4x4 Extreme Camping & so long Melbourne!

Na mijn nachtelijke terugkeer van Christchurch (New Zealand) naar Australisch ‘vaste’ land stond er een nieuw avontuur, letterlijk, op me te wachten. Toen ik om 8 uur ’s ochtends vermoeid de aankomsthal in kwam slenteren stonden Jess en Denis me op te wachten.
Ik wist van te voren dat er iets op de planning stond, maar had geen idee wat ik zou kunnen verwachten. Daarnaast was ik er niet zo zeker van of het allemaal daadwerkelijk zou gebeuren
Niet veel later zat ik achterin een dikke ‘Ute’, lag m’n rugzak vastgeknoopt achterop en scheurden we vol gas de parkeerplaats van het vliegveld af.

Tijdens mijn Golden Plains Festival avontuur in Meredith, een aantal weken geleden, had ik een aantal Australische vrienden gemaakt. Voor mijn vertrek naar Nieuw Zeeland had ik wat avondjes met ze doorgebracht en werd er al gepraat over een potentieel paasweekendje kamperen. Ik had de eer om deel uit te maken van dit bijzondere gezelschap.

De basis van de groep wordt namelijk gevormd door een stel ingenieurs; ‘Men who build stuff’. Je kunt je misschien voorstellen dat dat hier in Australië, met haar ongerepte natuur dat niet niets is.
Deze heren werken onder zware omstandigheden in dicht beboste gebieden met zeer uiteenlopende opdrachten en weersomstandigheden. Daarom hebben ze allen een dikke 4x4 onder de kont. En in het vrije paasweekend mag hier mee worden gespeeld! Nogmaals; ik had de eer en het geluk hier bij te mogen zijn.

Onderweg, met de zwaailampen aan, werd me ook gelijk weer duidelijk dat NZ en Australië niet te vergelijken zijn. De kampeerplek, relatief nabij gelegen in de heuvels van Melbourne, was maar liefst 3 uur rijden. Niet dat dat vervelend was, want ik leerde al snel dat je enkel met een 4-wheel-drive in deze afgelegen gebieden kon komen. En dat is zelfs op verharde wegen al leuk.
Al goed, het mocht even duren, maar we kwamen aan bij Wood’s Point, een verschrikkelijk aandoenlijk typisch plaatsje in de bergen. Het type dorpje waar de tijd lijkt stil te staan, iedereen een overrol draagt, mensen elkaar kennen en kippen over straat lopen. Een kerkje, een retro benzinepomp en een goedgevulde kroeg (die er precies zo uit ziet zoals je je voorstelt, met zelfs nog betere pub-meals) en de bilnaad van boer Harm die zijn tractor repareert! Helemaal perfect!

Hier, boven in de bergen, verzamelden vijf fourwheeldrives zich om vervolgens echt off-road te gaan. Na het doorkruisen van een paar rivieren vergaarden we een enig kampeerplekje aan een creekje midden in het bos. Klaar voor een weekendje Extreme Camping! (Lees; 4x4’s, kettingzagen, eten, vuur, blubber en veel drank en nog meer ‘Aussie-Slang’)

Bij een kampeerspot hoort natuurlijk een kampvuur. Het was niet bepaald noodzakelijk om hout te sprokkelen, binnen 5 minuten brulden de kettingzagen en zat de achterbak van de ‘Ute’ bomvol. Nipt genoeg voor de eerste nacht.
Naast de noodzakelijk warmte zorgde het grote vuur ook voor een grote dosis sterke verhalen die op z’n Aussies nog veel vermakelijker zijn. Ook op het vuur werden de meest heerlijke creaties gemaakt. Alle potten en pannen verdwenen ergens in de brandende stapel en heerlijke gerechten kwamen tevoorschijn. Naast de gewone vlees, ei en warmwaterbasis maaltijden maakten we ‘Golden Sirup Dumplings’, ’Stuw’, ‘Damper’ en natuurlijk de befaamde ‘Whisky Chili Beans’. Echt legendarisch!

Overdag namen we de auto’s mee voor ‘Offroad 4x4 tracks’. Dwars door de blubber en rivieren met de missie je auto zo smerig mogelijk te maken. Zo hard mogelijk recht omhoog en griezelig steil weer naar beneden. Het mooiste was nog dat ik het allemaal mocht ervaren want geloof het of niet, maar pabbe mocht zelf ook ff scheuren! Met de legendarische coachende woorden van Denis: “Come on! Drive it like you stole it!”

Na al het geweld werd er een rustig kreekje opgezocht voor de ‘catch of the day’. Helaas minder succesvol maar wel erg sfeervol en gezellig.
Je begrijpt vast dat dit een hele andere manier van in de rimboe zijn was, dan dat ik van de afgelopen weken gewend was geweest. Zeker niet minder geslaagd en met deze geweldige mensen een fantastische herinnering.

Na 3 dolle dagen was ik weer (weer) terug in Melbourne; het zenuwcentrum van mijn reis. Het was fijn om de stad en de gemaakte vrienden weer te zien. Het voelde goed om weer terug te zijn, na 4 weken van nieuwe invloeden en constant rennen en vliegen was ik een beetje moe van het alsmaar ‘moeten’ reizen. Het was fijn om de rust te ervaren van de weg te weten en even terug te kunnen schakelen.

Het is zeker niet zo dat ik er klaar mee ben en naar huis wil, maar het leven met enkel je rugzak en het gebrek aan eenvoudige gemakken is soms best zwaar. Daarnaast had ik ook ff tijd nodig om in mijn hoofd, maar vooral op mijn pc alle avonturen op een rijtje te krijgen. In alle rust zou ik mij gaan beraden op mijn nieuwe plannen.

Na het gemak van stroom, stromend water en internet was ook een bezoek aan de bank snel gemaakt. Toen begon het wachten, heel lang wachten, op een nieuwe pinpas.
Inmiddels had ik het leventje in het, inmiddels ernstig herfstige Melbourne al weer aardig opgepakt. De sociale contacten werden stevig aangeboord en na 3 weken klimmen en klauteren was het weer hardlopen en voetballen.

Echter het tweede potje zaalvoetbal werd me al fataal. Na een kunstige aanname verstapte ik me tijdens het wegdraaien en ging ik zwaar door m’n enkel. Met een enkel als een tennisbal werd ik verbannen naar de bank voor onbepaalde tijd. Hier had ik meer dan genoeg tijd om terug te schakelen. Dankzij het overmatige internet aanbod kreeg ik van alles mee uit Nederland.

Zo genoot ik van de Zuidhorn Koninginnedag Film die Joep mij toestuurde en keek ik live ‘El Classico’ mee op de TV van JP via skype. Een paar dagen daarna dronk ik samen met Niels en JP skype-bier in de skype-voortuin en niet veel later belandden we samen gezellig bij Herman in de skype-kroeg waar we Ajax – Twente keken. Geniaal; moderne techniek! Haha echt super vet.

Maar goed, ondertussen was ik op de hoogte van al het nieuws, alle veranderingen, jullie fantastische weer en de geweldige feestdagen die ik had gemist. Ja, je begrijpt het, na een paar dagen met het pootje omhoog werd mijn wereldje wel heel klein en was ik er al aardig klaar mee.

Het ‘terugschakelen’ was veranderd in wachten en stilzitten. Zoals jullie weten is dit niet mijn sterkste punt. De leuke verhalen van thuis, de tikkende klok, het bijzonder matige weer en het naderende afscheid in het vooruitzicht maakten me bij vlagen niet zo vrolijk.

Natuurlijk had ik geen enkele reden om jaloers te zijn! Verwend asociaal baasje dat ik ben, maar het was op dat moment wel behoorlijk karig. Gelukkig had ik een boel leuke mensen om me heen en waren ze bijzonder aardig voor me, ik had het erger kunnen treffen. Maar uiteindelijk waren zij ook druk met studie of werk en zat ik nog steeds op de bank en was een tripje naar het winkelcentrum mijn dagje uit.

Na een dikke week strompelen was ik spuugzat van die ellendig voet. Gelukkig had ik ondertussen wel besloten waar ik mijn reis wou vervolgen en toen ik voldoende op de been was besloot ik een ticket te boeken.

Op mijn laatste avond gingen we na de zoveelste ‘Epic Mexican Goodbye Dinner’ met de hele uitzwaaicommissie op stap. Wederom nam ik afscheid van mijn nieuwe en oude vrienden, maar in tegenstelling tot voorgaande tripjes leek het er deze keer niet op dat ik terug zou keren naar Melbourne.
Zoals elke keer ben ik niet zo’n ster in gedag zeggen en vind ik het maar een trieste bedoening. Je beleeft veel samen en bouwt in een korte tijd een sterke band op. Wetend dat je mensen misschien nooit meer ziet is dan best vervelend. Maar.. ben wel heel erg enthousiast om (eindelijk) verder te gaan! Het aftellen is inmiddels begonnen en ik wil nog zo veel zien.

Twee week na de mijn ongelukkige actie ‘stapte’ ik in het vliegtuig naar Perth waar ik zojuist veilig ben geland en aan een nieuw avontuur kan beginnen. Hier mag ik namelijk als eerste Zuidhorner het imperium van Linda v/d Velde gaan aanschouwen! Dat is toch veel te vet! Dit en mijn andere ervaringen in West Australië ga je lezen in mijn volgende verhaal.

Voordat ik afsluit wil ik ook via deze weg alle vrienden in Melbourne, maar vooral Ryan en Marquis, bedanken wat ze voor me gedaan hebben. Ook voor het thuis front; ik wordt erg blij van al jullie berichtjes en mailtjes, krabbels en babbels. Dank!

Tot snel, maar niet te snel…

Bart