Whoow! New Zealand!

Zoals aangekondigd zou ik tijdens mijn verblijf in Australië in het kader van ‘Nu we er toch zijn’, ook ff New Zealand aantikken. Ik heb mezelf hiervoor zo’n 3 tot 4 weken gegund. Allereerst zou ik hiermee afsluiten, maar gezien de naderende winter en daarmee dalende temperaturen leek mij dit nu verstandiger.
Omdat de manier van reizen in Tasmanië me zo enorm was bevallen, besloot ik uiteindelijk niet mee te gaan met de bekende hop-on/off tourbussen die je over het hele eiland brengen. En omdat NZ ietwat goedkoper was, gunde ik mezelf een beetje luxe en heb een heus busje gehuurd. Ho ho, niet zomaar een busje, maar een ‘echte’ Wicked! Dit zijn de beruchte busjes die je overal ziet en herkent in Australië vanwege de felle graffiti en de hilarische ‘one liners’ achterop.

In mijn vorige bericht gaf ik aan dat ik het enigszins jammer vond om gedag te zeggen tegen Melbourne, maar vanaf het moment dat ik in het vliegtuig zat was ik daar al niet meer mee bezig. Voordat de wielen de grond raakten zat ik al met open mond en verbazing naar het landschap te kijken. En dat was pas het begin..

De volgende dag werd ik, in m’n privé cel (2x2 en geen ramen) wakker in het Kiwi Hoste te Christchurch. Ja klopt, dat is de stad die twee keer geraakt is door beste aardbevings. Het voorheen schijnbaar bruisende Christchurch is veranderd in een spookstad. Toen ik probeerde het stadscentrum in te komen schrok ik er van, het is net oorlogsgebied. Behalve de afzettingen en militairen zijn er complete blokken neergehaald. Eigenlijk zijn alle huizen in het centrum wel ergens getroffen, verschrikkelijk.

Voor vertrek gooide ik mijn eigen Wicked vol met voedsel en benzine! Een eventuele reispartner had afgezegd en dus gingen we met z’n tweeën op pad. Ik had gelijk het gevoel dat ik mijn reis in Tasmanië vervolgde. Naja laten we zeggen het gevoel van de reis voortzette, want het is hier op vele fronten erg anders.
New Zealand is namelijk ietsje groter en daardoor zijn de afstanden wat langer. Niet handig voor de reistijd en benzine, wel bevorderlijk voor de bezienswaardigheden. Ook het natuurschoon is wel heel erg overweldigend hoor! Helemaal geen ramp om wat langer van deze uitzichten te genieten. Onvoorstelbaar, wat een landschap en wat een kleuren. Behalve het overweldigende groen, ook al erg herfstig.
Het mooiste verschil met Tassie is de Wicked onder m’n kont! Behalve heel comfortabel, een echte eyecatcher. Kangoeroes, gemaakt in flits gekleurde Aboriginal-art, flankeren mijn bus. Beetje frappant in New Zealand (Waar ze behalve geen Aboriginals ook geen Kangoeroes hebben), maar goed, hier een beetje Australië representen is niet verkeerd. Iemand moet het doen.
Zoals elke Wicked heeft de mijne ook een tekst: “Better to understand a little, than misunderstand a lot”. De waarheid natuurlijk, maar toch een ietwat voorzichtige tekst voor een Wicked (als je het vergelijkt met een variant als “Sometimes u just got to pie in the sink”) Maar hé, je hoort mij niet klagen, King of the Road!

Ondanks het sobere weer had ik bij ‘Rakaia Gorge’ mijn eerste ‘tering’ momentje! Behalve het schandalige uitzicht op de rivier was het water was zo diep licht blauw, niet normaal. Ik wist op dat moment overduidelijk nog niet wat me te wachten stond.
Helaas waren de bergtoppen in de verte gehuld in wolken en zakte de zon snel. Op een willekeurige rustplaats zette ik ‘Wiki’ langs de weg maakte hem nacht-klaar. Terwijl de koude wind buiten langs de bus raasde genoot ik vanachter mijn dakraam van de immense sterrenhemel.

Het stiekem toch een tikje teleurgestelde gevoel, dat ik weinig had kunnen zien van de ‘scenic tour’ vanwege de nachtelijke kilometers werd de volgende dag zoals ik had gehoopt ruimschoots goed gemaakt. Ijskoud was het ‘s nachts geweest en wat had ik waardeloos geslapen. Maar toen het licht werd, en ik er van mezelf eindelijk uit mocht was het uitzicht schrikbarend mooi. Achteraf was het misschien niet zo verkeerd dat ik ’s avonds door had gereden. Behalve dat ik nergens was gekomen, was m’n fototoestel nu al vol geweest.

Snel onderweg; onvoorstelbaar, wat was dat genieten. Wat een uitzicht en wat een weer.
Voorafgaand heb ik aardig lopen dubben maar vandaag wist ik na 300 meter dat dit de juiste keuze was! De eerder genoemde ‘tering’-momenten vlogen me om de oren.
Ik begon er al snel aan te wennen; met een enorme big-smile zit ik achter mijn stuur en tuur bij elke bocht weer vol ongeloof naar het verrassende nieuwe uitzicht.

De innerlijke drang om overal te willen stoppen weet ik met veel moeite te onderdrukken. Toch kan ik het niet laten om eens in de zoveel tijd weer een verschrikkelijk mooie foto te maken. Ik doe mijn best om het jullie zo mooi mogelijk te laten zien. Helaas faal ik jammerlijk, ze halen het lang niet bij het ‘eggie’. Je moet dit met eigen ogen zien! Zoals als Mama Trudy zou zeggen; ‘Niet te Filmen’!

Ohja als je nou denkt; “Nou Bart, ik vind die foto’s geweldig”. Moet je nagaan hoe het in het echt moet zijn. (dus allemaal na het lezen snel een ticket boeken!) en ten tweede, het is nou niet bepaald een kunst om hier een mooi plaatje te schieten. Ik durf wel te beweren dat je hier mank, blind en met een cafeïne overdosis nog succesvol bent.

Mijn eerste (echte) stop is ‘Lake Tekapo’, zoals gepland ben ik ver voor alle drukte gearriveerd en geniet ik van een prachtig gevecht tussen de, achter de berg opkomende zon en de vroege ochtend douw. Dit resulteerde in merkwaardige mist op het meer, met het idyllische kerkje op de voorgrond, het werd me haast te veel.

Terwijl de Camera’s met hun Aziaten langzaam toestromen begin ik aan de klim van ‘Mt John’.
Een relatief eenvoudige klim, maar een geweldig uitzicht op het turquoise gekleurde meer en de 360% bergenketens in de verte.

De rare kleuren van die meren komen door de gletsjers die meren hebben gevormd. De wrijving tussen het ijs en het soort steen geeft de unieke kleur af. (Uhum.. tsja dat soort dingen weet ik natuurlijk ook niet. Meestal als ik dergelijke dingen lees vergeet ik die vaak snel. Maar dacht dat het een leuke toevoeging zou zijn. Naja, daar mag u over oordelen)

Via een bezinepomp, een gebakken ei en tussenstop ‘Lake Pukaki’ (Stuwmeer met geniaal uitzicht op Mt Cook/Aoraki) neem ik de afslag naar ‘Mt Cook/Aoraki National Park’
Dit is de hoogste en imposantste berg van NZ, die ook diende als filmset voor shots van ‘Mount Doom’, uit de ‘Lord of the Rings’-trilogie. In het echt is ze alleen bedenkt met een dikke laag sneeuw. ‘Aoraki’ is overigens de Maori naam voor deze berg. Net als in Australië, wordt ook hier een inhaalslag gemaakt met het integreren van de oude/originele cultuur .

Voordat ik Mt Cook Village nader neem ik de zandweg naar de ‘Tasman Valley’. Met een auto vol stof parkeer ik Wiki voor een vreemde gewaarwording; de ‘Tasman Glacier’. Wat overgebleven is van de gletsjer is Lake Tasman met daarin een ijsberg! Echt waar; midden op het vaste land, vlak naast de hoogste berg, drijft een ijsberg. Naja een paar, helaas is de berg langzaam aan het smelten en is intussen in meerdere ijsbergjes gebroken. Niet minder fenomenaal, en ik kon dit beeld niet helemaal thuis brengen. Het chocolademelk gekleurde meer met de ijsbergen en bergen er om heen, doen me eigenlijk enkel denken aan ‘Super Mario Kart - Chocolate Island’.
Via de Blue Lakes (die nu eerder groen zijn) op naar Mt Cook Village Information Centre. Natuurlijk besluit ik alles uit m’n dag te persen en ben meteen ‘Mt Sebastopol’ (recht)omhoog geknald. (Halverwege kon ik al aan het zuurstof) Het zogeheten ‘Red Tarns Track’ gaf met haar kleine rode meertjes (vanwege de kleur van de waterplanten, ik ben lekker bezig) een mooi uitzicht op de vallei en Mt Cook.

Binnen een half uur was ik weer beneden en zoefde ik door het ‘Govenors Bush’ om net op tijd bij het ‘Glencoe Track’ te zijn, zodat ik de top van de berg, bij ondergaande zon, roze kon zien kleuren.
Had ik al gezegd dat het uitzicht geweldig was…?

De volgende dag wordt ik na een heerlijke nacht wakker. Heb ondertussen geen flauw idee meer van de tijd. Ben hier al geen held in en sinds mijn vlucht heb ik twee uur overgeslagen, maar nu is de klok volgens mij terug gegaan. In vergelijking met NL weet ik het al helemaal niet meer, want bij jullie is de klok ook vooruit gegaan of juist een uurtje terug.. Hmm…ik zal even met Peter Heerschop bellen. Naja het mooie is dat ik alleen mijn eigen biologische klok nodig heb.

Enigszins bedroefd concludeer ik dat mijn sterrenhemel bedekt is met druppen, maar hou vast aan mijn gemaakte plan en na het ontbijt sjouw ik wederom recht bij een berg omhoog. Met laffe benen ga ik op weg naar het halverwege gelegen ‘Sealy Tarns’. Het uitzicht op de vallei is voor de afwisseling weer eens weergaloos, maar valt stiekem toch wat tegen vanwege het weer. Er is een namelijk een enorme wolk die precies boven/voor de witte bergtoppen hangt. Mt Cook is niet eens te zien. Wel is de beplanting, zeker voor deze hoogte, erg mooi en divers, helaas zijn er weinig tot geen dieren te spotten.

Het plan is om door te gaan naar ‘Muellers Hut’. Een grote hut aan de andere (besneeuwde) kant van de berg. Het schijnt nogal een forse klim te zijn en als ik al mensen tegen kom zijn het ultra klimmers met een belachelijke uitrusting, die daar hebben overnacht. Na enige demotiverende woorden (als; blizzard, snow, icecold en freezing) ga ik toch aarzelend omhoog, kijken hoe ver ik kom.
Eenmaal op de rand van de bergtop gekomen neem ik, in heerlijk weer, niet genoeg met het brute uitzicht (ondertussen al 1000m geklommen) en ben nieuwsgierig wat er aan de andere kant van de berg ligt. De wind die over deze grens raast vertelt eigenlijk al genoeg. Ik trek m’n ‘alpine gear’ (inbrekershandschoenen en een trainingsbroek) aan en trotseer de wind en kou.
Het was inderdaad mooi fris, maar zolang ik bleef bewegen was alles prima. Eigenlijk geen tijd voor foto’s dus , maar desondanks het waardeloze zicht, kon ik het niet laten. Aan de andere kant van de berg gekomen liep ik namelijk recht tegen een enorme regenboog aan!
Al snel had ik de hut in zicht, en snelde door de sneeuwstorm, die liefdevol werd aangevuld met enorme windstoten. Binnen in de enorme hut genoot ik in mijn eentje van de rust. Naja in was niet helemaal alleen, een paar nieuwsgierige ‘Kea’s’ (Alpine Berg Papegaai) waren ook van de partij.

De terugweg was een stuk gemakkelijker en als volleerd free-runner was ik in een mum van tijd ontdooit en weer op de parkeerplaats. Ondanks dat het weer al minder werd besloot ik na deze zeer uitdagende klim toch ook de ‘Hooker Valley Track’ te lopen. Een eenvoudige maar lange tocht.
Via ‘Mueller Lake’ (Ja, belangrijke vent hierzo) door de vallei, langs en over de rivier op naar ‘Hooker Lake’. Dit meer ligt, net als ‘Mueller Lake’ en het eerdergenoemde ‘Tasman Lake’ aan de voet van een enorme gletsjer.
Vanaf de bergtoppen lijkt alles echter heel klein en overzichtelijk. Maar wanneer je in de vallei staat voel je je, met al die reuzen van bergen om je heen, ineens heel klein, echt enorm indrukwekkend.
Helaas was Mt Cook nog steeds bedekt en zette de wind, die echt keihard door de vallei raasde, alleen maar aan. De twee hangbruggen, die op de heenweg nog leuk schommelden gingen op de terugreis (net als in de film) flink te keer!
Niet alleen de wind maar ook het water maakt enorm veel kabaal en je kunt het overal in de vallei horen. Dat moet in de wintermaanden alleen maar erger worden, want er is nu nog amper aanvoer vanuit de bergen. De rivierbeddingen zijn dan ook enorm breed, terwijl er nu maar een relatief smal riviertje doorheen stroomt. Er gaan hier letterlijk 100 meter lange bruggen over 5 meter brede ‘slootjes’.

Na een warme douche en een wederom wel geprepareerde maaltijd laat ik al toeterend (van JP geleerd) Mt Cook én het snert weer achter me. Op mijn volgende rustplaats herhaal ik in m’n Wicked het inmiddels bekende sterrenkijk-ritueel.

Ik kan wel zeggen dat ik m’n draai heb gevonden. Ben benieuwd waar ik mijn avontuur vervolg. In ieder geval Zuidelijker en dus kouder, hopelijk houden we het droog...

Enige vorm van jaloezie is op z’n plaats, excuus!

Batt