Cowboy Joe

Cowboy Joe!
West-Australë; Windarra

We pakken de draad weer op. Ik verliet Melbourne voor de laatste keer en landde na enige vertraging in Perth, de grootste stad in West Australë. WA is op haar beurt weer de grootste staat van Australië. Om een klein beeld te geven van de afstanden; de vliegreis van Melbourne naar Perth duurt vier uur en er is een tijdsverschil van twee uur!

De voornaamste reden van mijn bezoek aan WA is het bezoeken aan Linda. De grote zus van mijn zo zeer gewaardeerde ‘mate’ JP. De oudste dochter van Jaap en Roelien van der Velde is na 2 jaar ronddartelen in Australië niet alleen verliefd geworden op het land, maar heeft ook een echte Cowboy aan de haak geslagen. Enkele maanden geleden heeft ze de knoop doorgehakt om ‘echt’ over te gaan.

Na eerder mailcontact over een potentieel bezoek was ze enkele dagen geleden door het dolle heen toen ik haar uit het niets opbelde en vertelde dat ik definitief langs zou komen. “Windarra” het bedrijf waar ze wonen en werken ligt nabij Perenjori, een stadje ‘in de buurt van’ Perth. Op de kaart lijkt het inderdaad best dichtbij maar dat is toch nog zo’n slordige 450 kilometer verderop!
Mevrouw had toen ik voet zette in West-Australië alles al geregeld. Behalve telefoon nummers van gunstig gelegen hostels lag er al een busticket klaar op station-oost in Perth. Zo’n twee uur reed ik vanuit de drukke stad het ‘niets’ in en schoten de velden langs me heen. In ‘New Norcia’ werd ik geloosd bij een benzinepomp waar Matt, Linda’s Hunk, me op zou pikken met de vrachtwagen.

Niet veel later komt er zo’n enorme ‘truck’ aan scheuren. Je kent ze wel; pak ‘m beet 22 wielen, enorme neus, dubbele pijpen, belachelijk grote cabine en een gigantische trailer (typische Amerikaans zou ik eigenlijk willen zeggen; niet doen!). Samen met Choppah, de trouwste viervoetige vriend van Matt, scheurden we naar ‘huis’. Na pak ongeveer 3 uur ‘red dust’ begonnen we aan de langste oprit ooit, niet veel later zei ik ‘Hoe is het’ tegen Linda!

De omgeving hier is fantastisch en om eerlijk te zijn had ik voor het eerst het gevoel dat ik ‘echt’ in Australië was. Dit was voor mij het uitzicht wat ik voor mijn vertrek associeerde met Australië. Vlakke, ietwat glooiende horizon, veel rode stoffige aarde en een kaarsrechte snelweg met her en der een ruitvormig geel bordje. Af en toe verrast door stroom kabels en gedierte in de vorm van koeien en schapen. En als je niet per ongeluk met je ogen knippert kom je om de 75km een ‘stadje’ tegen.
Het mooiste van dit indrukwekkende en imponerende landschap is de lucht. Boven de oneindig rijkende velden is er veel zon en genoeg strak blauw te zien. De aanwezige wolken maken van elke zonsondergang een geweldig gezicht.

Verder blijft het allemaal voldoen aan het stereotypeplaatje wat jij misschien ook in gedachten hebt: Tussen de velden staat een enorme schuur, daarnaast ligt, omringt door enkele bomen, een schattig huisje met een verrassend groen gazonnetje. Het stulpje van Linda en Matt biedt onderdak aan de twee honden; Choppah & Jimmy Tucker en kat Erni.
Huisdieren zijn hier overigens volop aanwezig. Er zijn zelfs bijna meer honden dan mensen in de familie. Cassie, moeder, van het stel heeft naast hond Oaklie zowaar een tamme ‘bushkangaroe’, Pipi.

Zoals vaak op een boerderij werkt de hele familie keihard waar maar nodig. Toch heeft iedereen zijn eigen taak in het bedrijf. Vader, Jeff Smith, zorgt met middelste zoon Clint voor de landerijen en zijn momenteel druk bezig met zaaien. Het is hier namelijk inmiddels ook al winter aan het worden en dat betekent regen. Regen is hier heilig en elke druppel telt! Verder stelt de winter overigens nog niet veel voor. Hoewel zij hier al wel klagen over de ‘vriezende’ kou, haalt het kwik zon 22 graden dus ik ben al lang blij.
Matt, junior, is behalve het manusje van alles voornamelijk chauffeur en rijdt van alles en nog wat heen en weer. Zo ook koeien en hooi naar ‘the station’, waar oudste zoon Dave verblijft. Een ‘station’ is een enorme ranch, in dit geval zo’n 900 km noordelijk gelegen van Perenjori. Het biedt meer ruimte en dus voedsel voor de immense hoeveelheid aan koeien.

Binnen een dag was ik in Matt’s kleren al aardig vermomd als cowboy en zat ik al snel in m’n uppie in een ‘ute’ (bekend uit mijn 4x4 verhaal) om koeien te drijven. Om dit in deze waanzinnige omgeving te doen is voor hen misschien heel normaal, maar voor mij een unieke ervaring. Echt geweldig!
Vooral na al het getreuzel op de bank is het een verademing om van de drukke stad weer middenin de natuur te staan. En ondanks de tegenwerkende enkel vind ik het lekker om een beetje aan het werk te zijn. Daarnaast hebben we het ontzettend gezellig met z’n drieën en wordt mijn gezelschap ook zeer gewaardeerd. Ja, ik kan wel concluderen dat het een goede beslissing is geweest langs te waaien. Ik ben blij dat ik dit deel van mijn reis kan delen met mensen die ik ook nog later weer ga zien.

Ik was nog amper gewend aan de oneindig ver rijkende horizon op de farm, toen ik samen met Matt, Choppahdog, 90 koeien en een trailer vol hooi vertrok naar de ranch in het noorden. De lange trip naar “Middalya” bevestigde nogmaals hoe enorm uitgestrekt het hier is. 900km verderop was het landschap eigenlijk niets veranderd. Het enige verschil was dat de bewerkte landbouwvelden waren verdwenen en plaats hadden gemaakt voor ongerepte nietsheid.

Na een dag en een nacht doorkarren kwamen we aan bij een prachtige boerderij waar we de volgende dagen doorbrachten. Onze voornaamste taak was het uitladen van het vee en het afladen van het hooi. Ook er waren op de ranch tal van klusjes te doen.
Toen alle koeien op hun plek waren, stapten we op onze crossmotoren en trotseerden we de ruwe rode velden om de hekken te controleren. Vanwege het droge klimaat zijn de diverse prikkelbosjes vegetatie nummer één. Dit, en mijn minder ervaren schakelbrommer kunsten, resulteerden in diverse schrammen en krassen op armen en benen. Maar je snapt natuurlijk wel dat dit niets uit maakte want het was helemaal te gek.

Na een zware dag stond de lastigste taak nog op ons te wachten; het leegmaken van de koelkast. Matt en ik wisten ook deze klus te klaren, wat resulteerde in een brakke ochtend. Misschien was dat wel de reden dat bij het vrijlaten, de stieren ontsnapten en de verkeerde weide ingingen. Dit betekende dat die paar stieren snel terug gevonden moesten worden. Dat is niet zo eenvoudig als het klinkt, een paar vierkante kilometer ’Outback’ moest worden doorgespit, dus werden de crossmotoren wederom uit de schuur gesleept. (dit vond ik stiekem niet zo erg)

Na diverse ‘verkeerde’ koeien en kuddes kangoeroes gezien te hebben hadden we ze aan het eind van de dag eindelijk in het vizier. Alles leek voorspoedig te gaan toen we de ‘wilde’ stieren door de hevig beboste velden terug dirigeerden. Opeens sloeg het om en werden ze helemaal wappie (‘gone apeshit’). We moesten alles op alles zetten om de stieren bij elkaar te houden en daar liet Matt zijn ware Cowboykleuren schijnen. Toen we elkaar weer troffen in de wildernis had hij de meeste beesten op hun plek. Een laatste zeer koppige stier werd door hem, met een beetje hulp van mij, met blote handen naar de grond geworpen en we sleepten hem terug met de ute.

Na deze zware, maar zeer enerverende bezigheid vertelde hij me dat hij ergens in de wildernis met nóg een stier had geworsteld en deze met zijn riem had vastgebonden (ja, dit is echt waar). Na lang zoeken lag hij daar dan, met de achterpoten aan elkaar gebonden. Nooit gedacht dat ik een stier zou zien met een zakmes en een horloge. Hinkelend probeerde hij zich nog te verzetten maar hij was geen echte tegenstander voor ons. Na een eeuwigheid, want deze wou niet meelopen, was ook de laatste stier op de juiste plaats. Je kan je voorstellen dat dit wel heel vet was, echt ongelooflijk dat ik dit allemaal meemaakte. Om daar over de vlaktes en door de wildernissen rond te crossen was echt genieten, maar met stieren gooien was wel heel erg adrenaline verhogend! Ook dit was precies hoe ik Australië had bedacht!

Na deze ervaring kwamen we uitgeput, voldaan en onder de schrammen voor een frisse duik bij de rivier. Kennelijk was dit alles nog niet genoeg voor survivor-man Matt, even later ving hij nog een python in de douch. De badkamer zit daar overigens vol met enorme spinnen, oversized insecten en zelfs kikkers! Brr… De volgende dag waren we na een lange terugreis nog net op tijd om de kroeg van Perenjori te bekijken.

Ik spendeerde daarna samen met Matt, terwijl Linda werkt of aan haar kippenhok timmert, aardig wat tijd in de schuur op of onder de vrachtwagen. Voor bepaalde onderhouds gerichte klussen zijn mijn linkerhanden en ondergeschikte brein schijnbaar best geschikt. Gretig luister ik na mijn taken, help ik mee waar ik kan en probeer ik niet te veel domme vragen te stellen. Succesvol vervingen we de ‘tarp’ en ‘ringfeder’, jaja had je dat ooit gedacht.
Linda, die hier inmiddels een baan heeft bemachtigd, schotelt ons elke dag fantastische maaltijden voor, die met dankbare en luide oerkreten van Matt worden ontvangen. Behalve binnen het bedrijf probeer ik ook in de keuken wat terug te doen voor deze gastvrijheid. Na de Canadezen zijn inmiddels ook de Aussies fan van Pannenkoeken, Wentelteefjes en ‘Epic Mexican Night’!

Momenteel hou ik me naast mijn bijdrage in het huishouden van familie Smith, bezig met het plannen van mijn laatste maand. De weken schieten langs me heen en het einde van mij trip komt angstig dichtbij. Wetend dat ik lang niet alles kan doen wat ik zou willen doen, plan ik mijn laatste maand zo efficiënt mogelijk in.
Maar als het aan Matt en Linda ligt blijf ik nog wat langer. Linda vindt het niet verkeerd om haar Nederlands een beetje bij te schaven. Al praten we zelfs als Matt er niet is geregeld engels met elkaar. De komende dagen hebben we nog we leuke plannen met z’n 3’en maar daar later vast meer over…

De tractor roept..
Howdy Mate!

Oh, om nog even aan te geven hoe groot en ver alles weg is:
- Linda moet voor de kapper of een uitgebreide boodschap naar Geraldton, 270 km verderop! Reken maar uit waar jij naartoe moet voor een knipbeurt…
- Linda moest voor mij een enorme plattegrond/speurtocht tekenen om het huis van Matt zijn ouders te kunnen vinden. Het huis staat op hetzelfde erf.
- Het erf is zo groot dat ze een eigen ‘echte’ vuilnisbelt hebben waar zelfs een weg door heen loopt. Dit terrein telt overigens zo’n 20 autowrakken die in de loop der jaren zijn verzameld en afgereden.
Dit alles is nog niets vergeleken met de ranch.
- Op de ranch zijn de weiden van de koeien zo groot, dat de koeien gedreven worden met behulp van een vliegtuig!
- Het erf van de ranch in Meddalya is vergelijkbaar met de oppervlakte van de provincie Groningen.
En met dit overschot aan ruimte is nieuwbakken tuinierster Linda trotse eigenaar van een volgestampte moestuin van maar liefst 1 vierkante meter.

Groetjes Bart