Rockin’ New Zealand!

'Catlins & Fiordland Nayional Park’

Na een week zonder contact met de buitenwereld, nu zowaar onbeperkt online in de plaatselijke bieb. De hoogste tijd om jullie een beetje bij te praten lijkt me. Na mijn bezoek aan ‘Mt Cook Natural Park’ was het weer omgeslagen en was het voornamelijk guur en herfstig (lees; Nederlands) weer wat de klok sloeg. Iets minder sfeervol, maar geen verkeerde momenten om kilometers te maken. Ik zou bijna zeggen dat het z’n charmes had en gelukkig waren er genoeg opklaringen om van de landschappen om me heen te kunnen genieten.

De volgende missie was ‘the Catlins’, een natuurreservaat gelegen in het zuidelijkste gedeelte van het Zuideiland. Met de vlam in de pijp blies ik door de ‘Lindin Pass’ en zocht hobbelend en kronkelende mijn weg door de bergen. Al rijdend veranderden zeer geleidelijk de landschappen, niet zo rigoureus als ik wel eens eerder heb beschreven. Het valt ineens op dat je bepaalde kleuren/bomen en landschappen niet meer terug ziet en verrast word door nieuwkomers.

Het weer leek hoe verder ik richting het zuiden trok al minder te worden. Terwijl moeder natuur mij van de weg probeerde te blazen en te hagelen was ik waarschijnlijk één van de meest contente mensen in weide omgeving. Ik had mezelf namelijk zojuist een omvormer en een aux-kabeltje aangeschaft. Behalve dat ik knettergek werd van de ruisende radio (en die ene cd die ik net voor vertrek van tafel had gegrist) was nu ook gelijk het probleem van de lege accu’s verholpen. Ik hoefde nu niet meer uren illegaal bij een toilet te bivakkeren om m’n fototoestel op te laden en heb ook nog eens de wereld aan muziek in de auto vanaf mijn laptopje. En wat is nou lekkerder dan keihard de muziek aangooien in de auto!

Wicked is er dan ook erg content mee en er is gelukkig nog geen sprake van ‘Wiki Leaks’. Voor de mensen die het, in tegenstelling tot mezelf, interessant vinden, mijn Wicked is een Toyota Luxury Estima. Het is een automaat, wat ik bij aanvang er jammer vond. Maar de eenvoud komt me eigenlijk wel uit als je druk bent met wat er om je heen te zien is. Daarnaast is het bij gebrek aan een bijrijder niet vervelend om een hand (en been) over te hebben.
Ik heb dus nog geen zieltjes ontmoet die hetzelfde avontuur met me delen. Niet vervelend want vind het verbazend relaxed om alles op mijn manier en tempo te doen. Toch ben ik wel erg graag onder de mensen en is het zonder gesprekspartner soms best eenzaam. Dan helpt het sombere weer niet echt..

Toen ik door de buien heen de ‘snelweg’ door de Catlins had gevonden, kronkelde ik mezelf langs verwarrende plaatsnamen en vlogen de bruine bordjes (bezienswaardigheden) me om de oren. Er is hier zonder al te veel om te rijden van alles te zien. Juist dat is wat de Catlins zo mooi maakt, een overload aan natuurschoon met watervallen, vuurtorens, blowholes, baaien en natuurlijk scenic views.

Ondanks weer en (voornamelijk )wind hopte ik vrolijk langs alle bezienswaardigheden. Zo ging ik naar de vuurtoren bij ‘Nugget Point’ waar ook de alternatieve (New-Zeelandse )versie van de eerder bezochte ’12 Apostles’ te zien is. Ik bezocht de ‘Cathedral Caves’, inhammen in de kustlijn waar je enkel kan komen als heb eb is. Tussendoor zoek ik de mooiste plekjes uit voor het bakken van eitjes/worstjes en snoep ik koekjes tijdens het rijden.

Ondertussen was het matige weer gewoon schijtweer te noemen. Echt waardeloos, vooral de wind is echt funest, ijskoud! Zo stond ik op het zuidelijkste puntje van NZ en woei/waaide het zo hard dat ik er, ook al zou ik willen, met geen kracht van af kon springen. Natuurlijk kreeg ik daar wel emmers water in m’n smoel toen ik even niet oplette. Dit alles maakte het niet echt veel prettiger en dat nam jammer genoeg de charme ook wat weg. Het duurde niet lang voordat ik schoon genoeg had van alle inhammen, kustlijnen, zeehonden en look-outs.

Na twee dagen rondneuzen stuurde ik mezelf uit de Catlins, waar het weer misschien nog wel erger was. Stom hoeveel invloed het weer heeft op je humeur. Helaas is het tijdens het kamperen vaak ook bepalend voor je dag invulling.
Ondertussen lichtelijk geïrriteerd, omdat ik in deze ellende geen fatsoenlijke maaltijd kon koken parkeerde ik mezelf in het eerstvolgende stadje in een betonnen schuur. Duidelijk in vervallen staat en gezien het aantal bierflesjes dienend als hangplek voor de plaatselijk jongeren. De schuur, die eigenlijk onderdak gaf aan een transport maatschappij, beschermde mij lang genoeg tegen wind en regen zodat ik een heerlijke maaltijd kon prepareren.
Toen ik niet veel later een camping binnen sneakte voor een illegale, maar overheerlijke hete douche was mijn dag weer geslaagd. Het zijn de kleine dingen die me trots en blij maken.

Het zien van de enorme bergen van ‘Fiordland National Park’ was dan ook een welkome afwisseling. De wind was behoorlijk afgenomen en naast de zee was ook de meeste regen zowaar verdwenen. Ik had erg uitgekeken naar dit gedeelte van New Zeeland, wat is het hier stil en mooi.

Aangekomen in ‘Te Anau’, het meest centraal gelegen stadje, werd me duidelijk dat dit de thuisbasis werd voor de komende dagen. Er was hier veel moois te zien. Ik kies voornamelijk voor ‘tramping’ ofwel lopen/wandelen (voor mij vaak rennen) door de bergen. Op deze manier zie en ervaar je de natuur op haar puurste manier en is het simpelweg het meest voordelig.
De volgende dag was na een lange, steile klim de boomgrens eindelijk bereikt. Bots daar was die hoor, na 5 dagen weer een heldere hemel met een brandende zon. En hoe; knettertje warm. Niet veel later zat ik bij de ‘Luxmore Hut’ met m’n bakkus in de zon, genietend van het waanzinnige uitzicht.

Daarna begonnen aan de ‘Milford-Te Anau Highway’, een lange slingerende weg tussen de bergen door om je zo dicht mogelijk bij de fjorden te brengen. Lastig uit te leggen dus pak Google Earth er maar bij. Onderweg zijn tal van look-outs, bezienswaardigheden en wandelingen tot je beschikking. Het scheen nogal een ervaring te zijn, dus begon ik met een volle tank aan 120 km slingeren, klimmen en dalen. Geniaal! Onvoorstelbaar wat er allemaal langs je heen vliegt. Ik had geen tijd meer voor de langere wandelingen dus bij elke look-out sprong ik op de rem. Iedere haarspeldbocht weer een letterlijk adembenemend uitzicht. Na de tunnel (space mountain style!) werd dit alles nog maar eens verdubbeld. Ziekere bochten en schunnigere uitzichten. De bergen en fjorden zijn zo ontzetten hoog dat is gewoon niet te bevatten. Als je daar dan tussenin crost, dat geeft zo’n kick!

Alsof dat alles nog niet genoeg was...... Toen ik de volgende dag het einde van de vallei had bereikt en Milford binnen reed viel mijn mond wijd open! Ziek! Wat een waanzinnige plek. Onvoorstelbaar, maar de daaropvolgende bootcruise over ‘the Milford Sound’ deed al mijn vorige ervaringen in het niets verdwijnen.
De boottocht over ‘the Sound’ leidde ons, terwijl de zon langzaam steeg, via een aantal highlights tot aan de ‘Tasman Sea’ en weer terug. Het is gewoon niet te bevatten hoe groot het is. Daar komt bij dat het helaas ook amper vast te leggen is, je kunt het perspectief simpelweg niet goed zien. Geloof mij, wederom ijskoud, maar beeldschoon!

Dan zou je denken dat het hoogtepunt wel ongeveer bereikt was.. niet dus. Ik koos tijdens mijn terug reis voor een gewaagde en uitdagende klim (voor alpine experts) Zo ver ben ik nog niet, maar het weer was heel goed en ze kunnen aardig overdrijven. Daarnaast was ik wel toe aan een uitdaging. Daar komt bij dat ik stiekem al een beetje wist wat ik zou kunnen verwachten aan de top.
De ‘Gertrude Saddle’ is een lastige track omdat er boven de boomgrens geen markering is en er vanaf daar diverse wegen naar Rome leiden. Trek je eigen pad en zorg dat je je goed oriënteert was dan ook de boodschap. De boomgrens was zeer snel bereikt en vanaf dat moment was het al puzzelend m’n weg recht omhoog vinden. Een hele klus aangezien er tal van watervallen en afgronden in de weg lagen. Gelukkig hielpen de gecreëerde paadjes en steen-stapeltjes van voorgangers me een beetje, uiteindelijk was het gewoon de blik op oneindig en gaan!

Hoppend over de stenen was chef berggeit, tot ergernis van minder validen, binnen no time boven. Na een dik uur letterlijk tegen een stenen muur omhoog lopen bereikte ik de rand en dan.. een uitzicht, niet te bevatten. Je kijkt zo vanuit de wolken recht ‘Milford Sound’ in, waar alle fjorden en bergen elkaar overlappen. De enorm felle en reflecterende zon maakt dit tot een onvergetelijk uitzicht.
Alsof god een zeepje in de douche oppakt;)! Echt veel te ziek!

En om het helemaal af te maken werd ik getrakteerd op een waanzinnige terugweg. (Dezelfde) Highway was gehuld in een adembenemende zonsondergang. Dit schandalige tafereel duurde, met de nodige en onvermijdelijke pauzes precies net zo lang als de terugreis. Samen met twee lifters, Eddie Vedder, Paolo Nutini en een bomvolle camera scheurde ik terug naar Te Anau. Wat een geniale dag!

Voordat ik verder zou reizen had ik bedacht om samen met de Duitse Caroline, een van de liftsters, nog een beste dag-wandeling te maken bij ‘Lake Manapouri’. Dit bospad kan je enkel bereiken aan de overkant van de rivier. In plaats van wachten op de watertaxi kozen we voor het huren van onze eigen roeiboot! Wat net als deze enorme wandeling een avontuur op zich was. Na een paar uur soppen in de blubber werden we rijkelijk beloond met weer een fantastische blik over het meer en haar eilanden.

Na bak ‘m beet 2 uur bivakkeren in de plaatselijke bibliotheek, zet ik koers naar Queenstown, de Adrenaline hoofdstad van de wereld.. dat beloofd wat. Dank voor het lezen en ik denk ook aan jullie! Geniet van de foto’s en laat wat leuks voor me achter!

U zijt gegroet!
Dutchy