er zoveel door je heen. Je moet je voorstellen dat de vrije val alleen al 8 seconden duurt. Tel maar eens 8 seconden af, waarin je als een baksteen naar beneden gaat. Dat ging zo snel en het water kwam verrassend en angstig dichtbij. In, en vooral na, die 8 seconden pompt de adrenaline als een malle door je heen en roept een heleboel emoties op die zijn lastig te beschrijven en gaan razendsnel. Want ondanks dat de vrije val zo lang duurde ging het allemaal heel rap en ik weet niet eens meer of ik in het Nederlands of Engels vloekte. Het was echt helemaal te gek en kan het iedereen zwaar aanbevelen. Geniale uitvinding!

Terug gekomen verwende ik mezelf met een heuse ‘Fergburger’. Deze legendarisch en ontzettend succesvolle snacktent maakt werkelijk waar de meest geweldige burgers. Waarom? Geen flauw idee, maar ik heb zelden zo genoten. Waanzinnig, dit alles werd bekroond met een heerlijk, door één van de Mexicanen geschepte (en dus gratis) ijsje! Pure weelde!

Natuurlijk sloeg juist toen het noodlot toe. Vanaf het moment dat ik NZ binnenkwam, had ik al problemen met m’n creditcard. Toen ik op het punt stond Queenstown te verlaten kreeg ik geen cent uit de muur. Kennelijk mijn laatste centen gesleten aan die Bungeejump en een hamburger. Met een halfvolle tank en nog steeds aardig wat proviand in de bak besloot ik Queenstown achter me te laten. Zeker zonder geld zou nog een dag tussen die verleidelijke stunts, vette klerenwinkels en diverse clubs/bars mijn dood betekenen.

Met gemengde gevoelens reed ik weg uit Queenstown. Wat onzeker over de geldzaken en nog steeds ontzettend balend van mijn grote verlies. Maar ook weer ontzettend trots en blij met de dingen die ik gedaan had. De sereniteit van de weg deed me goed en na een enorme klim had ik tijdens de lange afdaling naar Wanaka gelukkig weinig benzine nodig…

Na een overnachting met Wicked tussen de enorme villa’s liep ik de volgende dag een aantal Duitsers tegen het lijf. Een praatje was snel gemaakt en toevallig gingen zij ook de ‘Rob Roy Track’ lopen. Ik kon met hen meeliften, want in mijn financiële toestand was ik duidelijk nooit begonnen aan de 50 km naar het begin van de track. De laatste 5 km waren er een aantal rivieren die we over moesten steken en de enorm laag op haar veren leunende wagen kon dit zonder twijfel niet aan.
Binnen no-time hadden we allemaal een 2e lift en propten we onszelf in een pickuptruck. Net als in de film, met de beentjes buitenboord scheurden we door de vallei.

Tot het einde van de track was dit voor mij het hoogtepunt van de dag. Ik was niet enorm onder de indruk van het pad en de Rob Roy Glacier was amper te zien vanaf de look-out. We besloten zelf onze weg verder richting de Gletsjer te zoeken. Behalve dat deze uitdagende bezigheid meer mijn ding was, werd het uitzicht al beter. Ondertussen waren we zo dichtbij gekomen dat we de tunnel, waar de Gletscher in uitmondde, al konden zien. We besloten af te dalen om haar even aan te tikken. Volledig op de hoogte van hoe dom het wel niet was klommen we naar benee en uiteindelijk belandde we middenin de Gletsjer. Op blote voeten door de ijskoude rivier door een grote tunnel van ijs. De Tunnel bracht ons naar de waterval die achter de gletsjer vanaf enorme hoogte naar beneden kwam kletteren. Werkelijk een geweldige ervaring!

We besloten als groep te overnachten en de volgende dag verder te reizen. Bij een kampvuur maakten we met bloem, water en stokken heerlijke ‘stokbroden’! De volgende ochtend ontbeten we gezamenlijk en namen in droevig weer afscheid van Wanaka.

Ondanks dat het allemaal best soepel klinkt, werden de mooie momenten van de afgelopen dagen afgewisseld met wat stemmingswisselingen. De creditcard situatie en vliegende tijd hielpen er niet bij. Maar het reizen met gezelschap doet me erg goed.

Enorm dankbaar dat één van de jongens vriendelijk genoeg was om me een volle tank voor te schieten, sloot ik netjes aan op weg naar de Westkust. Benieuwd wat de toekomst zal brengen..

Groeten aan allen!
Tot snel, Bart